Το διπλανό μπαλκόνι

2

Εκείνη

"Ναι, δυστυχώς έχω διάβασμα," απάντησα στην κολλητή μου, τη Mandy, μέσω του τηλεφώνου.

"Πόσο διάβασμα δηλαδή;"

"Αρκετό," αποκρίθηκα χαμογελώντας στον εαυτό μου. "Δε μπορώ να έρθω με τίποτα στο πάρτι, λυπάμαι."

"Όπως νομίζεις, πάντως θα χάσεις, στο λέω. Θα είναι όλοι εκεί και σίγουρα θα δούμε και το αγόρι από την Πολυτεχνική σχολή, εκείνον τον ξανθούλη, θυμάσαι;"

"Θυμάμαι," τη διαβεβαίωσα. "Αλλά ξέρεις πως δε με ενδιαφέρει και τόσο," σχολίασα σε ήρεμο τόνο και προσπαθώντας όσο περισσότερο μπορούσα να μην ακουστώ αγενής. Η Mandy ήξερε πως δεν ενδιαφερόμουν για κανένα άλλο αγόρι, παρά μόνο για τον γείτονά μου. Δεν έλεγε να καταλάβει το κόλλημά μου με έναν άγνωστο, αλλά ακόμα και να το έκανε κάποτε, ήμουν σίγουρη πως δε θα το ενέκρινε. Πάντα ήταν της λογικής του 'είμαστε με άτομα που μας θέλουν' και ενώ συμφωνούσα μαζί της, δε μπορούσα να μην υπερασπιστώ και τον εαυτό μου λέγοντάς της ότι η δική μου περίπτωση ήταν εντελώς διαφορετική από τις άλλες.

"Ναι, δυστυχώς το ξέρω. Χάνεις πάντως, νομίζω ότι του αρέσεις."

Ρόλαρα τα μάτια μου κοιτάζοντας στο βάθος της πόλης. Βρισκόμουν στο μπαλκόνι, ακουμπώντας στα κάγκελά του και κοιτάζοντας αόριστα διάφορα μέρη που έπιαναν τα μάτια μου από το σημείο που βρισκόμουν. "Εγώ δε το νομίζω. Μια φορά με είχε κεράσει σε ένα προηγούμενο πάρτι αλλά αυτό δε λέει και πολλά."

"Ότι πεις. Ξέρεις, πρέπει να σε αφήσω, ναι; Θα αρχίσω να ετοιμάζομαι, κοντεύει οκτώ και το πάρτι είναι σε δύο ώρες."

"Εντάξει, Mandy, να περάσετε όμορφα ναι;"

"Δε ξέρω για τους άλλους, μα εγώ θα προσπαθήσω. Κανένα πάρτι δεν είναι το ίδιο χωρίς τη συνοδεία της κολλητής μου."

Ένα μικρό χαμόγελο ξεπρόβαλε στα χείλη μου. "Θα επιβιώσεις μια χαρά. Χαιρετίσματα και στους υπόλοιπους, θα τα πούμε αύριο."

Τερμάτισα την κλήση και κατέβασα το κινητό από το αυτί μου, εξακολουθώντας να κοιτάω μπροστά μου. Ο ήλιος είχε αρχίσει ήδη να δύει, άνθρωποι πηγαινοερχόταν στα πεζοδρόμια για να καλύψουν τις τελευταίες τους υποχρεώσεις προτού τα μαγαζιά κλείσουν, αυτοκίνητα περίμεναν υπομονετικά στα φανάρια μέχρι και αυτά να δείξουν το χαρακτηριστικό πράσινο χρώμα ενώ παράλληλα, όλη αυτή η φασαρία που δημιουργούνταν λόγω αυτής της κατάστασης, ενώ θα έπρεπε να ήταν υπερβολική, στον πέμπτο όροφο που έμενα εγώ, δεν έφτανε σχεδόν κανένας θόρυβος. Αυτό ήταν και ένα από τα θετικά του να μένεις σε ψηλό όροφο.

Έστρεψα το κεφάλι μου δεξιά, προς το μπαλκόνι εκείνου. Ήξερα ότι είχα τουλάχιστον μία ώρα ακόμα πριν βγει έξω άλλα ήδη ανυπομονούσα, όπως κάθε μέρα.

Έκανα μια απόπειρα να πλησιάσω λίγο πιο κοντά στα κάγκελα που χώριζαν το δικό μου μπαλκόνι από το δικό του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που πλησίαζα κοντά στο χώρο του -και, αν ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να με δει, δε θα το είχα κάνει ποτέ. Όσες φορές όμως η περιέργεια με είχε καταβάλλει και γινόμουν, ουσιαστικά, αδιάκριτη, ευτυχώς η τύχη ήταν με το μέρος μου, καθώς οι κουρτίνες του ήταν τραβηγμένες και τα φώτα κλειστά. Επομένως, αυτό δήλωνε από μόνο του ότι δεν βρισκόταν μέσα στο σπίτι.

Το μπαλκόνι του ήταν τόσο μικρό όσο το δικό μου. Με ένα τραπεζάκι, δύο καρέκλες, δύο μικρά πουφ και ένα μεγάλο πιθάρι με μικρές πολύχρωμες πετούνιες, το σκηνικό συμπληρωνόταν. Θυμάμαι όταν είχα πρωτοκοιτάξει τον χώρο του αδυνατούσα να πιστέψω ότι ένα αγόρι που λείπει συχνά από το σπίτι θα μπορούσε να συντηρήσει λουλούδια. Μπορεί να ήταν μόνο ένα πιθάρι αλλά συνήθως, τα μικρά λουλούδια ήθελαν καλή φροντίδα -αυτό τουλάχιστον είχα μάθει από τη μητέρα μου, η οποία λάτρευε κάθε λογής άνθους.

Πολλές φορές αναρωτιόμουν για ποιον πραγματικά λόγο περνούσε χρόνο στο μπαλκόνι του αφού ποτέ δε φαινόταν να κάνει κάτι το ιδιαίτερο εκτός από το να χαζεύει τη θέα από εκεί. Σπάνια τον έβλεπα να κάθεται στο τραπεζάκι του και να ασχολείται με κάτι διαφορετικό. Από την άλλη πάλι, ποτέ δε τον είχα δει να φέρνει και παρέα μαζί του. Δεν είχα παρατηρήσει κανένα φίλο του να του κρατάει συντροφιά και αυτό το γεγονός, ορισμένες φορές, με έβαζε σε διάφορες σκέψεις. Ακόμα και γω, που μου άρεσε να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου, που και που καλούσα είτε τη Mandy είτε κάποια άλλα παιδιά από την παρέα μου για να περάσουμε χρόνο μαζί. Αυτό βέβαια δε σήμαινε απολύτως τίποτα, διότι πίσω από τις τραβηγμένες κουρτίνες του σαλονιού του, μπορεί να βρισκόταν με τον οποιονδήποτε και εγώ απλά να το αγνοούσα.

Αποτραβήχτηκα και ανάγκασα τον εαυτό μου να καθίσει στο καναπεδάκι, πιάνοντας για άλλη μια φορά το βιβλίο που είχα αφημένο στο τραπέζι μου. Γνωρίζοντας πολύ καλά πια πως δεν υπήρχε περίπτωση να το διαβάσω, απλά το άνοιξα πρόχειρα σε μια σελίδα και περίμενα μέχρι το ηλεκτρονικό ρολόι του κινητού μου να δείξει 20:50 και να τον δω για άλλη μια φορά να κάνει την εμφάνισή του.