Don't give up

Ο επισκέπτης

Οι επόμενες μέρες, κυλούσαν με πολύ αγωνία για όλους. Οι γιατροί με είχαν στο χειρουργείο σχεδόν δέκα ώρες. Μια έβγαιναν ανά δύο ώρες μια δεν έβγαιναν. Έξω επικρατούσε η απόλυτη σιγή. Ο μπαμπάς μου.. Ο γλυκός μου, ακύρωσε ότι ραντεβού είχε για να είναι κοντά μου. Η μανούλα.. Ακύρωσε επίσης ότι φωτογραφήσεις είχε για να είναι κοντά μου. Είχαμε γίνει θέμα σε όλα τα περιοδικά του Καναδά. Το έπαιζαν κορώνα- γράμματα βλέπεις για το αν θα ζήσω ή θα ξαναπερπατήσωποτέ..
-Μα καλά που είναι; Γιατί δεν μας λένε τίποτα;
Η μητέρα μου πήγαινε πάνω κάτω στον διάδρομο και οι γόβες της χτυπούσαν στο μάρμαρο.
-Βρε μαμά! Κάθισε μια στιγμή αμάν!
Γκρίνιαξε η Σκάρλετ που προσπαθούσε να τελειώσει μια εργασία μέσα σε όλον τον πανικό. Η Κείτι βρισκόταν στο καφέ και μιλούσε με έναν φίλο της στο κινητό.
-Α ναι; Για να δώσει αίμα;.. Κάνει συχνά αιμοδοσία;..Κάθε χρόνο, μάλιστα.. Ναι..Τέλος πάντων, ενημέρωσε τα παιδιά, ότι όλα πάνε καλά ως στιγμής.. Και ας είμαστε ήδη στο τρίτο χειρουργείο..
Έκανε μια παύση. Και ύστερα συνέχισε..
-Ο Τζέικ; Όλα καλά;
Ήξερε την κατάσταση..Ο Τζέικ της το είπε εμπιστευτικά.. Η Άλις δεν ήξερε τίποτα.. Μην τους χαλάσουμε και την σχέση για ένα πήδημα. Όλες οι σκέψεις περιτριγύριζαν το μυαλό της Κέιτι ώσπου άκουσε μια φωνή μέσα από το τηλέφωνο..
-Καλέ! Ξύπνα! Κοιμήθηκες;
  -Όχι όχι! Εδώ είμαι.. Ναι, τέλος πάντων σε κλείνω. Πάω επάνω να δω τι συμβαίνει..
Έκλεισε το τηλέφωνο και μέσα σε λίγα λεπτά ήταν στον όροφο του χειρουργείου.. Έκανε ψύχρα εκεί μέσα.. Σε κανέναν δεν άρεσε η αίσθηση..Πίσω από την σιδερένια πόρτα, οι γιατροί έκαναν τα πάντα για να σώσουν τα πόδια μου..

