Pov Lizzy
Anna en ik lopen samen naar de kluisjes, als we aankomen bij onze kluisjes leg ik zoals gewoonlijk mijn boeken er in en pak de boeken die ik nodig heb. Als ik ze met in m'n rugtas heb gelegd, wordt mijn kluisje met een klap dicht geslagen. Direct kijk ik op en zie ik Anna tegen de kluisjes hangen. Ze kijkt me vragend aan.
"Wat?" Vraag ik verbaast.
"Max" zegt ze kort, ik kijk haar vragend aan.
"Ik heb je best wel zien kijken naar hem, geef je nog om hem? En weet Mike dat? Je hebt hem toch wel verteld over die zoen van vorig kaar?" Ratelt ze in een keer door
Ik zucht, ik leg mijn handen op haar schouders en kijk haar doordringend aan. "Ik ben totaal niet verlieft op hem, en dat ben ik ook nooit geweest" dat laatste lieg ik, maar ik weet zeker als ik dat aan haar verteld dat ze de hele school bij elkaar gilt. Langzaam knikt ze.
"Ey, ik zie je na school, ik ga nog even op t schoolplein leren." Zeg ik vlug en ga naar buiten. Hoe komt ze daar in hemelsnaam bij? Ik vind hem al een jaar lang niet meer leuk, maar ik geef wel toe dat sinds hij hier op school zit mijn gevoelens erg door de war zijn. Ik vraag me serieus af waarom ik in die tijd voor Mike heb gekozen, ik hou echt van hem maar in die tijd was Max de jongen van m'n dromen. Ik word hard uit mijn gedachtes gerukt als ik twee handen op mijn heupen voel. Een kleine gil verlaat mijn mond. In een beweging wordt ik hard tegen een muur aan gedrukt, mijn benen hangen om zijn sterke heupen. Mijn handen liggen op zijn borst, ik probeer hem hard weg te duwen maar natuurlijk lukt het niet aangezien zijn spieren. Ik kijk recht in de blauwe ogen van Max.
"Hi Lizzy" zegt hij iets te verleidelijk.
"WHAT THE F*CK IS ER MIS MET JOU?" Schreeuw ik. Hij legt zijn hand op mijn mond en duwt me nog harder tegen de muur, een klein piepje van pijn verlaat mijn mond. Hij grinnikt alsof het O zo leuk is. Ik kijk hem met vurige ogen aan.
Langzaam komt hij met zijn hoofd dichterbij, richting mijn oor.
"Eindelijk ben je van mij, Lizzy Jonhsen" fluistert hij in mijn oor. Overal op m'n lichaam verschijnt kippenvel. Wtf is er mis met hem? Hij is toch altijd die softe jongen geweest die op dansen zat? Nu doet hij alsof hij de badboy is.
Hij begint kleine kusjes in m'n nek te geven en op mijn kaak. Er ontstaat een vreselijke angst, waarom laat ik dit gebeuren? Ik heb een vriendje en ik ben helemaal van niemand.
"Stop" zeg ik iets té angstig. Hij grijnst, Ughh wat haat ik zo'n grijns. Het liefst sla ik hem er keihard van af.
"Ik ben nooit te stoppen, Lizzy Jonhsen" sist hij
Even serieus waarom zegt iedereen
mijn naam met m'n achternaam er bij? Wie ziet daar nou de humor van in?
Hij laat me langzaam zakken en loopt rustig weg alsof er niks is gebeurd. Verslagen blijf ik achter.
--
Heyy, zouden jullie ook even mijn nieuwe boek willen lezen?☺️
JE LEEST
The badboy and the nerd
Любовные романы{VOOR DE DUIDELIJKHEID: IK HEB DIT VERHAAL GESCHREVEN TOEN IK NET BEGON, VERWACHT DUS ABSOLUUT NIET TE VEEL. IK VIND HEM ZELF OOK VRESELIJK GESCHREVEN EN BEGRIJP NIET WAAROM IK DUIZEND LEZERS HEB, MAAR WEL BEDANKT!} Een hartstochtelijk verhaal tusse...
