Ben sana hiçbir zaman canımın ne kadar yandını anlatamadım. Kelimeler, sözler, cümleler... herşey boştu senin için. Hani şu "kalbimi kırdın" sözü varya, sanırım sen onu sadece deyim olarak biliyosun. Bir kalp gerçekten kırılabilir çocuk. Hatta bazen öyle bir kırılır ki yarabantlarını geç dikiş bile işe yaramaz.
İşte sen her seferinde benim kalbimi böyle kırdın, canımı böyle yaktın. Benim seni dünyalardan çok sevdimi bile bile başkasının elini tuttun, bizim sarılarak uyuduğumuz gecelere inat sen her gece onunla uyudun. Düşünüyorumda fazlamı değer verdim ben sana, herkesden çok sevdim için mi bana bu ceza?
Sizin o birlikte çekindiğiniz, senin o çok mutlu olduğun resimleriniz var ya, ben her gece o karede ikimizi hayal ediyorum. Sonra gerçekler aklıma geliyor Canım yine yanıyor. Saatlerce ağlamak istiyorum, içim kanağlıyor ama gözümden bir damla yaş akmıyor. Çünkü ben çok yoruldum. Artık ağlamaya mecalim yok.
Her dinlediğim şarkının içinde sen varsın, sanki tüm şarkılar bize yazılmış gibi. Her şarkıda aklıma geliyorsun sonra uzun uzun seni düşünüyorum ve aklıma birden gelen "o artık başkasının, ona artık başkası sarılıyor" düşüncesiyle içim acıya acıya aklımdan çıkarıyorum seni. Bilmiyorum şimdi sarıldın kişide seni Benim kadar seviyomudur Ama umarım seviyordur. Çünkü öyleyse çok şanslısın. En acısıda ne biliyormusun ben seni bu kadar severken senin böyle başkasını sevişini izlemek.. Ben seni yaralısın diye sevdim, ikimizde yaralıyız diye. Bilmiyorum belki ben senin yaralarına ilaç olamazdım Ama sen benim yaralarıma çok güzel çare olurdun. Ben sana sarılıp iyleşmeyi istedim sense başkasına sarılmayı seçtin. Ben seni yaralarımı daha çok deş diye sevmedim. Sen beni bir çırpıda hayatından çıkartabildiysen bende canım yana yana seni canımdan atıcam.
