The most awkward moments in my life...

Περιστατικό 8ο: Κινέζικη κοτσίδα (μακριά από Στάθηδες)

Νο μα φρεντ. Δεν ξέρεις τι παει να πει ρεζίλι αν δεν έχεις πιάσει τσουλούφι Κινέζου που κοιμάται για να "εντυπωσιάσεις" το αγόρι που στην έπεφτε...

Ναι ξέρω... Σιγά μην το έχεις κάνει εσύ αυτό και μπουρμπουρμπουρ... Ζήσε το μπιτς και μετά πες μου!

Καλοκαιράκι λοιπόν και πήγαμε στον κλασσικό προορισμό της Σαντορίνης. Καραβάκι, βαρεμάρα, φαΐ, φαΐ, φαΐ, φαΐ... Εμ, ξέφυγα.

Κάθομαι που λέτε, κι ενώ μιλάω με τον θεσπέσιο και κούκλο αγόρι μου (το πεντάχρονο ξαδερφάκι μου από τη Ρόδο -έχουμε και γούστα επιπέδου όχι αστεία-), μου κάνει νόημα ένα μανάρι, ναι μανάρι, να πάω να κάτσω μαζί του.

Παιδεραστηηηηης!!!

Ποιος νοιάζεται; Είναι κουκλί!

Κλείνω βιαστικά με τη δικαιολογία ότι με τρώει καρχαρίας και πάω κοντά.

Τι κι αν έκλαιγε ο μικρός μετά ότι θα πεθάνει η ξαδέρφη του... Αυτά έχει η ζωή.

Τέλος πάντων, πάω κοντά και κάθομαι.

Καθόταν κι ένας άλλος από δίπλα, αλλά ποιος του δίνει σημασία όταν έχει μπροστά σου τον Τζέισον Στέιθαμ χωρίς μπλούζα;

Φορούσε μπλούζα παιδιά, απλά το είπα για να καταλάβετε το λέβελ μουτρεχουντασαλιασανξελιγωμενη.

"Παίζεις χαρτιά;" μου λέει και το κοιτάω σε φάση: 'τί εννοείς; δεν με φώναξες για να μου την πέσεις ασυστόλως;'

Ξέρω... Μπορεί να έχω να ανεβάσω καιρό -και να νομίζετε ότι πέθανα προσπαθώντας να γλιτώσω από την γκαντεμιά που με δέρνει-, αλλά είμαι ακόμα ψωνάρα!

"Κάτι λίγα. Θα με μάθεις όμως."

Απαντάω εγώ σαν την ηλίθια και κάθομαι...

Εκεί που παίζαμε, κάνει το καράβι την πρώτη στάση, μας λέει το άλλο το παιδί 'εγώ φεύγω, χάρηκα που σας γνώρισα, τσάο'.

Κάτσε ρε φίλε... Κάτι έχασα.

Μαζί δεν ήταν αυτοί;!

" Μαζί δεν είσαστε;" ρωτάω το μανάρι που μπάι δε γουέι, Στάθης λεγόταν.

Μου το έλεγε εμένα η μάνα μου! Μην μπλέκεις με Στάθη! Δεν θα σου βγει σε καλό.

Συγγνώμη μαμά! Πόσο δίκιο είχες!

Το παιδί έπαιζε uno με κανονική τράπουλα! Πόσο πιο... Περίεργος;;!!

"Έχεις Instagram;" με ρωτάει.

Ωραία λέω! Μπορεί να έφαγα στη μάπα τις έξι ήττες σερί, αλλά άξιζε τον κοπο!

"Ναι. Εσύ;"