Κρύψου.
Μου είπαν "κρύψου"
Οι άνθρωποι εκμεταλλεύονται.
Χτυπάνε,
εκεί που δε το περιμένεις.
Μη σε ξεγελάνε.
Σε αναγνωρίζουν από τα μάτια
και κλέβουν ότι πολυτιμότερο έχεις,
την ψυχή σου.
Γιαυτό κρύψου.
Μα εγώ ανοίχτηκα.
Αφέθηκα,
πίστεψα,
αγανάκτησα.
Έχασα το χαμόγελο,
που κάποτε πρόθυμα μοίραζα,
σε αυτούς που αγαπούσα.
Σε εκείνους που έκλεψαν τα όνειρα μου..
και έφθειραν τα φτερά μου.
Χάθηκα σε στενά,
με βουητά αναμνήσεων..
Σε μια τρικυμία συναισθημάτων.
Ερωτεύτηκα, ξεθωριασμένους ανθρώπους
που μου κλέψανε το χρώμα.
Μου είπαν "γιατί δε κρύφτηκες;"
Στο είχαμε πει.
Μην τους αφήσεις, να δούνε τα μάτια σου.
Θα καταλάβουν..
και αν καταλάβουν,
θα εκμεταλλευτούν..
και αν εκμεταλλευτούν,
θα δεθείς..
και όταν δεθείς,
θα κρεμαστείς..
Από τις ίδιες τις ελπίδες σου.
Γιατί δε κρύφτηκες λοιπόν;
Αφού ήξερες,
θα πέσεις.
Και η απάντηση μου ήταν
"Κρύφτηκα από αυτούς,
αλλά δε μπόρεσα να κρυφτώ από τον εαυτό μου..
Και τι πειράζει που κρεμάστηκα;
Από 'δω πάνω, είναι ωραία η θέα.
Και το σκοινί είναι πλεγμένο,
από τα ίδια τα φτερά μου.
Εν τέλη δεν μου έκλεψαν τη ψυχή,
απλά τη σημαδέψανε.
Αλλά ποτέ δε μου την πήραν.
Είναι εδώ, μαζί μου
και ατενίζει..
Το απέραντο γαλάζιο,
σε ένα άχρωμο αιώνα."
