A Royal Scar

01 - Klein meisje

"Dreaming of fighting with the stars! Taking the battle to space!" Al zingend verzamel ik een aantal bloemen uit de winkel van mijn moeder.

"Ik ben even naar pap toe!" Zeg ik tegen mijn moeder als ik een mooi boeket heb samen gesteld.

Mijn moeder knikt lief voordat ze zich weer op de oude mevrouw voor zich richt.

"Is ze altijd zo opgewekt?" "Ja, altijd! Loren is altijd vrolijk!" Vang ik nog op voordat ik buiten sta.

Mijn moeder heeft gelijk! Mijn humeur krijg je niet klein.

Ik heb het van mijn vader.

"Toch pap?!-" Zeg ik tegen het graf, van mijn vader, waar ik voor sta. "Het leven is als zeilen. Ook met tegenwind kun je vooruit gaan."

Mijn vader was zeker een ontzettend positief mens. Hij en ik konden samen de hele wereld aan!

En nu nog steeds blijft hij mij steunen. Ik weet het zeker!

Zacht gesnik laat mij opschrikken uit mijn gedachten.

Mijn altijd aanwezige lach druipt langzaam van mijn gezicht bij het aanzicht van een klein huilend meisje.

Voorzichtig hurk ik naast haar neer en sla een arm om haar heen.

Zonder iets te zeggen lees ik de tekst op het graf voor ons.

'Een prachtige vrouw die iedereen altijd zal onthouden! Als moeder en oma, maar ook als heerser!'

"Ik weet zeker dat ze heel erg lief was. Ik voel het gewoon!" Fluister ik naar het bruin harige meisje.

"Ze was de liefste oma die er was. Ze gaf mijn zusje en mij altijd een koekje als we langs kwamen. En we mochten ook altijd langer opblijven van haar. Nu mag dat alleen nog maar van Andrew." De tranen stoppen langzaam met stromen.

"En wie is Andrew?" Vraag ik met een zachte stem. "Oh Andrew?! Hij is mijn grote broer!"

"En?-" Ik doe extra een beetje geheimzinnig en fluister in haar oor. "Is hij een beetje aardig?"

Meteen begint ze heftig te knikken. "Hij speelt altijd met mijn zusje en mij en hij geeft ons ook altijd stiekem snoepjes. En hij houd heel erg van knuffelen. Hij is eigenlijk gewoon een gigantische knuffelbeer. Hij is zo groot als een beer en hij heeft super zachte haren."

Ze wordt enthousiaster met elk woord. Haar tranen zijn al snel vervangen door een gigantische glimlach.

"Heb je eigenlijk ook een naam? Of mag ik je het kleine meisje noemen?"

Als ze, vrolijk met haar armpjes over elkaar, antwoord is niet eens meer te merken dat ze een paar minuten geleden nog aan het huilen was. "Ik ben niet klein!"

"Hoe moet ik je dan noemen?" Vraag ik geïnteresseerd.

"Emmy!" Ze gooit overenthousiast haar armpjes in de lucht.

"En hoe oud is Emmy dan?" Mijn vertrouwde lach straalt weer op mijn gezicht.

Blij steekt ze 6 vingertjes op.

"Zo oud!-" Ik trek haar om mijn schoot. "En mag jij als 6-jarige al alleen hier naar toe komen?"

Meteen slaat ze haar oogjes neer.

"Weet iemand dat je hier bent?" Mijn stem klinkt weer heel erg lief, om Emmy niet af te schrikken.

Ze schud haar hoofd.

"Weet je dan waar je woont?" Ik til haar hoofdje voorzichtig op.

"Ik weet wel waar mijn school is!" Roept ze trots.

Mijn glimlach wordt, voor even, nog groter. "Zullen we dan naar je school gaan?"

Ze knikt lief voordat ze opstaat. Ze trekt mij ook omhoog voordat ze vrolijk wegrent.

Ik ren lachend achter haar aan.

Een paar straten verder staat ze opeens stil. "Hier is het!"

"Zo jij kunt hard rennen zeg!" Ze kijkt heel trots voordat ze mijn hand vast pakt en me het schooltje in trekt.

"Juf juf!" Roept ze enthousiast. "Ik ben in de klas Emmy!"

Er komt een vrouw van in de dertig naar een deuropening.

"Juf dit is ...-" Emmy valt even stil. Daarna wenkt ze me om op haar hoogte te komen. "Hoe heet je eigenlijk?"

Ik grinnik voordat ik 'Loren' terug fluister, precies zo hard dat de juf het ook kan horen.

"Dit is Loren!" Stelt Emmy me vrolijk voor.

Ik schud de juf haar hand.

"Wat komen jullie hier eigenlijk doen?" Vraagt de juf na haar naam, Ellie, te hebben gezegd.

"Nou, ik kwam Emmy tegen op de begraafplaats en hoopte dat u weet waar ze woont." Emmy begint zenuwachtig met haar voetjes te draaien.

"Ik zal je moeder even bellen! Bedankt voor het brengen Loren. Ik zal wel even op haar letten." Vertelt Ellie.

Ik glimlach terug voordat ik me weer voor Emmy neer hurk. "Het was heel leuk je te ontmoeten Emmy! Tot de volgende keer!"

"De volgende keer moet je mijn broer ontmoeten. Hij is net zo knap als jij!" Ze heeft zelf niet door dat ze me laat blozen.

"Dankjewel Emmy!" Ik knuffel haar nog voordat ik naar buiten loop.