Hopeloos

H9

Nikkie doet de deur open van haar hut. Het is een kleine benauwde hut zonder raam. Er staan twee bedden aan de grond en twee die nog uitgeklapt moet worden. Nikkie legt haar spullen op het linkerbed. Ze wacht tot er de andere komen. Ze hoopt dat Kim op haar kamer komt. De deur gaat open, ze kijkt snel weg als ze ziet dat het een jongen is.

"Hoi." ze zucht als ze niet de stem van Floris hoort. Ze kijkt om en glimlacht. Het is een jongen met kort blond haar, ongeveer van haar leeftijd. Hij legt zijn spullen op het lege bed beneden. Eigenlijk voelt ze zich meteen aangetrokken tot hem. Ze gaat naasxzst hem op het bed zitten en kijkt hem diep in de ogen. "Ik ben Nikkie." Ze steekt haar hand uit en glimlacht nep. Er komt een licht blos op haar wangen. "Finn." is het enige wat hij zegt. Finn vindt ze wel een mooie naam om over te schrijven of misschien dromen. Het lijkt of ze Floris al helemaal is vergeten. Het enige wat ze nog kan doen is kijken naar Finn's groene ogen. Waar iets mysterieus in zit. Misschien is het een klein twinkeltje die haar intreseert. "Ga je ook mee naar NewCastle?" Ze heeft het gevoel dat hij haar niet hoort. Na enkele seconde komt ze erachter dat hij haar niet hoort. Er zitten zwarte sony oortjes in zijn oren. Met zijn voeten tikt hij op de grond. Nikkie trekt zijn linkeroortje uit zijn oor, hij kijkt nu eindelijk naar haar. Ze geniet ervan. "Ga je ook mee met ons naar NewCastle? Ik heb je nog nooit gezien op school." Hij knikt en doet zijn oortje weer in. Nikkie kan er niet tegen dat ze zijn aandacht niet krijgt. Als ze de deur open hoort gaan kijkt ze in haar ooghoeken wie het is. Als ze Floris donker bruine plukken ziet pakt ze Finn's gezicht en begint hem te zoenen. Zo heftig durfde ze nooit. Ze voelt dat Finn tegenstribbelt. Zijn zachte licht roze lippen zetten zich af. Ze slaat zijn armen om hem heen. Nog steeds let ze op Floris bewegingen. Stilletjes loopt hij naar het hoge bed boven die van haar, hij legt zijn rugzak op het bed. Vliegensvlug is hij weer de kamer uit. Finn duwt zich van haar af.

"Ben je gek geworden ofzo?" Hij trekt grote ogen en heeft een boze blik op zijn gezicht.

"We kennen elkaar niet!" Hij staat nu ook op en loopt de kamer uit. Teleurgesteld blijft Nikkie achter. Waar blijft kim? Denkt ze terwijl ze snel ook opstaat en de kamer uit loopt.

Nikkie loopt het dek op. Het waait hard, het is bijna zes uur. Ze gaan bijna vertrekken. Ze heeft zich nog nooit zo alleen gevoelt. De koude wind waait in haar gezicht. Ze huivert en sluit haar ogen. Onder haar voeten hoort ze de boot op gang gaan. Zachtjes varen ze af van de kust van IJmuiden. Ze bibbert, haar jas is veel te koud om buiten te staan. Ze voelt een arm over haar heen worden geslagen. Meteen voelt ze zich veel warmer. Ze weet dat Floris naast haar staat. Ze kan bijna niet beseffen dat hij nog naast haar wil staan. Ze heeft zich ongeveer een half uur geleden als een trut gedragen. Ze heeft er eigenlijk altijd van genoten dat hij van haar hielt. Ze liet niets merken. Ze legt haar arm om zijn borst. Hij maakt even een pijnlijke beweging maar blijft rustig staan.

"Hoe gaat het met kickboksen?" Hij staart even naar de gekleurde horizon. Een zachtjes fluistert hij:"Goed." in mijn oor. Ze kijkt hem met een glimlach aan.

"Heb je het koud?" mompelt hij zonder mij aan te kijken. Het geruis van de harde wind piept in haar oren. Nikkie knikt en kijkt nu ook naar de paars-blauw en roze horizon. Floris trekt zijn grote warme sweater uit, hij krijgt hem met veel moeite over zijn hoofd. Ze ziet een klein stukje van zijn buik.

"Hoe kom je daar aan?" fluistert ze zachtjes door het geruis heen. Ze wijst naar een groenachtige blauwe plek op zijn buik. Hij durft haar niet aan te kijken. "Weet je zeker dat dit door kickboksen komt?" nog steeds geeft hij geen antwoord.

Het moment word verstoort door Casper en Kim die naast ons komen staan. Floris doet het als of Nikkie hem nooit iets heeft gevraagd. Hij begint te kletsen met Casper, terwijl ze weet dat ze ruzie hebben. Nikkie kijkt Kim aan die niets vermoedend naar de horizon zit te staren. "Hebben jullie Finn al ontmoet?" Finn glipt zachtjes bij het groepje. "Hoi" moppelt hij zeer vrolijk. Ze durft hem bijna niet aan te kijken van schaamte. Is ze echt zo verliefd, dat ze wilde dat Floris jaloers werdt. Haar vrienden beginnen gezellig te kletsen, hoe veel zin ze hebben in de vakantie. Maar zij voelt zich rot, ze zit in een twee strijd. Dat zou nog wel is lang kunnen duren.