Ό,τι δεν Τολμάω να Πω

Συγγνώμη

   Το ξέρω ότι πονάς.

   Νομίζεις πως δεν το καταλαβαίνω, πως ξαφνικά τα ξέχασα όλα κι έγινα σκληρή μαζί σου.

   Καθόλου δεν με ξέρεις?

    Όταν άκουσα στο τηλέφωνο τον λυγμό σου, με το ζόρι κράτησα τον δικό μου για να μην τον ακούσεις.

   Όταν σου έστειλα αυτό το ρημάδι το μήνυμα να κόψουμε, έβλεπα θολά τα πλήκτρα από τα δάκρυα.

   Όταν με ρωτούσες πως μπορώ και σε αφήνω έκρυβα ένα 'πεθαίνω' πίσω απ'το 'μπορώ' που έγραψα.

   Γελούσα όταν με κατηγορούσες ότι σ'αγαπώ λιγότερο. Όχι με την καρδιά μου, αλλά με απορία.

   Να ξερες πόσο θέλω να μην σ'αγαπάω. Θα ηταν πολύ πιο εύκολο για μένα, πίστεψέ με.

   Αλλά σ' αγαπάω. Έτσι απλά.

   Και η καρδιά μου σπάραζε που έβλεπα πόσο χάλια ήσουν. Ήθελα να τρέξω να σε βρω και να σε πάρω μια απ' αυτές τις δικές μας αγκαλιές. 

   Να με σφίγγεις πάνω σου σαν να με βλέπεις τελευταία φορά. Να σου χαϊδεύω τον αυχένα και ν' ακούω τον αναστεναγμό σου πάνω στο αυτί μου. Να νιώθω τα δάχτυλά σου να ζωγραφίζουν σχέδια στην μέση μου και να ανατριχιάζω ολόκληρη σε κάθε άγγιγμα. Να με πειράζεις πως η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα και πως πρέπει να το κοιτάξω.

   Οι αγκαλιές μας μου λείπουν περισσότερο...

   Η επιλογή, όμως, δική σου ήταν.

   Και με πόνεσε σαν γροθιά στο στήθος.

   Είναι άδικο όταν αποφασίζουν άλλοι για σένα. 

   Ήθελα να σου φωνάξω δακρύζοντας απ' τον θυμό και να σε χτυπήσω με όση δύναμη έχω.

   Δεν το έκανα.

   Έβαλα μια μάσκα ψυχρή και απομακρύνθηκα.

   Δεν θέλω τίποτ' άλλο να σου πω.

   Σ αγαπω.

   Σ' ευχαριστώ.

   Συγγνώμη.