Yaşam Durağı

YD - 2

İnsan her şeyi unutamıyor.

Bölüm Şarkısı:Mor ve Ötesi -Melekler Ölmez (multimedia)

İyi Okumalar

Korku...Korku beş harfli olmasına rağmen çok güçlü bir kelime.Kimi insanı hayatından eden,kimisiniyse hayata geri döndüren.Ben bu hayatta en çok kendimden korktum.İleride yapacaklarımdan, yapamayacaklarımdan, geleceğimden.Birisine zarar vermekten korktum.Arkadaşlarımı,ailemi üzmekten korktum.Üzülmekten...Ailemden birini kaybetmekten korktum.

Dört,beş sene önceydi.Ben hiçbir yakınımı kaybetmemiştim.Ancak sekizinci sınıftayken dedemin ölüm haberini aldığımda dünyam yıkılmıştı.Annem,Nesrin teyzem,anneannem,dedemin kardeşi Mehmet dedem mahvolmuşlardı.Yüzü yerine artık kara toprağa bakıyordum.Bayramlarda elini öpemiyordum,mezarında dua okuyordum.Benim tek pişmanlığımsa ona onu sevdiğimi hiç söylememiş olmamdı.

Aradan beş yıl geçti.Toparlanmak için oldukça uzun ancak unutmak için bir o kadar kısa zaman.Herkes de biliyor ki zaman her şeyin ilacıdır.Yıllar geçti,korkularımla büyüdüm,değiştim.Sevdiklerime daha sıkı tutundum.Korkularım da değişti.Aptalca rüyalarım.Bilinçaltımın bana oyunları.Bir hastalık mı yoksa delirdim mi anlayamıyorum.

Bir insan rüyasında nasıl harfleri bir araya getirip okuyabilir ?

Uyanınca nasıl anlamadım ?

En iyisi okul çıkışında Tanzen abiye gitmek.Hiçbir şekilde oyalanmamalıyım.Peki ben nasıl o kadar kelimeyi nasıl aklımda tuttum ?

Şarkı sözü değil,sevdiğim bir kitaptan alıntı değil,şiirden de alıntı değil.

Zil çaldı.Toplanmış olan çantamı sırtıma alıp kalktım.Aslı ile konuşmam gerekiyordu.

"Aslı başka birgün konuşalım olur mu ?Ben bir Tazen abiye uğrayacağım.Ama benden kaçamazsın.Yarın sahile çıkalım,hem yürür hem konuşuruz."Herhangi bir olumsuz cevabı kabul etmeyeceğimden başını salladı.

"Öyle olsun Efsunum.Konuşuruz yarın,bol bol."Kısa bir sarılma faslından sonra Asaf'a döndüm.

"Kanka görüşürüz."Yüzünü buruşturdu.Bu kelimeyi hiç sevmezdi aynı benim de sevmediğim gibi.

"Canısı görüşürüz o zaman."Bu sefer ben yüzümü buruşturdum.Bu kelimenin yeri bende  ayrıdır.Asaf'tan hoşlanan Simay diye bir kız vardı.Yakın arkadaş olduğumuz için kaleyi içten fethetmek istedi.Sabah okulda,akşam telefonda bana hep canısı diyordu.Çok yapışkan bir kızdı.Sınıftan çıktım,kısa vedalaşmamızın ardından.

Telefonumu çıkarıp Özben'i aradım.Onunla gelemeyeceğimi söylemeliydim.

"Efendim Füsun."Bana ismimle hitap etmesinden nefret ediyordum.Bana abla demeyecekse aramızdaki yaş farkının ne anlamı vardı ?

"Küçücük kardeşim yanında kim var ?"

"Sınıftan arkadaşlar işte."

"Şimdiden gözüm tutmadı o arkadaşları haberin olsun.Eve gidince konuşacağım seninle.Ben Tanzen abinin yanına gidiyorum.Sen hemen eve gidiyorsun."

"Füsun ben sahilden gideceğim,senin de haberin olsun."

"Erkek var mı yanında ?Karşı cinsten biriyle yan yana gelmediğin ve hızlı gittiğin sürece hiçbir sorun yok.Anneme de söylersin."

"Ne erkeği ya.Ben senin izinden gidiyorum.Sen de geç kalma,ben anneme söylerim."

"Peki,inandım.Görüşürüz."Ondan da aynı cevabı aldıktan sonra telefonu kapattım.Okuldan çıkarken etrafıma bakındım.Nedensiz bir şekilde.Yine aynı bahçe,aynı masalar,aynı simalar vardı.Farkettiğim tek değişiklik zihnimin bana oynadığı saçma bir oyundu.