Ό,τι δεν Τολμάω να Πω

Φλόγα

   Είχε σβήσει η φλόγα. 

   Το θυμάμαι, εγώ προσπαθούσα μανιωδώς να καταλαγιάσω το κάψιμο. 

   Αυτό το κάψιμο στο στήθος κάθε φορά που με κοιτούσες χωρίς να μου μιλάς. Σαν να προσπαθούσες να μου πεις κάτι με τα μάτια σου, που το στόμα σου φοβότανε να πει.

   Αυτό το κάψιμο όταν με βουτούσες από την μέση και με έφερνες κοντά σου. Με κρατούσες πάνω στο στέρνο σου όσο κι αν προσπαθούσα να μείνω μακριά. Να το ξέρεις, όσο σου φώναζα να με αφήσεις, τόσο καιγόμουν μέσα μου και ήλπιζα να μην με ξανάφηνες ποτέ.

   Μήνες πέρασαν χωρίς να σε δω.

   Μήνες που ατέλειωτοι μου έμοιαζαν, αφού δεν χανόμουνα στα μάτια σου, δεν γελούσα με τα αστεία μας, δεν με κρατούσες στα κρυφά, εκεί, στο πίσω μέρος του σχολείου για να μην μας έπιανε κανείς.

  Να ξερες πόσοι μου φάνηκαν αυτοί οι μήνες...

  Και μιας που δεν μπορούσα να σε έχω, τους πέρασα σε άλλες αγκαλιές.

  Αλλουνού τα μάτια κοίταζα, με αλλουνού τα αστεία γέλαγα και με άλλον ξάπλωνα.

  Μόνο που δεν ήτανε εσύ...

   Του γελούσα, μα το χαμόγελο δεν έφτανε μέχρι τ' αυτιά μου.

   Τον αγκάλιαζα, αλλά δεν ανατρίχιαζα όταν με άγγιζε.

   Και ύστερα από αυτούς τους μήνες, ήρθε πάλι η ώρα να σε δω.

   Δεν ξέρεις πόσο αγχωνόμουν που θα σε συναντούσα ξανά.

   Τι θα σου έλεγα? Πώς θα αντιδρούσες? Σου έλειψα? Τι έκανες τόσο καιρό? Με ποια έκανες αυτά που κάναμε μαζί?

   Έτσι δεν σου μίλησα.

   Σκέφτηκα πως δεν θα ξαναμιλούσαμε, θα γινόμασταν δυο ξένοι.

   Αλλά εσύ, μάτια μου, μου μίλησες.

   Ενδιαφέρθηκες, με ρώτησες πως είμαι, τι κάνω και με ρώτησες ακόμη και για κείνον...

   Το είδα στα μάτια σου ότι ήθελες να με ρωτήσεις κι άλλα γι' αυτόν. Πάντα με μπέρδευες και με προβλημάτιζες, αλλά αυτή την φορά το κατάλαβα.

   Μέρα με την μέρα έρχεσαι πιο κοντά μου. Όχι γρήγορα, αλλά μικρά βηματάκια γίνονται. Με αγχώνει, πίστεψέ με, με έχεις στιγματίσει και δεν ξέρω αν θα άντεχα να ξαναπληγωθώ.

  Αλλά η φωτιά είναι φωτιά και δεν ελέγχεται, εξαπλώνεται.

  Η φλόγα μπορεί και να μην έσβησε ποτέ...