Meraba sevgili günlük;
Bugün nasılsın? Gerçi benimkide soru sayfaların acı dolu iyi olmanı beklemek, kanadı kırık bir kuşun özlemle gökyüzüne bakması gibi. Beni soruyorsan, evet bugün biraz daha mutluyum. Biliyormusun dün gece ona mesaj attım. Sövdüm, küfür ettim, nefretimi kıstum. Araya birkaçtane de güzel anı. Sevgilisi varmış. Sevgilisi..
Sarılıyorlarmış. Benim kokusunu hiç bilmediğim, koklamaya kıyamadığım adama Şimdi o sımsıkı sarılıp kokusunu içine çekiyormuş. Beni sordu sen nasılsın dedi. Mutluyum. Demeyi çok istedim Ama diyemedim. Daha az ağlıyorum, daha çok dışarı çıkıyorum, daha çok canım yandında sarılmayı tercih ediyorum. Birde, artık mutlu olmak için çok sebep arıyorum. Diyebildim sadece.
Sevindim Dedi sadece. Sevinmiş.. ben sevinmeyeli kaç gün oluyor? Kaç ay, kaç yıl oluyor? Ben saymayı unuttum da. Resimlerini gördüm. El eleydiler. Hayalimiz olan her şehre gitmişler. Mutluymuş. Sevindim, en azından denedim. Küçük bir evleri varmış deniz kenarında, birde köpekleri. Arada bir birlikte orda kalıyorlarmış. Birlikte uyuyup uyanıyorlarmış. Dizine yatırıp saçlarınıda okşuyormudur? Yapmasın. Bu bizim hayalimizdi. Bunu yapamaz.
Geceyi de, gündüzü de birlikte yaşıyorlarmış. Ben gündüzü yaşamıyorum oysaki. Geceleride zaten ağlamak için uyanıyorum. Neden? Neden böyle oldu. Çok sevdimizden mi? Ama benim içim rahat çünkü ben çok güzel sevdim. Bana sevmedin diyemez enazından Çünkü yapabildim tek şey onu herşeyden çok sevmekti. Seven neden sevilmezki. Olsun be günlük, olsun. Birgün biride çıkıp bizi sevdini söylerse...
Arkadaşlar buranın devamını siz getirin istedim. Çünkü herkes kendi sonunu kendi belirler ve bu son benim değil, hepimizin.
