Gecenin Saklı Gölgesi

2. Bölüm - Burcu Soyer

Annemin ölümünden sonra geçen birkaç yılda çoğu şey değişti. Babam artık eskisi gibi alkollü değildi ve bu beni oldukça mutlu ediyordu. Babam, yani Emre Soyer iş dünyasının en çok tanınan adamlarından biriydi. Annem kazadan sonra beni ve babamı bıraktığında yokluğu sırtlanamayacak bir çuval kadar ağırdı. Düştüğümde babam kaldırırdı ve şimdi babamın kolları arasında uyumaya çalışıyordum. Sabahtan beri işlerine yardım ediyordum ve bu ikimizide yormuştu.

Bazen babamın çok yoğun olduğu zamanlarda onu görüyordum ve kalbim ağrıyordu. Annemi aklıma getiriyordu bu halleri, annem dünyalar güzeliydi her zaman. Saçlarımın rengi annemin saçıyla hep aynıydı. Babam çok şüphe ediyordu o zamanlar.

Çünkü;
Hep aynı yollardan geçerdi annem eve gelmek için. O kaza nasıl oldu peki?

Ben frenlerin boş olduğunu düşünüyorum babamla bu konuda hemfikiriz.

Kötü düşünceleri kafamdan atıp uykuya teslim oldum...

Sabah babamla güzel bir kahvaltı edip beni okula bırakması için yalvardım. "Çocuk gibisin." diye homurdanıp beni okuluma bıraktı. Öpücüklere boğup kapıyı kapatmadan önce,

"Göbeklim benim," demeyi unutmadım. Her zamanki sıcak gülümsemesini bana fırlatıp "beni amcanla karıştırıyorsun."

"ikinizde aynısınız işte!" diyip kaçarak okula girdim. Sanırım eve girer girmez beni gıdıklayacaktı. Sınıfıma geçerken içimde yabancı bir his vardı sanki babamla ilgili.

"Selam özürlüler." grubun yanına oturduğumda Merve bana el hareketi çekti.

Ben gülüyorken Alp, "yine tipsizsin." diyerek tüm hevesimi bir iğneyle fıs diye söndürdü. 

Merve sevgilisinin kolunu çimdik atınca herkes güldü. Alp yüzünü ekşitirken Efsun ciddileşti bir anda.

"Onu bunu bırakın. Benim kuzenim varya hani." kaşlarımı istemsizce çattığımda Efsun'a anlamsız bakışlar atıyordum. "Eee?"

"O burada okuyacak!" kim bunun kuzeni? Önemli biri mi? Allah allah!

"Senin kuzenin kimki?" sorgulayıcı ses tonuma Efsun yüzünü astı. Hiç tanımadığım birinin ismini söyledi.

"Savaş."