A Royal Scar

06 - (Ware) Liefde

Mijn ogen vullen zich volledig met tranen.

Ik kom aan in de tuin en laat me op de fonteinrand vallen.

Waarom verpeste ik nu weer het moment.

Dat litteken blijft me echt altijd achtervolgen!

"Loren!-" Ik hoef niet eens op te kijken om te weten dat het Andrew is die nu naar me toe komt.

Ik draai mijn rug naar hem toe.

Toch voel ik hoe hij naast me komt zitten.

"Weet je! Ik wou je eigenlijk alleen maar een compliment geven over je dansen. Je was echt geweldig!" Zegt Andrew met een zachte stem.

Ik haal diep adem en haal mijn handen van mijn gezicht af.

"Ik krijg mijn hele leven lang al de opdracht om met verschillende prinsessen te dansen maar nog nooit voelde het zo goed als met jou.-" Gaat hij verder. "Ik weet gewoon dat je heel bijzonder bent."

Hij legt zijn hand op mijn linkerschouder voordat hij verder verteld. "Niemand besteedde aandacht aan de meiden die binnenkwamen vanavond, behalve toen jij de ruimte in kwam. Toen jij kwam, stond de tijd bij iedereen stil. Oh, en weet je dat er nog nooit iemand, die niet bij de koninklijke familie hoort, een glimlach van onze omroeper heeft gekregen. En dan heb je nog het dansen, er danst helemaal niemand en jij besluit om met mijn gestoorde zusjes te gaan dansen. Loren, je bent echt bijzonder. En ik hoop gewoon dat ik het niet verpest heb voor mezelf."

Als ik me omdraai zie ik dat er een traan over zijn wang loopt.

Snel wrijf ik hem met mijn duim weg.

"Het spijt me Andrew, je raakte gewoon een gevoelige snaar." Zeg ik zachtjes met een schuldgevoel.

Andrew legt zijn hand op de mijne, die nog steeds op zijn wang ligt.

We staren in elkaar ogen voor een tijdje voordat Andrews ruwe stem weer in mijn oren galmt

"Je wilt niet weten hoe graag ik je op dit moment wil zoenen.-" Hij wijkt zijn ogen spijtig af. "Maar ik mag het niet."

"Waarom niet?" Vraag ik teleurgesteld.

"Die hele zoektocht en dit bal is georganiseerd om mijn ware liefde te vinden." Vertelt hij met verdriet in zijn stem.

Zijn verdriet breekt me gewoon van binnen.

"Jullie zoeken naar het meisje met 'de' schouder." Mompel ik.

"Juist ja! Zij die het koninklijke teken op haar schouder draagt, is mijn ware. Dit gebeurt maar eens in de 100 jaar. En ik moet dat natuurlijk weer zijn. Waarom kan ik niet gewoon met het meisje zijn dat ik zelf kies."

"Maar waarom kies je niet gewoon zelf?" Vraag ik geïnteresseerd. "Ik ben bang dat ik je hart ga breken. Als jij niet de ware bent dan zal onze liefde misschien ooit ophouden. En mijn vader is vast besloten om mijn ware liefde te vinden, omdat het maar zo weinig gebeurt."

Langzaam aan begint het te stortregenen.

Meteen staat Andrew op en helpt mij omhoog.

Hij laat mijn hand niet los als we naar binnen rennen.

"Bedankt Richard!" Zegt Andrew tegen de man van de zoektocht, die ons handdoeken aangeeft.

Andrew slaat vanachter een van de handdoeken om mijn schouders heen. Hij begint met zijn rechterhand op en neer te wrijven om me op te warmen, als hij ziet dat ik lichtelijk sta te trillen.

Na een paar minuten dicht tegen hem aan te hebben gestaan ben ik weer helemaal warm.

Gelukkig heeft mijn jurk de regen overleeft!

Als ik de handdoek nog een keer over mijn armen en schouders haal om de laatste druppels weg te halen hapt Andrew opeens naar adem.

"Loren, wat is dat?!" Hij wijst naar mijn schouder waar mijn litteken, door het afdrogen met de handdoek, gedeeltelijk zichtbaar is geworden.

Ik leg vlug mijn hand over de rode huid. "Niks hoor!"

Andrew komt weer dichterbij.

Nu komt het! Hij gaat me wegsturen.

Hij wilt geen meiden met lelijke littekens in zijn land hebben.

Andrew haalt voorzichtig mijn hand weg van mijn schouder.

Met veel liefde wrijft hij de camouflage verder van mijn schouder af.

Ik laat het allemaal gewoon gebeuren en staar voor me uit.

Na een tijdje pakt Andrew mijn hand vast en trekt me mee na een snelle 'Kom mee!' te hebben gezegd.

Hij sleurt me mee terug de balzaal in.

"Pap, mam!" Hij stormt zonder rem de verhoging met tronen op.

Ik kan Soph en Emmy, die op de grond aan het spelen zijn, nog net ontwijken.

"Oh, daar ben je, zoon! Ik wou je wat vertellen.-" Zegt de koning blij. Blijkbaar is Andrew ook benieuwd wat hij gaat zeggen, want hij staat opeens stil. "We hebben besloten dat Lady Loren, hier, een..."

"Wacht, pap!-" Onderbreekt Andrew zijn vader. "Ik heb iets belangrijkers!"

Hij trekt zachtjes aan mijn hand als teken dat ik naar voren moet stappen.

Heel liefdevol tilt hij mijn haar voor mijn schouder weg.

"Is dit waar we naar zoeken?" Vraagt hij dan hoopvol.

Als ik zie waar hij op doelt, schrik ik.

Waarom laat hij mijn litteken aan de koning en koningin zien?!

Nu ben ik echt verbannen uit het land.

"J-Ja!-" Stamelt de koning. "Dat is precies waar we naar zoeken."

Met die woorden draait Andrew me naar zich toe en zoent me vol passie.