W.D.O.N (Werewolves, Dangerous or not?)

2º

Μία δύσκολη μέρα στο σχολείο πέρασε. Μόλις γύρισα σπίτι, κουρασμένη και ξεθεωμένη. Ξαφνικά άκουσα τον πατέρα μου να μιλά με έναν κύριο στο τηλέφωνο. Μου φάνηκε σοβαρό οπότε αποφάσισα να κρυφακούσω. Ελπίζω να μην είναι τίποτα κακό...
-Ναι, γεια σας θα ήθελα να μάθω αν υπάρχει καμία μονοκατοικία στην περιοχή της New Virginia...
... Έμεινα, δεν ήξερα τι να πω και τι να κάνω. Μα πως;; Γιατί;; Δεν γίνεται. Ονειροπολώ. Ζαλίζομαι. Έπεσα κάτω. Πέρασα απαρατήρητη. Ευτυως που δεν με άκουσε. Σηκώθηκα, πήγα στη κουζίνα και ήπια νερό. Μα ένα πράγμα σκεφτόμου. Όλη μου την ζωή την έζησα στην Νέα Υόρκη. Πως μπορεί κάποιος να αφήσει πίσω του μία ζωή, όλους τους φίλους του; Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει;;

Ύστερα από μία ώρα μπήκε ο πατέρας μου στο δωμάτιο μου.
-Iris θέλω να μιλήσουμε.
-Τι συμβαίνει;
-Κάτσε λίγο.
-Είναι σοβαρό;;
-Ναι πολύ.
-Έχει σχέση με τη μαμά;;, είπα με φωνή αγωνίας.
-Όχι αλλά...
-Αλλά τι;
-Πρέπει να είσαι ψύχραιμη.
-Θα μου πεις επιτέλους;
-Ναι. Μετακομίζουμε.
-Τι;;
-Ναι. Θα πάμε λίγο μακρυά.
-Σε άλλο σπίτι;;
-Σε άλλη πόλη.
-Μα μπαμπά. Όχι αρνούμαι να έρθω.
Τόσα χρόνια ζω εδώ.
-Είναι σημαντικό.
-Τίποτα δεν είναι σημαντικό πλέον. Δεν καταλαβαίνεις.
-Σε καταλαβαίνω γλυκιά μου.
-Όχι κάνεις μεγάλο ή καλύτερα τεράστιο λάθος.
Τον έδιωξα από το δωμάτιο. Πήρα το κλειδί και κλείδωσα την πόρτα.

Άπειρες σκέψεις με διαπέρασαν. Ίσως κατάλαβε ότι δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο της μητέρας μου. Ίσως κάθε φορά που μπαίνει στο σπίτι, αναμνήσεις τον κατακλύζουν. Τι να πω; Η μόνη λέξη που μου βγήκε ήταν εντάξει. Κατέβηκα να του το πω. Του εξήγησα οτί είμαι μεγάλη αλλά τίποτα
Του είπα εντάξει. Όταν το 'πα χάρηκε. Εγώ πάλι όχι. Τέλος πάντων το ανακοίνωσα σε όλους τους φίλους μου. Ετοίμασα την βαλίτσα μου. Την ώρα που την έκανα, σιγοέκλαιγα...
Η Μελίσσα και η Άννα ήρθαν και με αποχαιρέτησαν. Αφού έφυγαν...
Ετοιμαστήκαμε και οι δύο και φύγαμε...

Γεια σας,
ελπίζω να σας άρεσε!!!
Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο καλή συνέχεια!!!
Don't forget: 🌟ρακι και comments
Θέλω γνώμες!!!