Znasz mnie?

7.

To było straszne, od razu wzięłam Ige za rękę i popchnelam ją na kanapę.
- Siedź tu !
Nie chciałam szczerzę mówiąc co się ze mną działo. Byłam strasznie przestraszona. Poszłam do kuchni żeby zaczerpnąć trochę wody, myśląc że mi to pomoże. Wypiłam i odstawiłam kubek do drzwi.
- Co się dzieję? Jula?
- Iga, nie mogę ci tego powiedzieć...
- Dlaczego? Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami, powinnaś mnie poinformować o czymś co cię nie pokoi.
- No... niby tak ale...
- ? Jak to ale?
- Widzę coś co... pewnie wszystkim wydaje się do nie zobaczenia...
- No co ty! Spokojnie możesz mówić - ze śmiechem wypowiedziała Iga
- To wcale nie jest nic normalnego !
- Dobra Jula, masz mi powiedzieć!!!
-... Widzę kobietę, ma czarne włosy, brudną czarną kieckę. Jej twarz jest blada, oczy są czarne. Praktycznie widzę ją teraz codziennie...
- Przecież to tylko twoja wyobraźnia!?
- Nie była bym tego aż tak wyparta...
- Dobra, skończy temat Jula, może pójdziemy sobie pograć na konsoli?
- Tak...
Nadal nie mogę w to uwierzyć że powiedziałam jej o wszystkim.
(*******)
Zbliżał się już wieczór, Iga pojechała do domu. Usiadłam w salonie na kanapie. Mój wzrok kierował się albo na drzwi, po których otworzeniu wejdzie mama albo, na sufit. Przesiedzialam tak z pół godziny. Gdy mama weszła nic nie słyszałam, usnełem na kanapie.

Cześć kochani,  jak myślicie co może stać się później? Mam strasznie mało czasu żeby pisać. Ale jakoś w szkole tez piszę. Staram się wam jak najwięcej napisać.