The most awkward moments in my life...

Περιστατικό 4ο: Ο Κινέζος

Καλοκαιρακι... Ταξίδια στον Ειρηνικό με ένα ιδιωτικό γιοτ και πέντε-εξι σκλάβους να σου κάνουν αερα με φυλλα φοίνικα. Ο μπουφές να είναι γεμάτος με εξωτικά φρούτα και διάφορα είδη φαγητών σε μεγάλη ποσότητα (ναι τρώμε, τι θέλετε τώρα;) και απαλή μουσική τζαζ να κατακλύζει τον χώρο.

Αυτές θα ήταν οι τέλειες διακοπές για μένα μονο που... Ποιος είπε ότι στη ζωή παίρνεις πάντα αυτό που θέλεις;

Ωωω... Έλα τώρα! Εγώ δεν έχω πάρει αυτό που θέλω ούτε μια φορά. Ίσως μόνο όταν ζητούσα σαν μανιακό γλυφιτζουρι απο την γιαγιά μου και η γυναίκα ντράπηκε να μην μου το πάρει με τόσο κλάμα που είχα ρίξει. Ούτε πιτογυρο από το χέρι να μου έπαιρναν δηλαδή.

Τέλος πάντων. Όπως πάντα ξεφυγα από το θέμα.

Ας πούμε ότι το πλοίο Μπλου Στ@ρ (είπαμε, δεν κάνουμε τοποθέτηση προϊόντων) είναι το ιδιωτικό μου γιοτ και ότι οι πέντε-εξι σκλάβοι είναι περιπου... τριακόσιοι.

Και ας πούμε πως δεν χρειάζεται να μου κάνουν αερα γιατί... φυσάει ηδη αρκετά.

Πάει το όνειρο μου! Καταστράφηκε! Ούτε τον μπουφέ που ζήτησα δεν έχει!

Και ναι! Ο αριθμός που ακουσατε πιο πριν, είναι ο αριθμός που παίζει να έχει το πλοίο αυτή τη στιγμή.

Όχι καρέκλα να κάτσεις δεν βρίσκεις, αλλά ούτε γωνιτσα να στηριχτεις στον τοίχο.

Όλες οι θέσεις ακόμα και στα υπαίθρια μέρη, είναι πιασμένες (αφήστε που φυσεί πολύ, ναι, είπα φυσεί. Εμένα έτσι το λένε στο χωριό μου)!

Τι να κάνουμε; Ίσως δεν ήταν γραφτό να καθήσω σήμερα. Ωραία ξεκίνησαν οι διακοπές πάντως. Δεν μπορώ να πω...

Το ταξίδι μου είναι περίπου... οκτώ ώρες.

Και αν δεν αδειάσει θέση σύντομα, με βλέπω να κρεμιέμαι στο κατάρτι παρακαλώντας για ένα σκαμπουδάκι.

Πάνω που είχα βαρεθεί να περπατάω, επιτέλους μου κόβει να καθήσω σε κάτι σκάλες που βρίσκονταν σε έναν διάδρομο.

Αχχχ... Βόλεψα... την πλατούλα μου! Λέω εγώ τώρα.

Εντάξει, δεν είναι και η πολυθρόνα του παππού μου που της έχουν φύγει οι σούστες και είναι πιο βολική κι από καναπέ σε τρέντυ ξενοδοχείο στη μέση της Τζαμάικας.

Γκουχου γκουχου, νομίζω το παρακανα με την φαντασία.

Τέλος πάντων...

Ως γνωστό υπερκινητικό πλάσμα βαριέμαι αφόρητα να κάθομαι για πάνω από δέκα λεπτά. Όμως αυτή τη φορά είχαν πιαστεί τα πόδια μου.

Αφού λοιπόν δεν μπορούσα να φύγω από τις ωραίες σκαλιτσες, είπα να παίξω σαν πενταχρονο που είμαι με το ασανσέρ.

Δεν φταίω εγώ! Είχε καθρέφτη και έβλεπα την μάπα μου.

Φανταστείτε τώρα μια μουλάρα καθισμένη στις σκαλες, να πιάνεται από την λαβή και να κάνει γκριμάτσες στο ασανσέρ.

*Fail af on*

Εντάξει. Όλα πήγαιναν καλά. Κάμερες δεν είδα να έχει γύρω γύρω, πολύς κόσμος δεν περνούσε από εκει, και ποιος στο καλό χρησιμοποιεί ασανσέρ σε πλοίο;!

Ε εντάξει. Για όλα ήμουν σωστή εκτος ίσως... λέω ίσως από το τελευταίο.

Εκεί που έκανα την ωραία μου γκριμάτσα με κλειστά μάτια και φώναζα "τσουουουουπ", ανοίγω τα μάτια και...

Εντάξει. Εκεί ήθελα να πηδηξω από το κατάρτι του πλοίου μέσα στα νερά του Ειρηνικού, εεε εννοώ του Αιγαίου.

Φανταστείτε με λοιπόν να ανοίγω τα μάτια και να βλέπω έναν Κινέζο να με κοιτάζει με γουρλωμενα ματια ή έστω στόμα βρε παιδιά. Ο,τι μπορεί ο καθένας.

Μένω εγώ κάγκελο, μένει και ο Κινέζος, και απλά σκάω στα γέλια.

Ναι. Ωραίο θέαμα να βλεπεις μια φωκια να βαράει παλαμάκια και να σκούζει.

Ο άνθρωπος ξεκίνησε ωραία τις διακοπές του στην Ελλάδα.

Δεν έκατσε να με κοιτάζει για πολύ ώρα ο άνθρωπος (ευτυχώς).

Μετά απλά πήγα και πήρα πατατάκια και γελαγα σαν μαλακισμένο στον άνθρωπο που ήταν στο ταμείο.

Αυτοί οι Κινέζοι πάντως, είναι πολύ ύπουλοι φαρα!

Φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν!

Ποιος νοήμων άνθρωπος παίρνει το ασανσέρ στο πλοίο;! Ασανσέρ στο πλοίο;!

Μόνο σε εμένα γίνονται αυτά! Ίσως γιατί κι εγώ κάνω επικές βλακείες...