you are not alone

ongeluk en geluk

Hey, bedankt voor de 218 reads en comment over mijn idee van mijn verhaal maar dat was niet echt een comment om van op te vrolijken maar ik word direct weer vrolijk als ik zie hoeveel mensen mijn verhaal lezen. Maar hier is het volgende hoofdstukje! Veel plezier!

Kims P.O.V.

"Nee, Karolien!! Ik kan niet zonder jou!" schreeuwde ik. Ik bonkte op de plaats van haar hart want wat maakt het uit, ze is toch dood. Ik bonkte en bonkte en Lucas hield me vast en wilde me laten stoppen maar dat deed ik niet, ik kan gewoon niet zonder haar! Maar... maar... maar ik zie daar... neeee ik droom, ik slaag mezelf en kijk weer naar dezelfde plek maar... ik droomde niet, het was echt, ik zag Karoliens hand beween dus ik hoorde aan haar hart en het bonkte weer. Niet te geloven ik heb haar uit haar 'dood' geholpen! Ik sprong een gat in de lucht en knuffelde Lucas zo hard dat ik zijn ribben bijna had gebroken. En opeens kwam de dokter daar ook binnen maar die had niet gezien dat dat piepding ofzoiets stilstond dus die deed dood normaal en vroeg aan ons of Karolien nog iets had bewogen en wij zeiden dat ze haar hand had bewogen. En niemand kon mijn dag nog verpesten behalve 1 iemand... Mathias want hij moest opeens zeggen: "Kim, ik wil je even spreken, mag dat?" "Tuurlijk, waarom niet?" zei ik en we gingen buiten de kamer en sloten de deur. "Zijn jullie nu terug een stel?" vroeg hij. "Ik denk het wel, waarom?" vroeg ik. "Weet je het dan niet meer?" vroeg hij. "Mathias, je moet weten i was ladderzat en jij oik dus ik dacht dat je dat niet meende, het spijt me, maar ik moet eerlijk zeggen ik was in het begin heel verleid maar het spijt me mijn gevoelens liggen in Lucas zijn handen." zei ik en wilde terug nar binnen stappen maar Mathias hield me tegen en nam me bij mijn arm vast. "Wat?" begon ik bot. "Kim, ik was niet zo ladderzat en ik meende dat maar als jouw gevoelens in Lucas zijn handen liggen dan vindt ik dat ok maar mag ik nog 1 kus?" vroeg hij. "Mathias." en ik schudde mijn hoofd maar het was te laat, hij trok het gordijn van de kaer va. Karolien open en kuste mij op mijn lippen. Ik wilde me los krijgen maar hij had mij in een te stevige greep en toen hij me zoende zag ik dat Karolien opeens naar me keek en Lucas ook. Ik begon te flippen en probeerde me nog meer los te krijgen maar al een geluk schudde Lucas Mathias van me af en duwde hem richting de deur en riep: "Ga weg, je hebt hier al genoeg verpest!" En Mathias liep weg en riep nog:" Ik hou van je Kim!" Ik begon te wenen en nestelde me in de armen van Lucas. "Ssshhhttt, het is niks." troostte hij. En ik liep uiteindelijk de kamer van Karolien in en zag haar een traan laten. "Het spijt me" zei ik toen ik bij haar kwam zitten. "Het is niet erg, jij kan daar niets aandoen maar mijn hart is nu wel voor eeuwig gebroken, waarom altijd bij mij, waarom moet iedereen MIJN hart breken?" vroeg ze. " Ik weet het niet, maar ik help je in goede en kwade tijden." antwoordde ik. "Bedankt, ik ben blij dat ik jou als vriendin heb en Lucas... bedankt!" zei ze en moest een traantje laten en glimlachte. "Kim, wanneer mag ik uit het ziekenhuis?" vroeg ze opeens. "Dat weet ik niet, ik zal eens vragen." zei ik en ging naar de hal. Ik wandelde in de hal, en opeens werd ik langs achteren vastgepakt. "Help, help, help!" riep ik. "Ssssshhhhtttt, ik ben het Lucas." zei hij. "W-w-wat, waarom doe je dit?" vroeg ik wat rustiger. "Omdat ik wil dat je veilig bent en ik zag iemand iets gooien dus ik trok je naar achteren."  zei hij. " "Maar wie dan?" vroeg ik.

Hey, ik weet het misschien een saai hoofdstuk en en korter dan anders maar ik moest wel updaten he dus ja. En als ik 5 comments heb over mijn verhaal dan update ik direct en anders kan het wel lang duren. Want ik wil weten of het nog een goed verhaal is dus '5 comments' is het belangrijkste zodat ik sneller update.