F.A.L.L. |Harry Styles| au.

1. "Je broertje heeft dezelfde krullen als jou."

               PART 1: F A L L I N G

Chapter1: "Je broertje heeft ook dezelfde krullen als jou"

POV - Alicia

Rustig doorzoek ik Emily haar kast en zucht diep. Hoe kan een kind van bijna vier jaar meer kleren hebben dan mij? Volgens mij ben ik al een half uur bezig met het zoeken van een kleedje, zodat we naar de speeltuin kunnen gaan, aangezien Emily niet stil kan blijven zitten thuis. En daarom moet ik bijna elke dag weer met haar naar een speeltuin in de buurt gaan.

Eigenlijk vind ik het niet zo erg om te gaan met haar, alleen het klaar maken is stom. Ik moet altijd weer haar kleren veranderen, omdat ze altijd vuil worden.

En omdat het vandaag boven de twintig graden gaat worden, ga ik haar een kleedje aan doen en geloof het of niet; Emily heeft meer kleedjes dan al mijn kleren bij elkaar.

''Alicia?'' Ik draai mij om en zie Emily met haar armen gekruist over elkaar, op haar bed zitten en boos naar mij staren. ''Waarom zo lang?'' Vraagt ze ongeduldig.

''Nog een minuutje, ik ben bijna klaar. Vervolgens zeg je maar tegen mama dat ze niet elke keer als ze gaat winkelen heel de winkel moet leeg kopen'' antwoord ik zuchtend.

Ik snap nog steeds niet wat mijn moeder haar doel is door echt bijna elke winkel leeg te kopen. Emily heeft echt een overvloed van kleren, waar je volgens mij dertig families in een arme land mee kan kleden. Elke keer is het weer het zelfde verhaal.

"Stel dat je een uitnodiging krijgt om de koningin te bezoeken en alle winkels zijn al gesloten en je hebt te weinig tijd om kleren te laten maken of te bestellen. Hoe ga je dan in je dagelijkse kleren naar de koningin gaan?"

Alsjeblieft zeg, alsof de koningin ons uit gaat uitnodingen maar dat begrijpt mijn moeder dus niet. Maar als ik eerlijk moet zijn, moet ik zeggen dat echt bijna niemand van onze familie normaal is.

Mijn moeder niet, mijn vader niet - alhoewel, aangezien mijn vader altijd op zakenreis is, ken ik hem niet eens zo goed-, mijn zusje niet en ik niet. Echt niemand is normaal, maar aan mijn moeder scheelt echt wel iets.

"Ben je nu klaar?" Vraagt Emily weer. "Heel eventjes" antwoord ik en neem uiteindlijk een roze kleedje met allemaal bloemetjes. ''Wat vind je er van?"

Emily heeft nu ook weer zo'n hele vervelende eigenschap. Ze denkt altijd eeuwen na over iets, terwijl haar antwoord al klaar ligt op haar tong en zijn best doet om uit haar mond te glippen. "Emily, we hebben niet uren de tijd, dus denk alsjeblieft een beetje sneller na zodat je ook nog kan spelen daar."

"Ja, die is goed." Godzijdank ze deed er deze keer niet eeuwen over. ''Vanaf vandaag kiezen wij jouw kleren een week op voorhand, goed?" Niet snappend knikt ze gewoon droog, waarna ze van haar bed afspringt en naar mij toe rent.

Ze houdt haar armen omhoog zodat ik haar pyjama kan uit doen, en dat doe ik ook. Snel kleed ik haar dan om in haar kleedje en loop naar de badkamer.

''Oh... Ik wil twee boompjes'' giechelt ze enthousiast, waardoor ik zachtjes lach en knik. Ik zet haar stoeltjes voor de lavabo en spoel haar gezicht met water, waarna ik haar kam pak en haar haar kam. Emily en ik lijken best wel veel op elkaar.

We hebben allebei dezelfde kleur bruine ogen, dezelfde kleur bruine haar dat golft en we hebben dezelfde lach. Toch zijn we allebei echt verschillend van karakter. Als wij twee niet op elkaar zouden lijken, zouden ze echt nooit denken dat wij twee zussen zijn.

Soms vraag ik het mezelf ook wel af, wat echt onlogisch is. Ik schud die gedachtes van mij af en maak twee palmboompjes bij Emily.

"En nu naar de speeltuin!'' Roept ze enthousiast, waardoor ik begin te lachen. Ik knik en loop met haar naar beneden. "Mama, wij gaan spelen'' roept ze nog eens enthousiast naar mijn moeder, waarna ze mij mee trekt naar buiten.