Το διπλανό μπαλκόνι

22

Εκείνη

"Ο πατέρας του Alex; Ω, γειά σας! Δεν περίμενα να σας βρούμε εδώ;!" απόρησα.

"Ναι, ούτε εγώ περίμενα να βρω εσάς εδώ," παραδέχτηκε και ο ίδιος, ρίχνοντας μια κλεφτή ματιά στον Alex ο οποίος δεν είχε αρθρώσει λέξη μέχρι εκείνη τη στιγμή. "Σας πετυχαίνω σε βόλτα, έτσι;"

"Ναι, είχαμε βγει για δείπνο και τώρα ο Alex θα με γυρνούσε σπίτι," απάντησα. "Εσείς; Αν, φυσικά, δε γίνομαι αδιάκριτη." Πολλές φορές όταν λυνόταν η γλώσσα μου και ξεκινούσα να μιλάω, δύσκολα σταματούσα. Ήλπιζα να μη τον έφερνα σε δύσκολη θέση μα μου φαινόταν κάπως παράξενο ένας άνθρωπος της ηλικίας του να κυκλοφορεί στο δρόμο τέτοια ώρα και μάλιστα εντελώς μόνος.

"Συμπτωματικά βρισκόμουν και γω για δείπνο. Επαγγελματικό μάλιστα," απάντησε χαμογελώντας ευγενικά ενώ παράλληλα εξακολουθούσε να ρίχνει ματιές στο γιο του. Μου είχε φανεί περίεργο που δε του είχε δώσει τον λόγο μέχρι εκείνη τη στιγμή αλλά πιο περίεργο μου φαινόταν το γεγονός ότι ο Alex είχε χάσει τη μιλιά του -κυριολεκτικά. Έτσι, έστρεψα το κεφάλι μου προς τα εκείνον για να τον αναγκάσω εγώ να μιλήσει. Δεν ήταν ωραίο να στεκόμαστε μες τη μέση του δρόμου και να μιλάω μόνο εγώ με τον μέχρι πρότινος άγνωστο πατέρα του.

"Alex; Δε θα πεις κάτι; Μήπως ήξερες ήδη ότι ο πατέρας σου ήταν έξω;"

"Δεν είχα ιδέα," μίλησε για πρώτη φορά.

"Ναι, δε το γνώριζε," επιβεβαίωσε και ο πατέρας του. "Ούτε εγώ γνώριζα βέβαια ότι θα έβγαινε με παρέα έξω. Όχι ότι όφειλε να μου το πει αλλά ξέρεις, θα μπορούσε να το είχε αναφέρει."

Ο Alex έβγαλε ένα σιγανό επιφώνημα το οποίο, για κάποιον λόγο, μου είχε φανεί ειρωνικό. Έσμιξα τα φρύδια μου κοιτάζοντάς τον και πάλι, όμως αποφάσισα να μη σχολιάσω την αντίδρασή του. "Τέλος πάντων, καλύτερα να σε γυρίσω σπίτι Ellie, είμαι αρκετά κουρασμένος."

"Άμα θέλετε μπορώ να σας πάω εγώ με το αυτοκίνητο," πρότεινε ο πατέρας του.

"Δε χρειάζεται, δεν είμαστε πολύ μακριά, θα την πάω με τα πόδια."

"Όπως επιθυμείς. Θα σε δω στο σπίτι. Χάρηκα, νεαρή μου. Ελπίζω να σε ξαναδώ."

"Και γω χάρηκα, καληνύχτα!"

Συνεχίσαμε να περπατάμε προς το σπίτι μένοντας σιωπηλοί. Κάτι δεν πήγαινε καλά και αν δε το είχα καταλάβει από το πρώτο λεπτό της εμφάνισης του πατέρα του Alex, ήταν ολοφάνερο τώρα.