Το διπλανό μπαλκόνι

5

Εκείνη

Έτσι και έκανα. Τέσσερις μέρες μετά και ύστερα από άπειρες συνομιλίες με τον εαυτό μου, κατέληξα στο ότι έπρεπε να κάνω εγώ την αρχή. Είχα κουραστεί να περιμένω, είχα απογοητευτεί από το γεγονός ότι δε μου είχε ρίξει ούτε μια τυχαία ματιά τόσο καιρό και τέλος, έπρεπε να παραδεχτώ πως η Mandy είχε δίκιο. Το να ανοίξω μια μικρή συζήτηση για κάτι άσχετο, δεν ήταν κακό. Αντιθέτως, θα κέρδιζα πολλά, γιατί θα καταλάβαινα αν είχε όρεξη να μιλήσει, αν υπήρχε περίπτωση να αναπτύξουμε κάποιου τύπου σχέσης -έστω τυπικής- και τέλος πάντων, θα προσπαθούσα να αποκομίσω οτιδήποτε μπορούσα από αυτή τη συζήτηση.

Εντέλει, το πολύ πολύ να έτρωγα χυλόπιτα. Μήπως θα ήταν η πρώτη φορά; Δεν είχα καλή σχέση με τα αγόρια και το είχα αποδεχτεί εδώ και καιρό. Όταν ήμουν στο δημοτικό, ένα αγοράκι με είχε πλησιάσει και εγώ νομίζοντας ότι είχε κάτι παραπάνω από φιλικές διαθέσεις, προσπάθησα να το φιλήσω και καταλήξαμε να μαλώσουμε και να καλέσουν τους γονείς μας στο σχολείο. Στο γυμνάσιο, ενώ είχα μερικούς φίλους αγόρια, δε κατάφερα να έχω ποτέ ερωτική σχέση με κάποιον από τους δικούς τους φίλους. Οι περισσότεροι συνήθως ενδιαφέρονταν για τις δικές μου φίλες και νομίζω πως από τότε ξεκίνησα να απογοητεύομαι από το αντίθετο φύλο. Ύστερα, στο λύκειο διάβαζα αρκετά ώστε να πετύχω στις τελικές εξετάσεις, οπότε δεν είχε τύχει ποτέ να έχω έστω και ένα ενδιαφέρον για να περνάει η ώρα μου. Και τώρα, στο πανεπιστήμιο, εκτός από μερικές περιπέτειες που αποπειράθηκα να έχω, δε κατάφερα να μπω σε μια σχέση.

Ίσως γι' αυτό να είχα κολλήσει τόσο πολύ στο διπλανό αγόρι: Επειδή ήταν τόσο κοντά μου και ταυτόχρονα τόσο μακριά μου, όμως πάντα έβρισκα καταφύγιο στη σκέψη του και ας μη γνώριζε την παρουσία μου. Έστω και υποσυνείδητα, η δική του μορφή με χαλάρωνε και με κρατούσε και με κάτι άλλο απασχολημένη, πέρα από το πανεπιστήμιο.

20:49

Βγήκα στο μπαλκόνι και ήδη γνώριζα πως από στιγμή σε στιγμή θα έβγαινε και εκείνος. Από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί στο μπαλκόνι, τέσσερις μέρες πριν που διάβαζα με τη Mandy, δεν είχα ξαναβγεί έξω τέτοια ώρα. Σκεφτόμουν. Φοβόμουν. Ήθελα το χρόνο μου και αν συνέχιζα να τον βλέπω καθημερινά, όπως τόσο καιρό τώρα, δεν ήμουν σίγουρη κατά πόσο θα με βοηθούσε ώστε να καταλήξω σε μια απόφαση. Μου έλειπε η μορφή του, ναι, αλλά εφόσον τώρα είχα αποφασίσει να του μιλήσω, τελικά ίσως και να άξιζε η αναμονή, ίσως και να άξιζε η 'θυσία' που είχα κάνει να μην ανοίξω την μπαλκονόπορτα όπως κάθε βράδυ και να ξεχυθώ έξω για να βρεθώ κοντά του.

20:50

Η μπαλκονόπορτά του έκανε τον χαρακτηριστικό ήχο που δήλωνε ότι μόλις την είχε ανοίξει και βρισκόταν λίγα βήματα πριν βγει έξω. Κρατήθηκα καλά από τα κάγκελα του μπαλκονιού μου, κοιτάζοντας ευθεία στο βάθος της πόλης, τα φώτα της οποίας είχαν ήδη ανοίξει και το σκοτάδι είχε αρχίσει να απλώνεται στον ουρανό με μεγαλύτερη συχνότητα πια σε σχέση με πριν λίγες βδομάδες. Είχαμε μπει για τα καλά στο φθινόπωρο.

Ήταν από τις λίγες φορές που στεκόμουν εκεί, στα κάγκελα. Συνήθως όταν έβγαινε έξω καθόμουν στο καναπεδάκι μου και υποτίθεται πως διάβαζα το βιβλίο μου. Όχι αυτή τη φορά. Ήμουν αποφασισμένη να ανοίξω μια συζήτηση μαζί του και αναγκαστικά έπρεπε να βρίσκομαι πιο κοντά του.

Με την άκρη του ματιού μου τον ένιωσα να στέκεται και εκείνος στα κάγκελα του μπαλκονιού του, όπως πάντα άλλωστε. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα όμως και χωρίς να έχω στρέψει ακόμα το βλέμμα μου προς τα εκείνον, μια μυρωδιά καπνού χτύπησε τα ρουθούνια μου. Αναγκάστηκα και γύρισα το κεφάλι μου προς το μέρος του και τον είδα να κρατάει ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλά του και να το ρουφάει αργά με τα δυο του χείλη. Μούδιασε ολόκληρο το κορμί μου στην εικόνα αυτή. Ήταν η πρώτη φορά που κάπνιζε -το δίχως άλλο, αν είχε ξανασυμβεί θα το θυμόμουν. Έμοιαζε χαμένος στις σκέψεις του και προς το παρόν, αυτές του τις σκέψεις τις μοιραζόταν με το τσιγάρο του.

Μακάρι να το έκανε και μαζί μου.

Κοίταξα για λίγο τα δάχτυλα των χεριών μου που έσφιγγαν το κυλινδρικό κάγκελο. Οι αρθρώσεις τους είχαν ασπρίσει -τόσο δύναμη χρησιμοποιούσα. Πήρα δυο βαθιές ανάσες, έκλεισα τα μάτια μου και χωρίς να γυρίσω ξανά προς το μέρος του και μένοντας εντελώς ακίνητη, άφησα τις λέξεις να κυλήσουν από τα χείλη μου γρήγορα, σα νερό.

"Γεια, είμαι η Ellie."