Σήμερα πέρασα το μεσημέρι μου παρακολουθώντας μια πεταλούδα. Είχε παγιδευτεί από την εσωτερική πλευρά του παραθύρου μου, παρόλο που της το είχα ανοίξει, και σα μικρό παιδί, που ευελπιστεί ότι το έντομο θα το καταλάβει, της έδειχνα την έξοδο με χειρονομίες και κινήσεις.
Εκείνο όμως, πάνω στο πανικό του συνέχιζε να χτυπά στο ίδιο σημείο. Έπαιρνε φόρα και έπεφτε με δύναμη πάνω στο τζάμι ξανά και ξανά.
Αποφάσισα μετά από λίγο πως είναι άξιο της μοίρας του και κάθισα, μα δεν έκλεισα το παράθυρο σα να υπήρχε μέσα μου μια μικρή ελπίδα πως θα τα καταφέρει εν τέλει. Έμεινα εκεί. Να το κοιτάζω και να αναρωτιέμαι αν ποτέ κανείς έχει κοιτάξει εμένα με τον ίδιο τρόπο.
Αδύνατο, είπα στον εαυτό μου για να νιώσει καλύτερα. Δεν συνηθίζω να μοιράζομαι σκέψεις ή προβληματισμούς με τους γύρω μου. Προτιμώ να τους γράφω εδώ, σε εσένα. Μπορεί να μην παίρνω απάντηση, και το ένα μικρό ερώτημα να γεννά άλλα, μεγαλύτερα, στα οποία ποτέ δε θα απαντήσεις, μα είσαι καλός ακροατής. Ρουφάς το μελάνι από το στυλό μου και φυλάσσεις τις σκέψεις μου στα χαρτιά σου. Σαν οι φλέβες το αίμα μου.
Οφείλω να ομολογήσω, πως ξέρω ότι υπήρξα η πεταλούδα κάποια στιγμή στη ζωή μου (ασχέτως με το αν κάποιος ήταν μάρτυρας αυτού ή όχι ), κι αυτή η σκέψη μου δημιούργησε μια θλίψη.
Κατέληξα στο πως κάτι παρόμοιο είναι ίσως κι η κατάθλιψη. Ο συναισθηματικός πόνος, ο οποίος όταν παρέχεται σε μεγάλη δόση μοιάζει με ανοσία στο ίδιο το συναίσθημα (αλλιώς "κενό"). Δε ξέρεις τι νιώθεις και γιατί το νιώθεις. Και μετά από λίγο, δε ξέρεις αν νιώθεις... Σαν ο πόνος να μούδιασε το σώμα σου.
Είσαι η πεταλούδα κι ο αόρατος τοίχος μπροστά σου, μοιάζει τόσο με αυτά που σε προβληματίζουν. Τα αισθάνεσαι όλα, μα δεν είναι εκεί. Όπως ένα εσωτερικό τραύμα. Δε το βλέπεις, μα ξέρεις πως είναι εκεί γιατί πονάς.
Εντάξει τώρα. Ηρέμησε. Σταμάτα για μια στιγμή. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Κάνε μερικά βήματα πίσω. Κοίταξε γύρω σου. Παρατήρησε το τζάμι, μετά το παράθυρο, μετά την θέση σου.
Κοίταξε ολόκληρη την εικόνα, από μακριά.
..
Τώρα που συνειδητοποίησες πόσο ανόητος ήσουν τόσο καιρό, μην επενδύσεις ενέργεια στο να κατηγορήσεις τον εαυτό σου. Δεν έχεις χρόνο.
Τι; Αυτό ήταν νόμιζες; Τώρα ξεκινά το ταξίδι σου. Προετοίμασε τα φτερά σου.
Ω, και προσοχή στα παράθυρα.
