Blood Castle

6

Als ik thuis ben aangekomen loop ik direct naar mijn kamer. Ik leg het kistje neer en neem plaats in de stoel. Mijn telefoon geeft aan dat ik twee gemiste oproepen heb van Mireille. Net als ik mijn telefoon wil ontgrendelen, belt ze weer.

'Ja?'
'Ja. Hi. Heb je misschien zin om langs te komen? Mijn moeder heeft cake gebakken,' klinkt Mireilles stem aan de andere kant van de lijn.
'Ik heb een beter idee. Wat nou als je naar me toe komt met die cake? Ik denk dat ik iets heb dat je wilt zien,' zeg ik met mijn blik op het kistje gevestigd.
'Klinkt interessant. Ik kom eraan!'

Ik maak de deur open en laat Mireille naar binnen. 'Boven, in mijn kamer,' wijs ik. We lopen de trap op en ik open mijn kamerdeur.
'Dat kistje?'
Ik knik. 'Mijn oma heeft het me nagelaten. Ik heb er al ingekeken, maar niet uitbundig bestudeerd.'
'Wat zit erin?' vraagt ze nieuwsgierig. Ze zet de cake neer en doet haar jas uit, waarna ze op het bed gaat zitten. Ik pak het kistje en neem naast haar plaats.
'Is dat je moeder?' vraagt ze. 'Ik... denk het,' antwoord ik.
'Twee druppels water,' zegt Mireille. 'Zal ik die ketting bij je om doen?'
Ik neem het in mijn handen.
'Zie je dit Mir? Het is een steen. En kijk in de kist zelf; nog meer stenen. Zouden ze een speciale werking op iets hebben?'
Mireille kijkt me vragend aan. 'Ik weet niet waarover je het hebt,' zegt ze niet begrijpend. Ik kijk naar het kistje.
'Vampiers, Mireille. De stenen. Ze hebben ermee te maken,' zeg ik. Naast me schudt Mireille haar hoofd. 'Maar dat zou betekenen... Als ze echt een werking op iets hebben...'
'Dat ze echt bestaan? Dat doen ze ook. Ik heb de schrijfster van de boeken ontmoet. Ze heeft mijn oma gekend. Het boek Blood Eyes is het verhaal van mijn oma.'
Mireille kijkt me met grote ogen aan. 'Ik wist wel dat ze bestonden!' fluistert ze, waardoor ik moet glimlachen. 'Je had gelijk. En zij,' zeg ik, wijzend naar de foto van mijn moeder, 'is in de buurt van deze wezens te vinden.'
'Woah,' zegt Mireille. Ze kijkt naar de brief. Ik pak het en maak het open.

Lieve Amaryn,

Nu jij dit leest, betekent het dat je in een belangrijke periode van je leven bent gekomen. De periode waarin je op zoek gaat naar antwoorden, je familie, maar het meest belangrijkste; naar wie jij precies bent.

Ik heb je allemaal dingen nagelaten, waaronder een ketting met allemaal hangers. Het zijn hangers met allemaal een bijzondere werking, die je nodig lukt hebben tijdens je zoektocht. Je zult je gaan bevinden onder bloedlustige wezens; dat kan soms wel gevaarlijk worden.
De rode steen is zodat ze je niet kunnen pijn doen. Door de krachten van deze steen kunnen  ze hun tanden niet in je huid kunnen zetten.
De blauwe steen helpt bij genezen. Mocht je ooit iets overkomen, helpt deze steen bij de genezing, die hierdoor sneller zou gaan.
Met de zilveren maan kun je Vampiers roepen. Je fluistert hun naam tegen de maan en de Vampier zal aan je moeten verschijnen.

Ook heb ik je een kaart gegeven. Het met blauw aangekruiste adres zul je naartoe moeten gaan voor de antwoorden waarnaar je op zoek bent. Maar wees op je hoede; de meeste van hen weet niks van dit af.

Verder kan ik niks zeggen. Je zult er zelf achter moeten komen en ik heb er het volle vertrouwen in dat dat jou ook zal lukken.

Liefs,
Oma

Mireille pakt de kaart en opent het.
'Waar is dat? Het komt me totaal niet bekend voor!'
'Mij...ook niet,' zeg ik twijfelachtig, en neem de kaart van haar over. 'Wacht eens.'
Ik pak mijn telefoon en zoek de kaart van onze stad en omgeving op. 'Deze kaart... Dit stukje komt overeen met dat stuk, zie je?'
'Dat is zeker twee uur reizen,' zegt Mireille.
Ik kijk haar aan.
'Deze plek heeft te maken met vampiers. Ze leven daar,' zeg ik. 'Voor twee uur alsnog belachelijk dichtbij als je het mij vraagt.'
Mireille kijkt van de kaart naar mij. 'Betekent dat dat je ernaartoe gaat?'
Ik knik. 'Als ik daar antwoorden kan vinden, ja. En de kans dat ik mijn moeder zal vinden...'
Mireille opent haar mond om iets te zeggen, maar haakt af. Ik leg alles terug in het kistje  en sta op.
'Kom, we gaan beneden cake eten,' zeg ik. 'Klinkt goed,' zegt Mireille en pakt de cake. We lopen de trap af naar de keuken, waar ik bordjes, een mes en twee vorken pak.
Mireille, die al in de woonkamer is zet de cake neer.
Ze snijdt de cake aan terwijl ik wat drinken voor ons inschenk. Mireille neemt een glas aan en tikt het tegen de mijne aan. 'Op je familie. En jou. Dat je ze veilig kunt vinden.' 
Bij het woord 'veilig' trekt er een rilling over mijn rug.