Dear stranger,

Lucas

Hij voelt de moedeloosheid als hij haar niet ziet.

De papieren vliegtuigjes zijn er ook niet.

Hij kijkt naar boven.

Langzaam zweeft een papieren vliegtuigje naar hem toe.

Het land in zijn zwarte haren.

De inkt
D
R
U
I
P
T
van het papier.

Dear stranger,

Mijn gedachten lijken misschien zwart,

Mijn hart lijkt misschien gebroken.

Misschien is het dat ook.

Misschien zitten er te veel scheurtjes in.

Misschien kan jij het maken...

Maar zie je die misschiens?

Het zijn er te veel.
Te veel onzekerheden...
Veel te veel....

Jij en ik zijn ver van elkaar.
Jij bent daar, ik hier...

Toch is er iets wat ons verbind.
Deze woorden, die voor de wereld bedoeld waren, zijn nu van jou.

Grappig, je hebt woorden in je bezit...

Deze vliegtuigjes konden deze woorden overal brengen, maar ze brachten ze naar jou.

Uitgerekend jou....

Hij kijkt omhoog, waar een bleke hand zich terugtrekt.