İnsanlar gördüm,kendim gibi sandığım insanlar...Duygularının ve kalplerinin olduğunu düşündüğüm insanlar.Onlara üzüldüm,acıdım.Meğer kandırılmışım.İnsanoğlu yine beni kandırıyormuş,tuzağına düşürmeye çalışıyormuş.Herkesi kendim gibi sanmaya başladığım da uyandırıldım;rüya olmasını dileyerek uyandım...
İnsanlara güvenilmeyeceğini biliyordum.Fakat o empati yapmak var ya,işte onu yapayım derken yıkıldım.Aptal insan topluluklarının arkamdan güldüklerinden haberim yoktu.Ama haberim olduktan sonrada gururumun ne kadar incindiğini anladım.Ama bana bu insanlar yeni bir şey daha öğrettiler:Kimseye güvenme,kendine bile...
İnsanların gülüşleri gururumu kırarken,sadece düşündüm.Onlar gülüyorsa ben de gülebilriim dedim.Düşündüm ve "Hata senin aptallığında değil!.Madem oyun oynamak istiyorlar,oynayalım o zaman dedim."Ne de olsa ben uyandım,bir hileyle bu oyunu kazanabilirim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AnnaPerenna Denemeler
Literatura FaktuBize verilen sürenin sonuna gelmeden,zamanı doya doya yaşamamız gerek.Bu hayata bir kere geleceğimize göre bu dünyanın tadını alamadan ölmek büyük bir aptallıktan başka bir şey olamaz herhalde...
