"Kedi gözlü yılan bu yıl sahneye çıkacak, alkışlayanlar arasında iyiler olmayacak. Aslan hem iyilerin hem de kedi gözlü yılanın kurtarıcısı olacak."
~
Hayır, hayır. Yanlış biliyorsunuz. Bütün bu tahminlerin hepsi yanlış! Karanlık Lord o görevi -Dumb...
Trelawney'nin söylediklerinden yarım yamalak da olsa anlam çıkarabilen Pansy, ne diyeceğini bilemedi. Durumu farkeden Malfoy ayağa kalktı ve yavaşça alkışlamaya başladı.
"Harikaydınız, Profesör. Şimdi lütfen Potter'ın el falına bakın. Bu yıl kaçıncı kez ölecek hepimiz çok merak ediyoruz." dedi. Harry buna karşılık göz devirirken, Hermione ne kadar sinir olsa da Malfoy'a hak veriyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Trelawney, Draco'nun yaptığı kinayeyi elbette ki anlamamıştı. Buna rağmen yine de onu duymazdan gelerek sınıfın ortasında yer alan masasına adımladı.
"Ders bitmiştir.." Hermione sinirle ayağı fırladı. "Ama daha otuz dört dakikamız var!" Sybill, ona bakmadan yanıtladı. "Evet. Serbest bir otuz dört dakika... Zihnimi rahatlatmam gerek çocuklar, çıkabilirsiniz."
Bu olaydan sonra herkesin duyduğu Hermione'nin yakarışları ve diğerlerinin sevinç çığlıkları oldu.
"... Bu dersi üçüncü sınıftayken bırakmalıydım!.."*
***
"Hey, tıslayankedi! Ortak salona gidiyoruz, gelmiyor musun?" dedi Blaise arkada yürüyen Pansy'e. Pansy durdu, etrafına bakındı ve Blaise'e döndü.
"Aslına bakarsan Zabini, benim gitmem gerek. Kızsal konular.. Anlarsın ya." dedi ve tebessüm etti.
Siyahi çocuk sırıttı.
"Oh, peki o zaman. Bizi nerede bulacağını biliyorsun o halde."
"Her zaman." Pansy koridordan sola dönüp zindanlara yönelen Blaise'i izledi ve koridorun geri kalanını düz devam etti.
"Merlin'in sakalı.. Bu odanın nasıl bir ihtiyaç doğrultusunda karşıma çıkacağını bilmiyorum." diye mırıldandı.
Hogwarts koridorlarında izlendiğinden habersiz sağa döndü. İçindeki sürüngen bütün organlarını zehirlemişti. Bir kıpırdanma duydu. Panikle etrafına baktı fakat kimse yoktu.
"Umarım Mrs Norris değilsindir, çünkü eğer oysan seni elime geçirdiğim ilk anda öldürürüm. Ciddiyim."
Konuşurken karşısındaki duvarda yavaşça büyüyerek kendini gösteren kapıyı gördü.
"Canımı sıkmaya başlıyorsun ama- YOK ARTIK! Onu buldum! İhtiyaç odasını buldum!"
Sevinç çığlıkları arasında zıpladığını farkedememişti. Evet, doğru. Arkadaşına yalan söylemişti. Fakat içinde bukunduğu boktan durum kendisini gram suçlu hissetmesine izin vermiyordu. Artık tamamen meydana çıkan kapıya doğru adımladı. İnce parmaklı eli cüppesine uzandı ve içinden asasını aldı. Kapının açılması için büyülü sözleri fısıldadı.
