Bazı anlar vardır;hiç unutulmaz.İnsan hatırlayınca o anı, aynı duygularla,aynı düşüncelerle o ana gider.Dalar,çıkamaz.Bazen bir şarkı,bazen de bir kişi o ana götürmeye yeter insanı.
Dün gece kendi kendime sordum "Senin hayatındaki en etkileyici olan nedir?"diye.Düşünmeye bile gerek kalmadan,beni etkileyen o ana gittim.Şimdi tekrar o anı düşleyecek,tekrar o ana gideceğim.Giderken sizleri de yanımda götüreceğim :)
Yaz tatilinin tam ortaları,temmuz ayı...Elimde biletim annemle memlekete gidiyoruz.Cam kenarı benim.Yola gece çıktığımızdan her yer karanlık.Önceleri sessizlik içinde oturan insanlar saatler ilerledikçe yorgunluklarına ve uykusuzluklarına yenik düşerek uykuya dalıyorlar.Bendeyse en ufak bir uyku yok.İçimde ufak bir heyecan,biraz da burukluk var.İstanbul'un yorgunluğunu atmaya,başka bir şehre kaçmaya ihtiyacım olduğundan içimde sevinç var.Diğer yandan İstanbul'a alışmışlığın,İstanbul'u içinde bıraktıklarımla terk edişimin burukluğu içimi yakar.
Zaman ilerledikçe gece yerinin sabaha bırakmaya başlıyor.Sonra işte o unutamadığım,cümlelerim bittiğinde belki de size saçma gelecek,bunun neresinden etkilendin diyeceğiniz o anı yaşıyorum.Güneşin doğuşu...Güneş doğmaya başlayınca sessizliğin içinde etrafıma bakınıyorum.Otobüste bir tek ben uyanığım.Takıyorum kulaklığımı, slow bir şarkı açıyorum.Hemen çantamdan şiirlerimi yazdığım,yanımdan hiç ayırmadığım o siyah defterimi çıkarıyorum.Elimde defter,kulağımda herkesi rahatsız edebilecek yüksek seste bir şarkı.Ve yalnızlığım...Arkamda bıraktıklarımı düşünüyorum önce.Gitsem diyorum,hiç dönmesem, ne olur?Dayanabilir miyim İstanbulsuzluğa?Daynabilir miyim arkamda bıraktığım insanların özlemine?Otobüs yolda ilerledikçe,tekerlekler döndükçe uzaklaşıyorum İstanbul'dan,İstanbullulardan.Sonra özlenir miyim diye düşünmeye başlıyorum.Hiç olmazsa bir insanın, o tek bir insanın aklına gelir miyim acaba?Güneş gökte yükseldikçe ben düşüncelerimde boğuluyorum.Sonra defterime bakıyorum;bir şiir yazmışım.Okuyup gülümsüyorum.İşte ben bu an hiç bitmesin istiedim.İnsanlardan kaçmışken hep o otobüste,o cam kenarında güneşin doğuşunu izlerken şiirler yazmayı düşündüm,hayal ettim..Tüm kırgınlıklarımı,acılarımı,kahkahalarımı dizelere sığdırmak istedim.Sığdıramadım,sürekli yazdım ve yazmaya da devam edeceğim.
Bu yazımda bahsetmiş olduğum şiiri "AnnaPerenna'nın Şiir Defteri"nde paylaştım,okuyanlarınız bilir.O şiiri yazarken dinlediğim şarkıyı paylaşmak istedim.Keyifli dinlemeler,okumalar. :)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
AnnaPerenna Denemeler
No FicciónBize verilen sürenin sonuna gelmeden,zamanı doya doya yaşamamız gerek.Bu hayata bir kere geleceğimize göre bu dünyanın tadını alamadan ölmek büyük bir aptallıktan başka bir şey olamaz herhalde...
