Loren Thompson is een normaal dorpsmeisje.
Ze is altijd vrolijk en heel erg gelukkig.
Haar leven begint alleen anders te worden als door het hele land opeens een zoekactie bezig is.
Niemand weet waar naar of voor wie ze zoeken.
Het enige dat bekend...
En Emmy lijkt dit ook door te hebben, want ze vraagt opeens heel zacht. "Loren, waarom danst er niemand?"
"Al deze meiden hebben geen danspartner. En ze willen niet alleen dansen." Antwoord ik rondkijkend.
"En jij dan?" Vraagt ze lief.
Mijn glimlach groeit voordat ik antwoord. "Ik heb jou toch! En ik vind dat er gewoon gedanst moet worden. Met of zonder mannelijke danspartner."
Emmy lijkt er vrede mee te nemen.
Ondertussen is iedereen voor ons uit de weg gegaan.
Ze vormen nu een cirkel om ons heen.
En wat kijken ze ons raar aan.
Agh, wij hebben tenminste plezier!
Opeens komt er nog een klein meisje aangerend.
Ze lijkt heel erg op Emmy alleen dan een paar jaar jonger.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Mag ik ook mee dansen?!" Vraagt ze vrolijk als ze bij ons staat.
Emmy kijkt mij ook vragend aan.
Wow! Ze zijn echt goed opgevoed!
Wat verwacht je anders van prinsesjes?
"Als ik je naam mag weten wel!" Ik ben al voor haar neer gehurkt.
"Sophia, maar je mag Soph zeggen!" Ze is al net zo enthousiast als haar oudere zus.
Ik pak van Emmy en Soph beide een hand vast.
In een kringetje dansen we in het rond.
Beide meisjes hebben een gigantische glimlach op hun gezicht.
"Weet je Loren! Normaal gesproken zijn feestjes hier altijd heel saai! Dan wil er nooit iemand met ons dansen. Maar jij bent gelukkig wel heel erg aardig." Vertelt Emmy me opeens.
Als ik Soph aankijk stemt ze in.
"Nou ik ben er nog de hele avond. Dus dan gaan we de hele avond plezier maken."
Eigenlijk best wel zielig dat er nooit iemand is om met ze te spelen. Maar ja, Andrew en hun ouders hebben zo hun verplichtingen.
Maar ik snap niet dat Andrew Emmy niet mocht optillen. Dat is toch normaal voor een grote broer om te doen.
Ik verzet mijn gedachten snel weer en dans vrolijk verder met Emmy en Soph.
Zelfs na een kwartier zijn wij nog de enige die aan het dansen zijn.
Maar ons maakt het niet uit! Meer ruimte voor ons.
Over ruimte gesproken trouwens!
Ik laat Emmy en Soph verbaast achter terwijl ik naar het blauwe pluisballetje tussen de mensenmassa in loop.
"Hey kleintje! Wat doe jij hier? Dadelijk gaat er nog iemand op je staan." Zeg ik tegen het baby'tje als ik het heb opgepakt.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik kriebel even over haar buikje waardoor ze gaat giechelen.
De mensen om ons heen kijken raar om als ze opeens baby gegiechel horen.
De meeste gezichten zeggen. 'Hoe kom jij opeens aan dat kind!'.
Ik trek me er niks van aan en loop met de baby in het prachtige blauwe jurkje terug naar de dansvloer.
"Caroline!" Roepen beide meiden naar het baby'tje in mijn armen.
"Ook een zusje van jullie?" Vraag ik lachend.
Ze knikken uitbundig terwijl ze Caroline over haar hoofdje wrijven.
Ik kom langzaam weer overeind en begin de gapende Caroline heen en weer te wiegen.
"Dreaming of fighting with the stars! Dancing with the moon! And letting the space reflect my passion!" Zing ik zachtjes.
Als ik merk dat ze volledig slaap loop ik richting het einde van de zaal waar de tronen van het koninklijk paar staan.
Heel voorzichtig loop ik de paar treden, van de verhoging, omhoog.
"Volgens mij behoort dit tot u!" Zeg ik met een glimlach als ik de koningin de slapende Caroline overhandig.
Ze glimlacht terug voordat ze weer op haar troon gaat zitten en de koning wat in zijn oor fluistert.
Als ik weer op de dansvloer kom zijn Emmy en Soph weg.
Ik draai me nog een keer om, om te kijken of ik ze misschien over hoofd heb gezien.
Als ik weer terug ben gedraaid staat Andrew opeens voor me.
"Mag ik deze dans?" Hij heeft zijn ene hand voor me uitgestoken terwijl zijn andere hand zich achter zijn rug bevind.
"Graag zelfs!" Antwoord ik als ik mijn hand in de zijne leg.
Zijn hand legt hij heel voorzichtig op mijn taille neer.
Mijn vrije hand leg ik op zijn schouder neer. Het teken voor hem om te beginnen.
Zonder twijfel begeleidt hij ons over de hele dansvloer heen.
Ik volg hem zonder een moment mijn blik van zijn ogen af te houden.
Minuten lang blijven we zwijgend genieten van de dans.
"Ik kan merken dat je eerder gedanst hebt." Merkt Andrew op als de dans afgelopen is en we een buiging en revérence maken.
"Ik danste altijd met mijn vader!" Ik probeer hem in te houden maar zonder dat ik het volledig merk rolt er een traan uit mijn ooghoek.
Andrew pakt meteen mijn schouders vast en kijkt me diep in mijn ogen aan. "Het is oké om te huilen."
Hij wrijft voorzichtig met zijn duimen over mijn schouders.
Opeens stop hij met wrijven en bekijkt zijn duim.
"Loren wat is dit?" Vraagt hij verward als hij zijn vieze duim aan me laat zien.
Nee, hij gaat mijn litteken vinden!
"Ik weet het niet! Misschien gewoon wat stof." Als hij mijn schouder weer vast wilt pakken draai ik hem snel weg.
Hij geeft alleen niet op. Hij draait mee.
Ik wil niet beoordeeld worden! Ik wil normaal gevonden worden!
Met die gedachte draai ik me en zet het op een rennen.
