Ό,τι δεν Τολμάω να Πω

Απλα ελα

   Κραταω ψηλά την ηθική μου, μαζί και το κεφάλι μου όσο περναω μπροστά σου. Τα μαλλια μου πετάνε; Το παντελόνι μου παει; Η μασκαρα έχει τρέξει; Είμαι όμορφη για σενα;
    Οι σκέψεις ανακατες, οι παλμοί αυξάνονται, το στόμα στεγνώνει, αλλά η μάσκα ψυχρή και το περπάτημα ανεμελο. Με την περιφερειακή μου όραση σε πιάνω να με κοιτάς.
     Φωνάζεις το όνομα μου, μου λες να ρθω σε σένα. Παριστανω οτι δυσανασχετω, αλλά σίγουρα μέσα σου και συ ξέρεις όπως και γω οτι η απογοήτευση μου θα ητανε μεγάλη αν μ' αγνοουσες. Φτανω μπροστά σου και περιμένω το πείραγμα σου για σήμερα. Τι θα μου πεις αυτή τη φορά; Να μην κουνιεμαι τόσο, να μη γελαω σαν χάνος, να δω αν μ'αρεσει ο φίλος σου στο απέναντι τραπεζι, τι;
   Τα ματια σου, όμως, τα ξέρω καλά. Κατι σε ανησυχεί, καρδουλα μου. Δεν μου μιλας, απλως με κοιτάς, σαν να θέλεις να καταλάβω τι σου συμβαίνει.  Διστακτικά ανοιγεις τα χέρια σου προσκαλώντας με στην αγκαλιά σου.
   Παγώνω.
   Αυτή η αγκαλιά σου, ορκίζομαι, μ' έκανε να σ ερωτευτω. Κι απο τοτε που χωρισανε οι δρόμοι μας πολλά μου έχουν λείψει αλλά η ζέστη σου αγκαλιά πιο πολύ απ'ολα, αγάπη μου.
    Θέλω όσο τίποτα χωρίς δεύτερη σκέψη να χωθω σ'αυτη, αλλά σε ξέρω. Σε πειραζω όπως συνηθίζουμε να κάνουμε τελευταια και σου λέω να μ'αφησεις. Για πρωτη φορά, όμως, μετα από μηνες με κοιτάς στα ματια μ 'εναν τροπο που με κοιταζες μονο οταν ημασταν μαζί.
    Με αναγκη.
    Λες να είμαι παρανοϊκή, μπορεί δεν ξέρω, αλλα τόσο βαθιά εχεις καιρό να με κοιταξεις.
    Κομπλαρω και σε κοιταω σαν χαζή κι εσυ ακόμη περιμένεις με τα χέρια ανοιχτα και μου λες
    "Απλα έλα."
   Αργά κάνω ενα ακόμη βήμα προς τα σενα και τυλιγω τα χέρια μου γύρω σου. Το άρωμα σου, που παντα σου έλεγα οτι ήταν η αδυναμία μου, πλημμυρίζει τις αισθήσεις μου πιο έντονα απο ποτε τον τελευταιο καιρό. Οι παλάμες σου στη μέση μου και η ανάσα σου στον λαιμό μου στέλνουν ανατριχιλες σ'ολο μου το σωμα. Κανεις δεν μπορεσε να ξεπεράσει τις αγκαλιες σου, μωρο μου, κι ας ηταν πιο γυμνασμενος, πιο δημοφιλής ή και παλιός έρωτας.
    Υστερα απο αρκετή ωρα, που για μενα ποτε δεν θα 'ναι αρκετή αναγκαζομαστε να απομακρυνθουμε. Το κορμί μου πονάει απο την ελλειψη. Νιώθω σαν εθισμένη που στην αποτοξίνωση της δίνουν παλι το ναρκωτικο της.
    Αποφεύγεις το βλέμμα μου και κοιτάς απο την αλλη. Πιάνω ελαφρά το γλυκό σου πρόσωπο για να μπορέσω να δω στα ματια σου να καταλάβω τι σου συμβαίνει. Αλλη μια μυστηρια ματια μου χαριζεις. Τελικά, όμως, μου ανοιγεσαι και μοιραζεσαι μαζί μου αυτό που σ 'έτρωγε. Χαμογελαω με το πως αναστατωνεσαι με μικροπράγματα. Πάραυτα σε βοηθαω και μενω λιγο μαζι σου μεχρι να νιωσεις καλυτερα. Εσυ θελω να σαι καλα, μωρο μου, εσυ.
    Μετα απ αυτό γυρίζουμε στα ίδια. Ουτε αγκαλιες, ουτε συζητησεις, ουτε καν αστεία. Κρύα βλέμματα και χλιαρές αποχαιρετιστήριες χειραψιες.
    Αχ και να ξέρες ποσα δάκρυα πνίγω και πόσες σκέψεις με τρελαινουνε τα βραδια. Ισως αν ηξερες πως κάποιος σαγαπαει τόσο να μην ξανασυνεφιαζαν τα ματια σου.