Ό,τι δεν Τολμάω να Πω

Σαγαπω ακομα.

Αναρωτιέμαι πως άλλαξαν όλα τόσο ξαφνικα.
Τα σαγαπω έγιναν καπνός και ο έρωτας έγινε "σε βλέπω σαν φιλη". Δεν με θέλεις πια. Μα πως μπορείς? Καρδιά μου, μου λεγες, φοβάμαι πως αν σε χάσω θα καταστραφω. Να ξέρες ποσο γελαω τώρα που τα θυμαμαι.
Και κάθομαι για μηνες να κλαίω κάθε μερα. Κλεισμένη στα σκεπασματα απο κάτω να πνίγω τα ουρλιαχτα και τα αναφιλητα μου.
Αυτό κάνω τώρα πια. Πνίγω ό,τι νιώθω.
Να κοιτάζω τα δυο σου όμορφα ματια και να μη θέλω να πάρω τα δικα μου απο πανω τους ποτε. Κι όμως, μ' ενα γρήγορο χαμόγελο απομακρυνομαι. Δεν μπορω να σ' αφήσω να δεις την αλήθεια μες τα μάτια μου. Παντα μπορούσες.
Να σου απανταω κοφτά στα μηνύματα κι εσύ να αναρωτιέσαι τι μου συμβαίνει. Φυσικά, που να καταλαβεις εσύ? Για σένα δεν είναι τίποτα να μου μιλάς σαν φίλος. Τυπικά, χωρις συναίσθημα και τρέλα. Θυμάμαι πως μου ελεγες οτι θα τρελαθεις αν περάσεις δυο βδομάδες μακρια μου. Και τώρα περνούν μέρες που δεν μιλάμε. Κι όσο εσύ είσαι καλά, εγώ σ Εχω στο μυαλό μου κάθε ωρα και λεπτο.
Να προσπαθώ να αναλυσω την κάθε σου συμπεριφορα. Μήπως δώσω κάλπικη ελπίδα στον εαυτό μου οτι σου λειπω. Α θα ζήλεψε, μάλλον μου στείλε γιατί με σκέφτηκε, θα θύμωσε επειδή νοιάζεται. Μαλακιες, μαλακιες, μαλακιες.
Δεν μπορω άλλο τον καθένα να τροφοδοτεί την τρέλα μου. Σίγουρα ζήλεψε ρε συ, σε θέλει πίσω. Σκαστε! Σκαστε όλοι σας, γαμωτο! Ποναω! Πονάει η ψυχή μου, γιατί η αγάπη μου είναι μακρια. Είναι μακρια και δεν θέλει να γυρίσει. Δεν καταλαβαίνετε? Κανεις δεν καταλαβαίνει?
Μιλα! Εσύ, μωρο μου, μιλά εσύ! Αφού για σένα γινονται όλα. Επιτέλους πια, πες το μου στα μούτρα. Δεν σε θέλω ρε παιδι μου, πως το λενε!
Αλλά θα μου πεις το ειπες. Τοτε... Τοτε γιατί με μπερδευεις με κάθε σου κίνηση? Γιατί με κοιτάς μ αυτό το βλέμμα, γιατί με παίρνεις τηλέφωνο τα χαράματα, γιατί πετάς τα υπονοούμενα βροχή, γιατί γιατί γιατί?
Μπορεί να μην φταις εσύ. Μπορεί να χάνω το μυαλο μου. Να δημιουργώ σημαδια που δεν υπαρχουν γιατί χρειάζομαι να νιώθω οτι με θέλεις κοντά σου.
Δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν ξέρω τίποτα, ουτε εσένα, ουτε τους άλλους, ουτε καν εμένα. Το μόνο που ξέρω είναι οτι σαγαπω ακόμα.
Σαγαπαω όσο δεν φαντάζεσαι, ματια μου. Η καρδιά μου χτυπάει όπως τοτε, την πρωτη φορά που μείναμε οι δυο μας.
Θυμάσαι? Με πήρες αγκαλιά και με εσφιγγες με τόση στοργή που βουρκωναν τα ματια μου. Με κοιταξες στα ματια και μου ειπες "πολύ γρήγορα χτυπάει η καρδιά σου".
Αχ και να ξέρες πόσες φορες το πάθαινα αυτό. Με κοιτουσες κα χαμογελουσες με αυτό το γλυκό σου το χαμόγελο και ένιωθα το στήθος μου να πονάει. Ακόμα, μετα απο τόσον καιρό, που δεν είμαστε μαζί, που δεν έχουν ακουμπήσει τα χείλη σου τα δικά μου. Ακόμη εχω ταχυκαρδια όταν σε βλέπω.
Ισως όντως σου λειψω κάποια στιγμη. Ισως θελήσεις να ξαναειμαστε μαζί. Να ξέρεις ότι εγώ σαν ηλίθια θα σε περιμένω. Θα είμαι εκεί με ανοιχτα τα χέρια να περιμένω την αγκαλιά που μου στερήσες. Σαν ναρκομανης που περιμενε την δόση του.
Γιατί αυτό είμαι. Είμαι εξαρτημένη απ την αγάπη σου, μωρο μου. Απλα σε περιμένω. Μέχρι τοτε, απλα συμβιβαζομαι με τα ψιχουλα που μου δίνεις.