ARAMIZDAKİ MESAFE

1. BÖLÜM

Umarım bölümü beğenirsiniz. Lütfen oy vermeyi unutmayın.

Yüzüme vuran güneş ışığıyla uyandım ve yavaşça yatağımdan doğruldum. Elimi yüzümü yıkadım ve mutfağa kahvaltı yapmak için indim.

"Hay aksi! Ekmek yok."

Sabahları ekmek almaya gitmek en nefret ettiğim şeyler arasında. Eminim sizinde öyledir. Değil mi?

Ama yapacak bir şey yok ne yapayım? Üstümü giydim ve markete doğru yol almaya başladım. İçeri girdim ve tekrardan en nefret ettiğim şey ile karşılaştım.

EKMEK BİTMİŞ!

Tüm şanssızlıklar zaten hep beni bulurdu. Mecburen diğer markete gittim. Çok şükür burada ekmek vardı. Ama benim sevdiğimden sadece bir tane vardı. Zaten onu da bitiremezdim biliyorum. Elimi ekmeğe uzattığımda bir el de benimle aynı anda ekmeğe uzandı.

"Beyefendi lütfen bırakır mısınız?"

"Niye ben bırakıyorum sen bırak."

"Deminden beri ekmek arıyorum bırak da ben alayım işte!"

"Olmaz. İlk ben uzandım."

"Yalan söyleme. İlk ben uzandım!"

"Hayır ben!"

"Ben!"

Bildiğin adamla kavgaya girmiştim. Biz bağırışırken market sahibi geldi. İyice rezil oldum. ÇOK GÜZEL!

"Niye bağırıyorsunuz deminden beri?"

"Amcacığım bakın şimdi..."

"Amcacığım mı?"

"Evet. Ne oldu?"

"Ben çok gencim bir kere. Amca da nereden çıktı?"

Adamın kafasında saç kalmamış bir de gelmiş ben çok gencim diyor. Allah'ım sen sabır ver. Sabah sabah nelerle uğraşıyorum!

"Evet çok gençsiniz de bakın deminden beri ekmek arıyorum. Zaten önce ben uzandım ekmeğe. Söyleyin de bıraksın!"

"Bırakmam."

Millet Nutella için kavga eder. Ben ekmek için kavga ediyorum. Böyle de değişik bir insanım işte!

"Aman be! Al ekmek senin olsun seninle uğraşacak değilim!"

Hızlı adımlarla marketten çıkarken arkamdan bağırdığını duydum.

"Sana ekmek borcum olsun."

Çok güzel. Evet hatta mükemmel. Ekmek borcu! Bütün değişikler nasıl beni buluyor?

Söylene söylene eve geldim. Mısır gevreği yaptım ve onu yedim. Canım sıkıldı ve alışveriş yapmak için dışarıya çıktım.

Tam kendime bir şeyler bakıyordum ki onu gördüm. Ne işi vardı bunun burada? Takmadım ve bakınmaya devam ettim.

"Ooo ekmek canavarı merhaba!"

Ekmek canavarı?

"Ekmek canavarı mı?"

"Evet. Değil misin yani?"

"Sen kendine baksana! Hiç değilse ben ekmeği bıraktım."

"Bu arada sana olan borcumu unutmadım."

"Yaa gerçekten mi? Çok mutlu oldum."

"Kim mutlu olmaz değil mi?"

"Hıhı. Tabi canım öyle."