Why am I different?

Hoofdstuk 2

~Het meisje op de voorkant is Willow. En hierboven is een foto van Jamie~

Hij is terug schoot er door mijn hoofd. Gevolgd door nog meer vragen. "Does anyone have a question for Jamie?" Vlug doe ik alsof ik iets in mijn tas zoek. "Ben je toevallig ouder dan deze mensjes hier? Je ziet er wel ouder uit. Oh en dat meisje dat naast je stond was dat je zus? Ze is trouwens zeer knap." Ik had niet doorgehad dat Beth haar hand had opgestoken. Ik zie dat Irene achter me een facepalm maakt. Jamie grijnst. "Ja ik ben een jaar ouder dan deze mensjes zoals jij ze noemde. En ja ze is mijn zusje", zegt Jamie grijnzend. Dan vallen zijn ogen op mij. Er schiet een vlaag van herkenning over zijn gezicht. Ik voel dat ik rood wordt. Dus ik doe net alsof ik weer opzoek naar iets in mijn tas.

Opeens voel ik iemand in mijn zij porren. "Zeg was dat niet de Jamie? Waar jij vrienden mee was?", sist Quin tegen mij. Ik zucht, crap ze herkende hem. "Ja dat was hem." Ik snap niet wat er met mij aan de hand is. Waarom schaam ik me? Hij was altijd mijn vriend geweest. En het is een jongen. Als ik me ergens voor zou moeten schamen zou het voor een meisje moeten zijn.

Ik loop samen met mijn vriendinnen naar de aula. Wie bedenkt nou weer dat een aula helemaal boven in de school is? Doe het dan beneden. Of op de middelste etage. Dat is wel zo fijn. "Hij was wel knap hoor die Jamie." Beth is gestoord. "Door dat alleen al hardop te zeggen kun je in de gevangenis komen. Je weet dat het verboden om van iemand te houden die van een ander geslacht is", sist Irene.

In de geschiedenis mocht je wel van andere mensen van een ander geslacht houden. Dat was voor de 3e Wereldoorlog. Dus al weer zo een 150 jaar gelden. Tijdens de 3e wereldoorlog wilden de mensen die gay waren gelijke rechten, over de hele wereld. Er kwamen toen massamoorden en aanslagen. Uiteindelijk werden alle mensen die hetero waren gedood. En zo brak het nieuwe tijdperk aan. Iedereen die hetero was zou worden gedood. Ik snap het om heel eerlijk te zijn niet. Het enigste wat onze gay voorouders waren was gelijke rechten. En nu doen ze hetzelfde, maar dan bij mensen die hetero waren. Vroeger vroeg ik het altijd aan mijn vaders waarom dat was. Maar dan werden ze altijd boos en zeiden dat ik dit soort vragen mocht stellen. Nu ik ouder ben snap ik het. Ze willen niet dat ik in de gevangenis kom, ze willen me beschermen meer niet.

"Ik ken hem, Jamie bedoel ik", vlap ik er plotseling uit starend naar mijn bord met eten. "Ik zei het toch", zegt Jade triomfantelijk tegen Beth. Kreunend pakt Beth een briefje van €10 uit haar portemonnee. Verbaast kijk ik hun aan. Jade was niet eens in het lokaal toen ik Jamie tegenkwam. "Ik heb haar verteld hoe je reageerde toen je hem zag", verduidelijkt Irene. Eng, bijna alsof ze wist wat ik dacht. "En ik moet ophouden met weddenschappen sluiten met mensen", kreunt Beth. "Speaking of the devil, kijk eens wie daar aankomt", zegt Louise met een knikje naar Jamie. Oh grote appelflappen, hij komt recht op me afgelopen. Vlug spring ik op, ik trek daarbij mijn stoel omver. Subtiel Willow, subtiel. Ik hoor mijn vriendinnen achter mij giechelen. Fantastisch, echt waar! Kuch, kuch.

Jamie trekt me mee naar een hoekje in de aula waar niemand zit. Wat ben ik nu blij met goed weer! Dan zit iedereen buiten. Ik snap eigenlijk niet waarom ik me schaam. Maar goed, dat doet er niet toe.

Jamie neemt me in zich op. "Je bent gegroeid. En je bent ouder geworden." Concludeert hij uiteindelijk. "Ja dat gebeurt meestal als iemand weggaat en dan na vijf jaar opeens weer terugkomt. En als dat persoon belooft contact te houden, maar uiteindelijk dat uiteindelijk niet doet", reageer ik kattig. Crap, zo wilde ik eigenlijk niet reageren.
"Ja sorry daarvoor. Ik kan er allerlei excuses op verzinnen, maar dan zou ik alleen maar tegen je liegen."

"Waarom nam je eigenlijk geen contact met me op?" Daar reageert hij niet op. Vreemd. Heel vreemd. "Luister Boom ik moet je spreken, maar dat kan niet hier. Kom om vier uur naar het plekje in het bos waar we vroeger altijd heen gingen. Herinner je dat nog?" Ik doe net alsof ik heel even moet nadenken. Wraak nemen is belangrijk naar mijn mening. Ik blijf hele even stil en dan knik ik. "Ons plekje, dat vergeet ik niet zo snel", fluister ik zachtjes. Hij kijkt me aan en dan glimlacht hij, het is die zelfde maffe grote grijns die hij vroeger ook had. En automatisch lach ik terug.