Auradon Secrets

De Ring

Aanbevolen muzikale begeleiding: Rotten To The Core - Descendants

Ze wist nog goed hoe haar vader in extase was geweest toen hij de desbetreffende brief vanuit Auradon in de brievenbus kreeg. "Misschien kan ze wel de barrière rondom het Dwaaleiland doorbreken en zo de slechteriken aan de macht krijgen," luidde meerdere malen haar vaders antwoord als de andere slechteriken vroegen waarom hij juist zo in extase was. Zelf was ze veel minder enthousiast, vergelijkbaar met Mal toen zij naar Auradon mocht. De zestien jaar oude dochter van Monsieur d'Arque, Adaline, zag ook op tegen het perfecte roze prinsessengedoe. Ze zat niet te wachten op het leren van etiquetten, en altijd maar braaf en goed te zijn. Ze wilde op het eiland blijven. Natuurlijk wilde ze wraak, maar ze liet dat liever een ander oplossen dan zelf een wraakactie uit te voeren.

De middag van vertrek zat ze aan de keukentafel terwijl haar vader voor de zoveelste keer zijn goud zat te tellen. Hij inde enorm veel belasting op het eiland, en zo onderhield hij Adaline en zichzelf. Ze at een rode appel terwijl ze een scherp oog hield op haar vader. Het kwam vaker dan eens voor dat haar vader haar geld afnam om het zelf te spenderen aan prullaria. Al moest ze toegeven dat haar vader een flinke berg geld op de tafel had liggen, tezamen met wat gouden sieraden waarvan ze geen idee had of die echt of nep waren. Ze nam ongeïnteresseerd een hap terwijl haar vader heel de tijd zat te gniffelen. Dat werkte op haar zenuwen. "Wat zit je nou heel de tijd te lachen?" Haar vader keek even geïrriteerd op, maar al snel kwam zijn grijns terug, mede omdat hij weer naar zijn goud keek. "Dat gaat je niks aan. Het is mijn goud, dus het zijn jouw zaken niet waar het vandaan komt." Ze rolde met haar ogen. Natuurlijk waren dat haar zaken niet. Zij had het goud immers niet gepikt, of ja, misschien dat het goud wat haar vader van haar gepikt had erbij zat, maar dat wist ze niet, en dat maakte haar ook niet uit.

Het was een kwestie van minuten voordat ze een toeter vanbuiten hoorde komen. Ze keek op en zuchtte. Dat zou zeer waarschijnlijk haar lift naar Auradon zijn. Ze nam nog een hap van haar appel en stond daarna op van de keukentafel. Haar bruin-blonde haar wat ruim over haar schouder viel zat enigszins warrig. Ze verwachtte dat ze binnen enkele uren volledig omgekleed zou worden en volledig omgetoverd zou worden tot prinses. Wat had het dan voor nut om zichzelf helemaal op te dirken? Zij was niet de enige die de claxon van de lift naar Auradon had gehoord. Hij stond op en keek naar zijn dochter. "Hup! Opschieten jij." Ze zuchtte geïrriteerd terwijl ze haar tas pakte. Haar vader was altijd al een stuk ongeduld geweest. "Hoe sneller jij weg bent, hoe sneller ik naar mijn goud kan." Dat was de druppel. Ze trok een nors gezicht, liep statig naar haar vaders goud, opende haar tas en schoof alles erin. Alles rinkelde toen de metaalstukken elkaar raakten. Haar vader keek boos. "Dat is van mij!" schreeuwde hij. Ja dag. Ze lachte even en rende daarna de keuken uit terwijl ze de tas op haar schouder trok. "Nu is het van mij!" riep ze terug. Ze rende naar beneden, het trappenhuis door, zo snel als ze kon naar buiten. Het was niet dat ze niet van haar vader hield omdat ze van hem stal. Hij stal ook van haar, en bij wijze van spreken stonden ze nu quitte. 

Toen ze op de binnenplaats van haar 'woongelegenheid' kwam zag ze Stephan, zoon van Stromboli, Helena, dochter van de Hartenkoningin en Edgar jr, zoon van Edgar Balthazar al bij de limousine staan. Dat betekende wanneer zij als eerste instapte, zij de meeste ruimte op kon eisen. Ze rende naar de portier van de limousine en sprong erin terwijl ze half schaterde van het lachen. "Adaline! Kom hier met dat goud!" Nee. Gewoon nee. Terwijl ze bleef lachen en Stephan, Helena en Edgar jr. instapten, hield de chauffeur van de limousine haar vader tegen. Ze gaf hem een klein zwaaitje, maar verder negeerde ze haar vader volledig. Het enige waar ze nog oog voor had was het goud wat in haar tas zat. Zo vader, zo dochter, was het niet? Met haar handen die in vingerloze leren handschoenen gehuld waren, ging ze door het goud heen. Het was niet alleen maar goud. Ook diverse kettingen, armbanden, ringen, oorbellen en een paar gouden tanden behoorden tot de buit van haar vader. Ze had er niet heel veel oog voor de sieraden, totdat haar ogen op een gouden ring vielen. Ze haalde de ring uit haar zwarte rugtas en bekeek hem. Het was een brede ring, en bovenop de ring stond een roos die in dezelfde kleur was als de ring zelf. Ze kreeg niet de kans om de ring goed te bekijken. Helena trok de ring uit haar handen, maar gooide die al snel terug in haar tas. "Toep. Daar heb je helemaal niets aan." Adaline rolde met haar ogen. Terwijl de jongens volledig gefocust waren op alle zoetigheden die aanwezig waren, was zij alleen maar bezig met het negeren van Helena. Als ze had gewenst om een iemand voor eeuwig op het eiland te houden, dan was het Helena wel.