Never Mess Up With A Gangster (w/ Special Chapters)

Chapter Thirty Nine

Chapter  Thirty-Nine.

“ELLA PLEASE! KAUSAPIN MO AKO!” - Darryl

“P*** KUYA. ANONG NANGYARE?! BAKIT NAHIMATAY SIYA HA?! ANONG NANGYARI?! WHAT THE FU** HAPPENED TO HIM?!”

“CALM DOWN ELLA. JUST… JUST LET ME EXPLAIN EVERYTHING!!”

“Ms. Mendoza, gusto po kayong kausapin ng pasyente”

 Tiningnan ko ng sobrang masama si Kuya tapos pumunta sa room kung saan nakahimlay si Anthony. He passed out. Exactly at 12 IN THE MORNING.

“Ate…” - Anthony

“Andito lang ako okay? Andito lang si Ate… hindi ka niya iiwan. Andito lang ako para sayo ha. Don’t give up. Ate’s here for you. Please, kayanin mo…”

“Ate, sorry. Sorry sa lahat ng ginawa ko. Sorry sa lahat ng maling ginawa ko. Sorry sana mapatawad mo ako”

“Of course. Mapapatawad kita kahit anong gawin mo. Basta ba hindi masyadong brutal ha. Bad yun eh”

Nagulat ako ng bigla niyang hinawakan yung pareho kong kamay. Dun na ako napaiyak talaga.

“Ate… you need to know the truth” TRUTH? WHAT TRUTH?!

“Anthony, ano bang pinagsasabi mo ha?”

“I’m dying. Physically, emotionally and mentally”

Humagolgol na ako dun. I don’t know if it’s a joke or not. But he’s serious.

“Ate… mahal na mahal kita”

 Pagkatapos niyang sabihin yun binigyan niya ako ng isang inosenteng ngiti at biglang nag-iba yung tunog ng computer sa tabi ko. Nakita ko sa side ng mata ko na naging straight line yung nasa monitor.

“HINDE…. HINDE PWEDE ITO. ANTHONY!!!!!!!!!!!!!!!”

 I hugged him tight. Naramdaman kong bumababa na yung temperature ng katawan niya. Yet he’s still smiling.

“Para po sa inyo ito, Ms. Mendoza”

 Inabot naman sa akin ng doctor yung isang brown envelope. Binuksan ko naman agad. May nakalagay na sulat dun at USB.

Eto ang laman ng sulat:

Dear Ate Ella,

                       Siguro habang binabasa mo ito malaman wala na ako sa mundong ibabaw. Eto, nagkahiwalay na yung kaluluwa at katawan ko. Alam mo ate, ang sama kong kapatid. Sobrang sama ko. Nilihim ko sayong may 4 stage na cancer ako. At hindi na ito kaya pang magamot ng kahit sinong doctor sa mundo. I didn’t tell you because you’ll cry and you know how much I hate it everytime I see you crying. Pero nung nakita kitang umiiyak dahil kay Joshua, natuwa ako kasi napatunayan kong mahal na mahal mo siya. Just the way you love me eversince I’m still a kid. Ate, lagi mong tatandaan na nasa tabi mo lang ako. Not physically pero mararamdaman mo naman yun. This time, ako naman ang mag-aalaga sayo. Susuklian ko naman yung mga sakripisyo mong ginawa para sa akin. Simula sa pag-tigil sa pag-aaral pati na rin sa pag-iwas sa mga bagay na ikasisiya mo. Paminsan napagisip-isip ko na napaka-selfish ko pala. Iniisip ko lang ang sarili ko and I’m keeping you for myself. Siguro nga yun ang nag-push sa akin na pumayag na pumunta ka sa Pilipinas. And it’s worth it. Totoo, hindi ako nag-sisi. Siguro nga lagi kitang sinasabihan ng mahal kita o kaya I love you. Kasi alam kong anytime, mamamatay ako at ayoko namang mamatay ako nang hindi man lang sinasabihan ang mga taong mahalaga para sa akin kung gaano ko sila kamahal. Kahit nga si Kuya naiiyak pag sinasabihan ko siya ng ganun. Alam mo ate, higit ka pa sa isang superhero. Wala ka mang superpowers, para ka na ring hindi tao kasi sino bang tao sa mundo ang mag-sasakripisyo ng sobrang dami para lang sa isang tao? Wala. Tanging mga superhero lang. Kayong mga kapatid ko ang tanging meron ako. Pati na din ang buong angkan natin. You didn’t abandoned me kahit sobrang hina ko na at halos hindi ako makagalaw. You were there. You joined me in my pain and happiness. Kayong lahat ang nag-tatagal ng mga sakit at problema ko sa buhay. You’re the best family in the whole wide universe. I wouldn’t want more. I’m contented that God gave me a family like you guys. Paki-sabi na lang kila Mama na mahal na mahal na mahal ko sila. Panuorin mo rin yung video na ginawa ko para sayo na nasa USB. Paalam na Ate Ella, Kuya Darryl, Kuya Jason, Mama, Papa… paalam sa inyong lahat.