Merhaba sevgili günlük; kendimi bulamıyorum.
Yine çok yorgunum sevgili günlük. Evet yine canımı yaktılar Ve evet yazmayı bıraktığımdan beri aynıyım. Yine her gece ağlıyorum, Evet yine sessiz sessiz ağlıyorum. İçimde fırtınalar koparken ben bağırarak bile ağlayanıyorum.
Neden biliyormusun? Çünkü annem duymasın diye. Annemin yanında hep mutlu gibi görünmeye çalışıyorum, evet her gece ağladımı bilsin istemedim için odamda karanlığın içinde sessiz sessiz ağlıyorum. Çünkü annem kızım güçsüz diye düşünmesin istiyorum. Oysa küçük kızının canının ne kadar yandını bilmiyor bile. Onun bunca zaman koruduğu, mutlu edebilmek için herşeyini feda ettiği kızının o minik kalbini başkalarının ne kadar kırdını bilsin istemiyorum. Çok yoruldum be sevgili günlük. Tarif edemiycem bir karanlık var artık içimde. Canım çok yanıyor, bağıra bağıra ağlamak istiyorum Ama, sanki gözyaşım tükenmiş gibi. Sanırım ben insanları toz pembe sanıyorum. Kimseden bir zarar gelmez sanıp hayatıma alıyorum. sonra bir bakıyorum, hiç zarar gelmez dediğim insanlar en çok zararı verenler oluyor.
Tamam bu son diyorum, artık kimseye güvenip inanmıycam diyorum, sonra bir bakıyorum o insan hayatımın tam orta yerine taht kuruyor. Bunu neden yaptımı bilmiyorum. Belkide sevgiye muhtacımdır. "Sevgiye aç, kimse tarafından sevilmeyen zavallı kız" hayatımın özeti sanırım. Belki, belki bir gün yine beni üzücek ama birkaç kez mutlu eder Diye hayatıma aldığım bir insan, Belki beni herkesten çok mutlu eder..
