Ό,τι δεν Τολμάω να Πω

Περιμένεις

   Και απλά περιμένεις.

   Τι περιμένεις?

   Έλα που δεν ξέρεις, αυτόν τον ήχο περιμένεις.

   Περιμένεις να ακούσεις το γαμημένο το τηλέφωνο να δονηθεί, για να πεταχτείς όρθια από αυτή την κατάσταση "ζωντανής-νεκρής".

   Σαν την ηλίθια, με την μουτζουρωμένη μάσκαρα στα μάγουλά σου, τη μουσική στο τέρμα, τα φώτα κλειστά, μα τα μάτια ανοιχτά, στο κρεβάτι. 

   Ακίνητη.

   Πιο ακίνητη κι από νεκρό.

    Γιατί?

   Επειδή δεν στέλνει. 

   Δεν στέλνει, ο μαλάκας!

   Γιατί?

   Επειδή δεν τον νοιάζει. Δεν τον νοιάζεις εσύ, για την ακρίβεια.

   Το ήξερες από την αρχή, ξεκάθαρα τα πράγματα. Και έτσι επιβεβαιώνεται ξανά το ότι είσαι ηλίθια. 

   Αφού το ήξερες! Κάθεσαι και κλαις σαν κοριτσάκι για κάτι που επέλεξες έχοντας διαβάσει το συμβόλαιο, ψιλά γράμματα και όλα, καμία παγίδα.

   Το ήξερες.

   Άρα ποιος φταίει? Εκείνος?

   Πιο εύκολο θα ήταν, εε? 

   Πόσο πιο εύκολο θα ήταν να τον βρίσεις, να πεις ότι σε κορόιδεψε, σου έταξε τη γη και τ'άστρα, ενώ δεν είχε σκοπό να σου τα δώσει?

   Μα δεν το έκανε.

   Οπότε σε ξαναρωτάω. Ποιος φταίει?

   Ναι! Κλάψε! Κλάψε κι άλλο, συνέχιζε να τσιρίζεις μες το μαξιλάρι σου, σκίστο απ'τα νεύρα σου, κλότσα το στρώμα! Σε κάνει να νιώθεις καλύτερα!?

   Γιατί η αλήθεια είναι, πως ότι και να κάνεις τώρα ό,τι έγινε έγινε. Αυτά που ισχύουν δεν θα αλλάξουν, επειδή εσύ χτυπιέσαι σαν δαιμονισμένη.

   Σ'ενοχλώ το ξέρω, δύσκολα κλείνει αυτή η μικρή φωνή, mute δεν μπαίνει έτσι απλά. 

   Αλλά μην προσπαθείς να την κλείσεις. Εκτός από το ότι είναι μάταιο, θα σε βοηθήσει να μάθεις. 

   Αν δεν σε τρελάνει πρώτα. Όπως σε τρελαίνει εκείνος...

_______________________________________

Το υπόσχομαι δεν είμαι τρελή. ;P

Ταυτίστηκες? Αν όχι είσαι τυχερός.