F.A.L.L. |Harry Styles| au.

5. "Waar wil je eten?"

Chapter 5 "Waar wil je eten?"

Samen met Emily loop ik door de gangen van het ziekenhuis. Het is hier een echte hel, en ik word steeds weer banger dan dat ik al was naarmate de tijd verstrijkt. Het is hier ofwel heel erg stil, en ofwel stopt het geschreeuw en gekreun van pijn niet..

Ik ben de hele weg naar hier stil geweest, net zoals Emily, omdat er gewoonweg geen reden was om te praten. Zij is al best wel moe omdat ze zo veel gespeeld heeft, en ik ben niet in de stemming om een babbeltje te houden met haar. En toch was ik een kwartier geleden best wel goed gezind.

En wat mij nog dwars zit, is het feit dat ik al tien keer de verkeerde gang ben ingestapt. Ik ken het hier net zo goed als mijn huis, maar vandaag willen mijn benen precies niet mee werken. Eerlijk gezegd heb ik daar de kracht ook niet voor. Het liefst zit ik nu thuis op mijn kamer, mijn solicitatie te maken voor mijn stage bedrijf.

Ik zucht diep en kreun, waardoor er een verpleegster mij verbaasd aankijkt.. "Kan ik u helpen met iets?" Aan haar accent te horen, is zij niet van hier, maar dat zag je ook aan haar uiterlijk. Ze heeft een licht getint huidskleur met groen-bruine ogen en bruine haren. Ik zou liegen als ik nu zou zeggen dat ze er niet oogverblindend uitziet, want ze heeft nog eens een perfecte lijf met de perfecte vormen overal. Waar denk ik nu aan? Ik moet de dokter van mijn moeder en mijn moeder zelf vinden.

"Weet u waar kamer driehonderd en drie is? het ligt in gang c volgens mij" antwoord ik, terwijl ik haar zo subtiel mogelijk nog een keertje bekijk. Zij zelf, lijkt even na te denken, maar schenkt mij al snel een warme glimlach. "Volg mij maar" beveelt ze met een zachte stem.

Ik pak Emily op, aangezien ze bijna in slaap valt en ze niet meer recht kan staan. "Gaan we naar huis?" Moppert ze zachtjes, aangezien ze geen kracht meer heeft om nog luidop te praten. "Bijna, nog even naar mama toe gaan" glimlach ik zwak, terwijl ik de verpleegster volg, die snel langs alle gangen gaat, richting gang c.

Ze stopt voor een deur, die mij al te bekend komt. Nog nooit ben ik graag door de deuren van de ziekenhuizen geweest, en volgens mij ga ik dat ook nooit doen. Bijna elke keer kom ik weer uit die deuren naar buiten met slechte nieuws, en ik ben er bijna zeker van dat dit ook weer een slechte nieuws gaat zijn.

"Bedankt" zeg ik rustig, en loop dan de kamer binnen. Meteen word ik bijna vergiftigd door de geur van de schoonmaak spullen. Volgens mij is dit zelfs geen hygiene meer. Dit is er echt over, en ik ben er zeker van dat ik weer vergiftigd in mijn bed beland.

Emily kucht zachtjes en trekt een vies gezicht. "Jij vind het zeker ook niet zo aangenaam?" Ze begint zachtjes te lachen en schudt met haar hoofd. "Dit stinkt echt heel erg hard" antwoord ze met een vies gezicht. Ik knik instemmend en loop vervlgens een andere kamer binnen, waar mijn moeder aan de kleine zetel zit, die tegenover het bureau van haar dokter staat.

Glimlachend begroet ik de dokter, en ga rustig langs mijn moeder zitten, die er heel erg gestresseerd uitziet, wat ik ook best wel begrijp aangezien ik zelf ook helemaal vast zit door al het stress.

"Is er al veel gebeurd?" De dokter schudt met haar hoofd, terwijl ze naar de papieren in haar handen kijkt. Ik haal opgelucht adem - voor zover dat opgelucht gaat. Ongeduldig begin ik aan mijn vingernagels te plukken. Dit is zeker en vast geen leuke gevoel - er is best wel veel kans dat mijn moeder het overleeft, maar ook weer best wel veel kans van niet.

Ik zou, als ik kon echt alles doen. Ik zou zelfs iets van mijn lichaam aan haar geven als dat kon, maar dat gaat dus niet. Hoe graag ik het ook wil, het gaat gewoon niet.

"Wij hebben heel veel verandering gevonden in de laatste test, en ik vond en vind het nog steeds zeer belgangrijk dat u weet hoe het met u zit" begint de dokter en richt zich op mijn moeder. Lip bijtend hou ik Emily goed vast, en streel rustig door haar haren heen.