…
Ο καιρός περνούσε, και τα χειρουργεία ερχόντουσαν το ένα μετά το άλλο.. Ήμουν έναν μήνα και κάτι μέσα σε αυτή την κλινική.. Έναν μήνα, μέσα στην νάρκωση και στις επεμβάσεις.. Πλέον μιλούσα στον γιατρό πιο πολύ από ότι μιλούσα στην αδερφή μου..Ήταν τραγικό.. Κάθε μέρα η Κέιτι μου έφερνε, αρκουδάκια, τα αγαπημένα σοκολατάκια & φυσικά τα μαθήματα του Κολεγιού..
-Και για πες.. Πως είναι εκεί;
-Πώς να είναι ρε συ Αμάντα;
Γέλασε ελαφρώς. Δεν ήξερε, ότι εγώ είχα να αντικρίσω τους πάντες έναν μήνα τώρα.. Ακόμα και την ξινή την καθηγήτρια των γαλλικών..
-Ξέρεις.. Αμάντα, η καθηγήτρια της φωνητικής & της θεατρολογίας.. Σε θέλουν να αναλάβεις μια παράσταση..
-Εγώ; Ποιον ρόλο θέλουν;
-Ξέρεις.. Ναι, ανεβάσουν Μιούζικαλ φέτος.. Και μου είπαν πως λέγεται.. Να δεις πως λέγεται..
Το ξέχασε! Η χαζή, το ξέχασε! Πως μπορεί να ξεχάσει κάτι τόσο σημαντικό;
-Μήπως το Cats;
Ρώτησα γεμάτη περιέργεια..
-Όχι όχι.. Να δεις ένα άλλο, με μια ξανθιά..
Γούρλωσα τα μάτια μου, την κοίταξα..
-Πες μου ότι δεν λες την “Evita”;
-Ααα! ΝΑΙ! Αυτό! Αυτή η ξανθιά, που έκλαιγε για την Αργεντινή και τα σχετικά!
-ΚΕΙΤ! Συγκεντρώσου! Πες μου ότι δεν μου κάνεις πλάκα!
-Παιδί μου, τι πλάκα να σου κάνω.. Σε θέλουν να παίξεις την Εβίτα..
Άρχισα να τσιρίζω, να φωνάζω λέγοντας «ΝΑΙ!ΝΑΙ!ΝΑΙ!», σηκώνοντας όλο τον όροφο στο πόδι. Έκανα μια απότομη κίνηση για να σηκωθώ, και ύστερα ένας αφόρητος πόνος..
-Α!
Έπεσα πάλι πίσω..
-Γαμώτο!
-Άμαντα! Είσαι καλά;
Η Κέιτι, με κοίταξε ανήσυχη..
-Μην το ξανακάνεις αυτό..Ξέρεις τι σου έχουν πει οι γιατροί..
Ξέσπασα σε κλάματα.. Από την μια η Εβίτα.. Το αγαπημένο μου θεατρικό έργο.. Και από την άλλη τα πόδια που δεν είχα..Η Κέιτι με αγκάλιασε στοργικά.. Κάθισε στο πλαϊνό μέρος του κρεβατιού και ακούμπησε το κεφάλι της το δικό μου..
-Σώπα μωρό μου.. Θα παίξεις την Εβίτα..Και θα είσαι η καλύτερη..
Ξάπλωσα στην αγκαλιά της. Αποκοιμήθηκα για λίγο ώσπου άκουσα ξανά την νοσοκόμα να μου λέει το όνομά μου..
-Αμάντα.. Καλή μου, ξύπνα.. Είναι ακόμα ένα χειρουργείο σήμερα..Θα είναι πιο μικρό..
-Πάλι νάρκωση; Δεν θέλω άλλο..
Γκρίνιαξα σαν μικρό παιδί. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε..
-Έλα τώρα, σε λίγο θα πρέπει να σε πάρουν..
-Πφφ, καλά..Άντε να τελειώνουμε..
Της έδωσα το χέρι μου και εκείνη έκανε ό, τι ήταν απαραίτητο.. Άρχισα να μετρώ, ώσπου να φτάσω στο 15 είχα αποκοιμηθεί και αυτή την φορά για τα καλά..

…
Οι ώρες πέρασαν και το χειρουργείο των 3 ωρών πέρασε..Με επέστρεψαν στο δωμάτιο και εγώ κοιμόμουν ακόμα από την νάρκωση..Ήταν ήδη πολύ αργά.. Μόνο η αδερφή μου ήταν, ώσπου και εκείνη έφυγε μετά από κάποια ώρα..Είχα αρχίσει να συνέρχομαι από την νάρκωση, χωρίς φυσικά να ανοίξω τα μάτια μου. Άκουσα την πόρτα να ανοίγει αργά… Κάποιος μπήκε στο δωμάτιο & δεν ήξερα ποιος ήταν..
-Θα γίνεις καλά μικρή μου..Όλα θα πάνε καλά..Και σύντομα θα έρθεις πίσω..
Ήταν μια αντρική βαριά φωνή, η οποία ήταν κοντά μου..Την ένοιωθα δίπλα μου..
Ο άνδρας έσκυψε και μου φίλησε το μάγουλο γλυκά.. Χαμογέλασα, το άγγιγμά του ήταν τόσο ελκυστικό..Θα πέθαινα για να έχω ακόμα ένα φιλί από αυτό τον άγνωστο..Προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου..Έπρεπε να δω ποιος είναι..
Το προσπάθησα για λίγο ακόμα, αλλά μου ήταν αδύνατο..
-Θα τα καταφέρεις εσύ..Είσαι δυνατή.. Πριγκίπισσα..
Είπε «Πριγκίπισσα», το άκουσα ήμουν σίγουρη.. Περίμενα να συμβεί κάτι άλλο, αλλά το μόνο που ένοιωθα ήταν μοναξιά.. Ήμουν μόνη στο δωμάτιο.. Κανείς..
Έκλεισα με δύναμη τα μάτια μου και παραδόθηκα για ακόμα μια φορά στον ύπνο..