lost

hoofdstuk 10. Mijn schoen wordt kwaadaardig

9.

Ik ging naar het kampvuur, ik was te laat want ik had moeite om mijn mutella in mijn vormloze gele shirt te krijgen, ik ging stilletjes tussen Tale en Aiden zitten. Niemand begroette me, niemand was ook aan het praten of eten het was letterlijk een levenloze boel. Ik schuifelde een beetje heen en weer op mijn boomstam want het voelde erg ongemakkelijk. Zeker omdat ik niet wist waarom we stil waren, ik stootte Tale onopvallend aan maar hij keek me alleen zielig aan. Aiden daarintegen was wel bereid te antwoorden en fluisterde zakelijk:

'we hebben het gehoord van een bericht in een glazode, er is een gevreesd monster opgestaan'

'Ik dacht dat jullie dat al wisten' zei ik geschokt terug, iets te hard dus iedereen keek me raar aan.

'Nee, jij wel dan. Het maakt ook niet uit het gaat erom dat we helemaal overdonderd zijn.' Je kon duidelijk zien dat Aiden het allemaal had uitgedacht, misschien wist hij wel een oplossing maar durfde hij het niet te zeggen.

Chelsea nam de leiding over : 'Ik ga Kaos zoeken' ze keek iedereen doordringend aan en toen ze bij mij aankwam besefte ik wat ze ging doen, ze waagde haar leven voor de hele wereld en voor ons, ik voelde mijn kaak ontspannen en mijn mond vloog open, ik zag Chelsea glimlachen alsof ze me helemaal begreep, de ontspannen Chelsea verdween helemaal en in de plaats kwam de moordlustige strijd Chelsea, haar lichaam begon te veranderen en ze werd zo'n 10 jaar ouder net volgroeid en niet te verslaan. Ze glimlachte nog steeds maar duivels, ik keek haar een beetje geschokt aan want je zou haar helemaal niet meer herkennen.

Ze liep weg, ik besefte dat ik heen idee had waar ze heen ging want ik kon me geen hut herrineren waar ze sliep. Ik keek goed waar ze heen liep, maar dat lukte niet want na een meter of tien werd het pijnlijk haar te bekijken en was ze Chelsea niet meer, wat ze wel was had ik geen idee van. Ik draaide mijn hoofd weg van het felle licht waar Chelsea zonet nog had gestaan, en keek de groep rond, iedereen keek opgelucht. Iedereen vertrouwde op Chelsea, behalve ik.

Ze overleefde het niet, net zoals ik ik mijn droom waar ik bij Kaos was. Iedereen begon een beetje te eten, ik verafschuwde ze, niemand gaf ook maar iets om Chelsea.

Ik stond ruw op en liep boos naar mijn hut, Aiden keek me raar aan hij vroeg zich af wat er opeens met me was. Ik ving nog een stukje zalm uit het vuur en liep me achterna. Maar dat was geen slime actie van hem want toen ik binnenwas sloeg ik zo hard de deur achter mij dicht dat ik hem een bloedneus sloeg.

Op dat moment kon het me niet erg veel schelen, ik ging op mijn bed zitten en schopte mijn schoenen zo hard uit dat het douche hokje brak. Ik sloeg mijn armen in elkaar, en er kwam een geirriteerd kreetje uit mijn mond.

De deur ging langzaam open en een bebloede Aiden binnen, hij had met zijn shirt geprobeerd zijn neus te stoppen. Er kwam nog steeds een klein stroompje bloed uit zijn neus maar hij besteede er geen tijd aan.

'Wat was er nou' vroeg hij aan mij, 'Chelsea moet niet weg gaan, dat is gekkenwerk'. Aiden knikte, 'Niet voor Chelsea, voor de rest van de wereld wel maar voor Chelsea niet.' Ik keek hem boos aan, hij gaf me een schuldige blik terug, 'Wanneer gaat ze weg?' vroeg ik een beetje sacharijnig, 'heeft ze niet gezegd maar meestal wacht ze 1 dag en dan gaat ze, dus morgenavond waarschijnlijk.

Ik knikte en wees daarna naar de deur dat hij weg moest gaan, Aiden keek een beetje beledigd maar hij ging toch langzaam weg. Ik wachte een paar minuten na hij weg was en zocht in mijn kast naar een tas en meteen verscheen daar een tas in mijn la. het was een klein praktisch bruin tasje, ik pakte hem snel in zodat ik morgen als ik ging voorstellen dat ik in plaats van Chelsea ging, zo weg kon gaan.

Daarna ging ik op mijn bed liggen en viel ik zo in slaap, mijn droom was verontrustend, ik droomde namelijk van Chelsea die aan het sterven was, haar lippen waren ijsblauw, ze zag helemaal bleek, had erstige wonden over haar hele lijf en als laatste rilde ze verschrikkelijk je zag het van tien meter afstand gewoon normaal.

Ikzelf zat ernaast pogingen te doen iets aan haar wonden te doen, het waren hopeloze pogingen.

Met een ruk werd ik uit mijn droom gerukt want Tale schudde me wakker, 'kom, Chelsea gaat weg ze wil nog afscheid van je nemen' ik knikte en wou me aankleden maar zag dat ik mijn kleren nog aanhad van gisteren. Ik haalde mijn schouders op, pakte snel het tasje wat ik gisteren had ingepakt en liep naar buiten met Tale.

En inderdaad Chelsea stond vlak bij de poort van het kamp, Ze was helemaal veranderd van kleren ze had een bruinig pakje aan met bij haar heupen een riem met een paar wapens eraan hangend.

Ze liep naar me toe en gaf me lief een knuffel, 'Ik ga nu, pas goed op jezelf, probeer niet ergens in verzeild te raken.' Ik knikte en merkte dat ik Chelsea zag als een tweede moeder. Ze zwaaide nog even naar iedereen en liep weg, toen ze bijna in de mist van de rand van het kamp verdween dacht ik aan het tasje wat ik achter mijn rug in mijn handen had. 'Nee Chelsea niet gaan, het is het niet waard, ik ga wel', Chelsea draaide zich naar me om 'Weet je dat zeker, het is levensgevaarlijk'.

'Ja daarom Chelsea, ik ben niet belangrijk als het mislukt is het niet erg als ik dood ga, bij jou wel. Je hebt het kamp om voor te zorgen.' Chelsea begon bedenkelijk terug te lopen, ik had niet gedacht dat ze zomaar ja zou zeggen maar dit ging misschien iets te makkelijk.

'We hebben al lang niet meer yari's op expeditie gestuurd', ze keek bedenkelijk 'maar ik vertouw op je, kies twee mensen uit die je met je mee wilt en ga dan.' ik twijfelde geen moment en koos voor Aiden en Tale, ik zag dat Aiden ook een klein tasje verstopt had wat hij nu tevoorschijn haalde, Tale keek een beetje onzeker maar wou wel mee.

'Ik ga even wat spullen pakken' zei hij snel, 'Ik heb al voor jou gepakt' zei Aiden schuldig. Tale was niet helemaal zeker en begon Aidens tas te onderzoeken.

Chelsea knikte tevreden en wende zich daarna tot mij, ze liep naar me toen en maakte de riem rond haar middel los, ze keek er even naar en deed hem daarna betekenisvol bij mij om. Ik gaf haar een afscheidsknuffel en zag dat Aiden en Tale al vooruit waren gelopen. Ik zwaaide hoopvol naar Chelsea en rende daarna naar de twee jongens.

We liepen met z'n drieen zonder om te kijken weg van het kamp.

*****************************************

ik heb geen bezwaar tegen feedback en votes en fans!!