Το διπλανό μπαλκόνι

25

Εκείνος

Της τα εξήγησα όλα. Τα πάντα. Από τις σχέσεις που είχα με τον πατέρα μου, τη δουλειά που αναγκάστηκα να αναλάβω στην εταιρία του, ότι σπούδασα κρυφά φωτογραφία γιατί ήξερα πως αν το μάθαινε δε θα το ενέκρινε, ότι μαζί με τον κολλητό μου είχαμε επινοήσει αυτήν την ερευνητική ομάδα ώστε να έχω άλλοθι για τις ώρες που βρισκόμουν στο στούντιο... Όλα αυτά, συν το ότι αν εκείνος μάθαινε πως εγώ ασχολούμουν με κάτι άλλο πέραν της δουλειάς μου στην εταιρία, θα με αποκλήρωνε και εγώ δεν είχα ακόμα αρκετά χρήματα στην άκρη ώστε να καταφέρω να σταθώ στα πόδια μου χωρίς να αναγκάζομαι να δουλεύω εκεί.

Η Ellie τα είχε χαμένα.

Φαινόταν στο πρόσωπό της πως αδυνατούσε να πιστέψει όλα όσα της είχα πει. Φυσικά και δε μου φαινόταν παράξενο. Αν ήμουν στη θέση της και άκουγα όλα αυτά τα πράγματα, δε θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Μάλλον το ίδιο συνέβαινε και με εκείνη.

"Δε... ξέρω τι να πω," είπε όταν τελείωσα την αφήγησή μου. Προσπάθησα να της παρουσιάσω όλα τα γεγονότα σε μορφή ιστορίας, αλλά μάλλον δε τα είχα καταφέρει και τόσο καλά διότι δεν είχα ελαφρύνει καθόλου το κλίμα. "Δεν... περίμενα να ακούσω τίποτα από όλα αυτά. Μου είχες πει ήδη αρκετές φορές πως συμβαίνουν πολλά στη ζωή σου, όμως αυτό... παραπάει, Alex."

"Το ξέρω," απάντησα με κατανόηση. "Γι' αυτό ήθελα να στα φέρω ένα ένα στο προσκήνιο όμως έτσι όπως εξελίχθηκε η κατάσταση, αν δε σου μιλούσα δε θα μπορούσες ούτε να καταλάβεις τη συμπεριφορά τη δική μου αλλά ούτε και του πατέρα μου."

"Και πόσο πιο αργά να με ενημέρωνες για όλα αυτά όμως; Ακόμα κι ένα ένα να μου τα φανέρωνες, δε νομίζω πως θα το γλίτωνα το σοκ," αστειεύτηκε, μα φαινόταν πως μιλούσε σοβαρά. "Είναι όλα υπερβολικά για να καταφέρω να τα επεξεργαστώ και να τα βάλω σε μια τάξη στο μυαλό μου."

"Το αντιλαμβάνομαι και δεν περιμένω να τα χωνέψεις μια και έξω. Όμως αυτά είναι όλα, δεν υπάρχει τίποτα που δε σου είπα. Πια τα ξέρεις όλα."

Και για έναν περίεργο λόγο, ένιωθα ανακουφισμένος που της είχα μιλήσει. Τελικά ίσως είχε δίκιο ο Tom -μάλλον έπρεπε να την είχα εμπιστευτεί νωρίτερα. Ακούμπησε την πλάτη της πίσω στον καναπέ και πέρασε τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά της. "Alex... Είναι πολύ άθλια αυτή η κατάσταση. Ζεις μια καταπίεση εδώ και χρόνια, πώς το επιτρέπεις αυτό; Είσαι ενήλικας, δε θα έπρεπε να-"

"Το γνωρίζω, όμως έτσι μεγάλωσα. Και έπειτα δεν έχεις δει τον μπαμπά μου στις κακές του για να καταλάβεις πως δεν αστειεύεται. Για εκείνον η εταιρία είναι τα πάντα."

Κοίταξε στο κενό και προσπάθησε να βρει τα κατάλληλα λόγια να πει. Αν ήταν μια φορά δύσκολο για μένα τον ίδιο, για εκείνη λογικά θα ήταν χειρότερο. "Το θέμα όμως είναι πως πρέπει να κοιτάξεις το δικό σου μέλλον το οποίο υποθέτω πως δε θέλεις να περιλαμβάνει πράγματα που δε σε κάνουν χαρούμενο."

"Ellie, δεν περιμένω να καταλάβεις αλλά και από την άλλη μου είναι ιδιαίτερα δύσκολο να προσπαθώ να σε βοηθήσω να το κάνεις," είπα. "Δεν μπορώ να φύγω από την εταιρία τώρα, δεν έχω αρκετά χρήματα στην άκρη και ούτε έχω βγάλει αρκετά από τη φωτογραφία ως χόμπι. Δεν μπορώ να με ονομάσω επαγγελματία φωτογράφο μόνο και μόνο επειδή έχω βγάλει μια σχολή, δεν έχω αναλάβει καμία σοβαρή δουλειά για κανέναν. Ότι κάνω μέχρι στιγμής, το οργανώνω μόνος μου."

"Μα πόσα χρήματα χρειάζεσαι για να μείνεις μόνος;" με ρώτησε με πραγματική απορία. Σοβάρεψα περισσότερο.

"Το σπίτι που μένεις τώρα, να υποθέσω το νοικιάζεις με χρήματα που σου δίνουν οι γονείς σου, έτσι;"

"N-ναι," δίστασε να απαντήσει. "Προφανώς, αφού δεν έχω τελειώσει ακόμα τη σχολή ώστε να πιάσω δουλειά."

"Ωραία. Εγώ όμως επειδή είμαι αναγκασμένος να δουλεύω εκεί λόγω του ότι είναι οικογενειακή επιχείρηση και έχω ήδη ενηλικιωθεί εδώ και χρόνια, πρέπει να συμβαδίσω με αυτό το γεγονός. Διαφορετικά, δεν πρόκειται κανείς να μου δώσει απλά χρήματα για να ζω στο δικό μου σπίτι. Το μέρος αυτό έχει πολύ χαμηλό νοίκι γιατί εξήγησα στον ιδιοκτήτη ότι το θέλω για στούντιο, επομένως τα βγάζω πέρα προς το παρόν. Το ζητούμενο για μένα είναι να έχω αρκετά χρήματα στην άκρη ώστε να αγοράσω ένα μικρό διαμέρισμα και να μένω εκεί μόνιμα, έτσι ώστε να μην εξαρτώμαι από τον πατέρα μου. Ανέκαθεν αυτό ήθελα. Δεν με παίρνει να παραπονιέμαι, δεν με παίρνει να μάθει ο πατέρας μου την αλήθεια, όχι τώρα, αλλιώς θα με απολύσει και δε θα έχω πηγή εσόδων. Είναι πολύ απλό."

Και για μένα ήταν πραγματικά απλό. Δεν απαιτούσα από εκείνη να καταλάβει τη θέση μου, όμως δε μπορούσα να της εξηγήσω και την κατάσταση διαφορετικά. Φάνηκε να ικανοποιεί την περιέργειά της για τη στιγμή και έτσι, αποφάσισα να μείνω και γω σιωπηλός και να μην ανοίξω άλλο θέμα συζήτησης. Η σιωπή μερικές φορές ήταν καλύτερη από τα λόγια.