Dałam ci całą siebie, moją krew, mój czas, moje serce i moje łzy.
Dlaczego cię to nie obchodzi?
Poświęcałam się dla Ciebie. Olewałam znajomych, rodzinę, zostawałam w domu tylko po to, aby móc rozmawiać z Tobą przez kamerkę, telefon lub po prostu pisać. Nic innego się dla mnie nie liczyło. Tylko Ty. I tak jest nadal, czas tego nie zmienił.
Pamiętasz, gdy wyznałeś mi miłość? Gdy napisałeś że mnie kochasz, że jestem najważniejsza i że nie możesz żyć beze mnie? To było 10 czerwca. Dokładnie 4 dni, po tym jak się poznaliśmy. Jak szybko się to zaczęło - tak szybko się skończyło. Tak nagle, niespodziewanie. Drugi raz spróbowaliśmy związku 28 czerwca. Gdy poraz pierwszy się spotkaliśmy. Gdy poraz pierwszy się ze sobą całowaliśmy. Gdy ja pierwszy raz się całowałam. Było idealnie. Ten park, ta ławka, to wciąż nasze miejsce. Wciąż tam przychodzę i wspominam. Wciąż mam nadzieję że tam Cię spotkam. Trzeci i ostatni raz spróbowaliśmy 11 lipca. 15 lipca, widziałam Cię poraz ostatni. Poraz ostatni cię przutulałam, i całowałam. Dwa dni po tym, tak po prostu się to skończyło. Tak nagle przestałeś mnie kochać. Tak nagle Ci się znudziłam. To boli... Zerwaliśmy kontakt tak 25 lipca, a 7 sierpnia odkryłam że masz kogoś. Camile. Bo tak ma na imię. Ona jest piękna. Szczupła. Ma długie, brązowe włosy, i uśmiech w którym można się zakochać. Jest idealna. Nie to co ja.
Dlaczego nie obchodzi Cię to, że poświęcałam się dla Ciebie, że robiłam wszystko co chciałeś, że Cię kochałam, i nadal kocham? Dlaczego nie obchodzi Cię to, że mnie ranisz? Dlaczego nie obchodzi Cię to że cierpię? Dlaczego już mnie nie kochasz? Dlaczego nie tęsknisz?
Wiesz... nie zakochałam się w Tobie tylko po to, aby moje serce zostało złamane, i to 3 razy. Zakochałam się w Tobie, bo byłam przekonana, że nie jesteś taki jak inni, że będziesz dawał mi szczęście, że nigdy byś mnie nie zranił, że to co czujesz jest prawdziwe. A teraz... Teraz, moje serce łamie się na jeszcze drobniejsze kawałeczki, każdego dnia. A ja mam już dość. Nie mam już siły, i nie zniosę już więcej.
