ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΘΕΣΗ

Κεφάλαιο 3

Σε πέντε λεπτά η Έλλη ήταν πίσω με μία σακούλα από το φαρμακείο παραφορτωμένη με παυσίπονα. Αφού με διαβεβαίωσε ότι τα λεφτά τα πήρε από το λογιστήριο, πήρα τρία παυσίπονα και με βοήθησε να βάλω την κρέμα. Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να αισθανθώ καλύτερα και τότε ήταν που συζητήσαμε πως θα γίνει αυτή την φορά η επιλογή και η αξιολόγηση των άρθρων, λόγω της κατάστασης μου. Κανονίσαμε τα πάντα και της είπα 'Καλό μεσημέρι' όταν , πλέον, την άφησα για να ενημερώσει τους αρθρογράφους για τα νέα δεδομένα με email.

2. Πρέπει να δω τι γίνεται με τα άρθρα του περιοδικού. Θα πω στην Έλλη να γράψει ένα email για όλους τους αρθρογράφους για την αλλαγή της διορίας. Μέχρι την Παρασκευή πρέπει να έχω τα πάντα , ώστε να τα βάλω σε μια σειρά μέσα στο σαββατοκύριακο και να τα παραδώσω την Δευτέρα για έγκριση από τον Γιαννάκη.

Πάει αυτό , σκέφτηκα. Άλλα τρία μου μένουν. Μάζεψα τα πράγματα μου και βγήκα από το γραφείο με σταθερά και αποφασιστικά βήματα ,για να μπω με μια κίνηση στο γραφείο του Προέδρου. Αν και ήξερα ότι, πραγματικά, η Λίλα, η βοηθός του Προέδρου , "βοηθούσε" τον Πρόεδρο, πάρα πολύ ... "προσωπικά", καθώς τα κουτσομπολιά του περιοδικού φτάνουν ακόμη και στα στελέχη, αλλά αυτό δεν με εμπόδισε από το να ξαφνιστώ από την θέα. Η κοπέλα που ήταν τρία ,μόλις, χρόνια μικρότερη από εμένα ήταν σχεδόν ξαπλωμένη στο γραφείο του Γιαννάκη, ο οποίος πάνω από δεκαπέντε χρόνια έχει γκρίζα μαλλιά από το νεαρό της ηλικίας του . Το γεγονός ότι τον είδα με τα εσώρουχα του μπακς μπανι σχεδόν από πάνω της ,το κάνει ακόμα πιο εξευτελιστικό και για αυτό πέρασα τις παλάμες μου μπροστά από το στόμα για να μην γελάσω τόσο δυνατά, ώστε να μαζευτεί όλο το κτήριο, αν και ήδη φαινόταν το χαμόγελο που είχαν σχηματίσει τα μάγουλα μου. Γύρισα κατευθείαν να κοιτάξω τον τοίχο όσο αυτοί ντύνονταν.

«Εμ, Λίλα, θα μπορούσες να μας αφήσεις λίγο με τον Πρόεδρο;»

Αυτή δεν απάντησε. Με το που ντύθηκε , βγήκε έξω και εγώ περίμενα την άδεια του Προέδρου να γυρίσω, ώστε να μην ξανά δω τον μπακς μπάνι να τρώει καρότα. Από μέσα μου είχα σκάσει στα γέλια. Όταν γύρισα να κοιτάξω τον Γιαννάκη, πλέον, καθόταν κανονικά στο γραφείο του, ΣΑΝ αξιοπρεπής Πρόεδρος. Ενώ , εγώ ήμουν απόλυτα χαλαρή χωρίς βέβαια να έχει φύγει το χαμόγελο από τα χείλη μου, αφού η κατάσταση ήταν τραγελαφική και θύμιζε χολιγουντιανή κωμωδία που το σενάριο ,βέβαια, θα το άλλαζα εγώ.