Loren Thompson is een normaal dorpsmeisje.
Ze is altijd vrolijk en heel erg gelukkig.
Haar leven begint alleen anders te worden als door het hele land opeens een zoekactie bezig is.
Niemand weet waar naar of voor wie ze zoeken.
Het enige dat bekend...
De verhalen over de zoektocht blijven nog een paar dagen rond sudderen in het dorp.
Maar als we op de markt een koninklijke aankondiging krijgen is iedereen de zoektocht meteen vergeten.
"Hallo dorpelingen en landgenoten!-" De spreker houdt een rol voor zich. "Hierbij nodigt de koning alle meiden van 16 tot en met 18 uit voor een bal op het kasteel."
Enthousiast gepraat barst los op het plein.
"Stilte!" Schreeuwt de spreker na twee onrustige minuten.
"De koning verwacht dat alle uitgenodigde komen. De kledingvoorschrift waar zich aan voldaan moet worden is blote schouders! Beide schouders moeten volledig zichtbaar zijn."
Hierna verlaat de spreker de trap van het stadhuis en vertrekt met een paar koninklijke wachters.
Mijn moeder pakt mijn handen vast en begint enthousiast te praten.
"Oh! Je bent uitgenodigd op het kasteel! Voor een echt bal. We moeten meteen een jurk zoeken. En wat doen we met je haar?!"
"Mam!-" Ik klink heel erg geschokt. "Jij hoorde toch ook wat hij zei. Blote schouders zijn verplicht. Ik kan mensen mijn litteken echt niet laten zien! Ze zullen me afkeuren."
De vrolijke uitdrukking is meteen van haar gezicht af.
"We verzinnen wel wat om het te bedekken. Ga een klein litteken je nu niet laten tegenhouden om te genieten." De woorden van mijn moeder doen me goed.
"Laten we dan maar meteen een geschikte jurk gaan zoeken." Nu is mijn enthousiasme ook niet meer te houden.
"Ik denk dat deze jurk wel goed genoeg is!" Ik sta twijfelend voor de spiegel.
Het bal is vanavond al en ik heb nog steeds geen geschikte jurk.
"Kom op Loren! Dit is misschien wel het enige bal waar je ooit naar toe gaat. Je moet wel wat groter uitpakken."
Ik bekijk mezelf nog eens in de spiegel.
Oké ik geef mijn moeder gelijk! Deze gladde grijze avondjurk is te simpel. Hoe mooi en comfortabel ik hem ook vind.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Maar ik heb geen baljurk, mam!"
Op dat moment hoor ik de bel van de winkel afgaan.
In mijn jurk loop ik naar beneden.
"Mevrouw Bailey?! Wat doet u hier?" Vraag ik verward.
"Agh kind wat heb jij nu weer aan? Daarin kun je toch niet naar een bal!"
"Ik zei het je!" Stemt mijn moeder met mevrouw Bailey in.
"Maar ik heb niks anders!" Verslagen ga ik op het bankje in de winkel zitten en breng mijn handen naar mijn haar.
"Oh maar ik heb wel wat hoor!" Grinnikt mevrouw Bailey.
Ik kijk meteen op. Nu valt de grote zak die ze draagt me pas op.
Na wat hulp van mam en mevrouw Bailey heb ik de jurk aan.
Hij zit als een tweede huid, zo perfect is hij op maat.
En de stof is zo comfortabel.
"Maar mevrouw Bailey deze jurk is veel te duur, ik kan dit niet aannemen." Ik heb de rits al vast gepakt om hem weer uit te doen als mevrouw Bailey me stopt.
"Weet je nog die 'oude stof' die je van je moeder aan mij moest geven?-" Ik knik. "Dat was niet zo maar oude stof, het was haar eigen trouwjurk. Jouw jurk is gemaakt uit je moeders trouwjurk. En de moeite die het kostte kreeg je nog te goed van me. Loren jij moet schitteren vanavond en dat kan alleen in een jurk als deze!"
Na mevrouw Bailey en mijn moeder een knuffel te hebben gegeven ga ik met mijn hand nog een keer over de witte jurk, die op de bovenste laag versiert is met blauw kante bloemen.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De bovenkant sluit nauw aan terwijl hij vanaf mijn middel heel breed uitloopt.
Ik heb er maar een woord voor. Prachtig!
En ik heb hem nog niet eens in de spiegel mogen bekijken.
Na nog een uur gefrunnik aan mijn haar en veel kwasten over mijn litteken mag ik eindelijk in de spiegel kijken.
"3... 2... 1..."
Ik sla meteen mijn handen voor mijn mond.
Ik draag vaker een jurk maar deze is echt mooi. Mijn haar loopt met grove krullen langs mijn rug naar beneden. En mijn huid komt heel mooi uit door de kleuren van de jurk.
Ik draag nooit make-up maar voor deze ene keer heeft mijn moeder het wel gebruikt.
Alleen niet voor mijn gezicht maar om mijn litteken te verbergen.
Ik ga met mijn vingers voorzichtig over de plek waar de rode huid normaal gesproken heel duidelijk te zien is.
Het lijkt gewoon alsof mijn litteken verdwenen is. Hij is zelfs nauwelijks meer voelbaar.
Voor de tweede keer deze avond knuffel ik mijn moeder en mevrouw Bailey.
"Nou kom op, je koets staat buiten te wachten!" Grinnikt mijn moeder.
Met grote ogen loop ik naar buiten.
Voordat de koetsier me in de koets help zwaai ik nog even naar mevrouw Bailey en mijn moeder.
