Blood Castle

1

Ik haal mijn vingers van het toetsenbord af.
Mythes, zeggen ze. Allemaal alleen maar mythes.
Ik herinner de verhalen die mijn grootmoeder me vertelde toen ik een kind was. Ook zij vertelde dat het maar verhalen waren, als ik met grote ogen haar aankeek als ze haar verhaal eindigde. Maar iets in haar ogen maakte de verhalen waar. De opwinding waarmee ze het vertelde, hoe ze op de details in ging, het kon niet anders.

Ik klap mijn laptop dicht en kijk op de klok. De digitale letters geven aan dat  het tien voor tien is.

Ik haal een kam door mijn zwarte haren. Dat was ook iets wat mijn grootmoeder deed. Ze zat dan voor een uur aan mijn haar te prutselen gewoon omdat ze het leuk vond.
'Ga je het knippen popje?' vroeg ze dan.
'Weet ik niet, oma. Ik vind het wel leuk zo,' zei ik, mijn hand door mijn lang haar halend.

Ik hijs mijn zwarte leren tas op mijn rug.
'Mam, ik ben weg,' zeg ik als ik de deur open maak. Zonder antwoord af te wachten sluit ik deur achter me en stap op mijn donkerrode fiets.

Vampieren.
Ik ben er zeker van dat er een van hier rondloopt. Ik sla mijn boeken dicht als de bel gaat. Het is nog twintig dagen tot laatste schooldag. Nog twintig dagen om uit te zoeken wie op deze school een van zo'n duistere creaties zijn.
Als ik opsta zie ik wat voor een boek het meisje voor me dichtdoet en in haar tas wil laten glijden.
'Mireille, is het toch?' hou ik haar tegen. Ze duwt haar korte bruine haren achter haar oor en ze knikt.
'Zou ik dat boek mogen zien?' vraag ik. Mireille legt het boek op haar schoot.
'Uhm... Ja, dat kan,' zegt ze en geeft het aan mij.
Ik bekijk de kaft. 'Blood Eyes,' lees ik hardop. Mireille kucht. 'Ja, euh, het is net uitgekomen. Daarmee bedoel ik twee weken geleden. Het leek me wel interessant. Ik heb de laatste bladzijdes net gelezen, ha,' ratelt ze ongemakkelijk.
Schrijfster, Jenna Laurens.
Mijn ogen gaan van het boek naar Mireille. 'Je hebt het uit? Vond je het een goed verhaal?' Mireille knikt. 'Alsof het voor je neus gebeurd,' verduidelijkt ze.
'Zou... zou ik het mogen lenen?' vraag ik.
'Ja, natuurlijk,' zegt ze en staat op. 'Ik zie hem wel weer verschijnen, toch?'
Ik knik. 'Dank je, Mireille.'
'Geen probleem,' glimlacht ze en loopt het klaslokaal uit.

Met het boek in mijn handen loop ik naar de fietsenstalling. Ik bekijk het nog een keer voordat ik het in mijn tas laat glijden.
Ik pak mijn fiets en begin aan mijn weg naar huis.

Ik heb geluk dat het maar vijf minuten fietsen is, dus ik ben zo thuis.  Mijn pleegmoeder Cecile ligt op de bank. Er is in de afgelopen dagen geen beweging in gekomen. Ik druk haar een kus op haar voorhoofd en maak lunch voor haar, wat ze waarschijnlijk toch niet zal aanraken.
Ik knipper even terwijl ik kijk hoe ze erbij ligt. Ze heeft zich drie dagen niet gewassen. Haar blonde haren zijn niet gekamd en uitgelopen mascara is nog te zien.

Ik maak mijn huiswerk, kook en neem mijn bord mee naar mijn kamer. Ik neem plaats aan mijn bureau en pak het boek erbij.

"19 november 1799
4:33 PM

Het was stil buiten. Er was dan ook geen hond op straat met dit weer. Het was winter, en dat betekende een strenge kou en sneeuw. Michelle was dan ook verbaasd om voetstappen achter haar te horen. Ze keek om zich heen, maar zag niemand. Ze liep door aangezien ze op tijd wilde thuis zijn.
Weer voetstappen. Ze keek nog eens, en zag nu een in donker gehulde kleren persoon lopen. Ergens kreeg ze de neiging om weg te rennen, maar ze draaide zich weer om en liep stug door."

Ik lees verder. Als ik bij hoofdstuk vijf aankom besluit ik te stoppen omdat ik moet leren aangezien de examens er aankomen. Ik leg het boek op het einde van mijn bureau en haal mijn leerboeken tevoorschijn.

Ik ben driekwarier aan het leren als ik beneden iets kapot hoor vallen. Ik sta op van mijn bureau, open de deur en loop de trap af naar beneden. Als ik de woonkamer binnenloop zie ik dat er beweging in mijn moeder is gekomen. Ze is opgestaan en bukt zich om de scherven op te rapen.
'Mam, het is oké,' zeg ik en ik onderbreek haar handeling. Ik doe dat wel even.' Ik loop weg om een blik en veeg te halen en veeg de scherven bijeen.
'Dankje lieverd,' zegt ze en drukt me een kus op mijn haar. 'Ik maak thee voor je, oké? Misschien dat jij je gaat douchen?'
Ze glimlacht. 'Zeg gerust dat ik stink, Amaryn. Maar ik zal gaan douchen. Omdat jij het wilt,' zegt ze, en begeeft zich naar de trap.