Yakındayken uzak olmak... Elini tutabilecek kadar yakınken,tutamamak. Yanı başındayken özlemek. Nefesini,kokusunu,sesini özlemek... Özlerken kavuşamayacağını bilmek.
Hasretiyle yandığımız insanlar var hayatımızda. Dibimizde olmalarına rağmen mesafeler var o kişilerle aramızda. Ve biz bu mesafeleri aşıp,bu özleme bir son veremiyoruz. Özlüyoruz,hem de ölesiye özlüyoruz. Her gece ağlayacak,düşünecek,yaralanacak kadar çok özlüyoruz. Özlediğimiz kişi belki bunu biliyor veya bilmiyor... Ya da o da bizi özlüyor. Bizler bu özlemle yanıp,kavruluyoruz. Yandıkça ölüyoruz. İçimizdeki keder ve hasretten ölüyoruz. Çaresi olmayan bir zorda sürükleniyoruz.
Seviyoruz,ona olan özlemi bile acı çektirmesine rağmen seviyoruz.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AnnaPerenna Denemeler
Non-FictionBize verilen sürenin sonuna gelmeden,zamanı doya doya yaşamamız gerek.Bu hayata bir kere geleceğimize göre bu dünyanın tadını alamadan ölmek büyük bir aptallıktan başka bir şey olamaz herhalde...
