ZOR GÜNLER (Kabus)

Gölge !

(Stiles Anlatıyor)

Uyandım ...  Kabus dolu 1 aydan sonra gözlerimi açtım ve kabusumun içinden gerçek hayata döndüm .

Evet uyandım ama kendimi sanki üzerimden bir tır geçmiş gibi hissediyorum . Evet böyle hissetmem normal çünkü gerçekten de üzerimden tır geçti . Doktorlar da bana "Böyle hissetmeniz çok normal bir tır ile çarpıştınız ve zor yaralar alıp , zor bir ameliyat geçirdiniz." diyorlar ama bu biraz daha farklı . Sanki üzerimde yüzlerce ağırlıkta olan bir fil oturuyormuş gibi hissediyorum . Tüm bedenim ağrıyor ve acıyor .

1 aydır bulunduğum yer olan hastanelerden her zaman nefret etmişimdir ama bu nefretim annemin hastalanması ile binlerce kat daha fazla artmıştı ve bu nefret hastane fobisi denebilecek bir şeye dönüşmüştü .

Annem ile ilgili bir şey düşündüğümde her zaman gözlerim dolar ve ardı arkası kesilmeden bir sürü iyi - kötü anılar birer birer aklıma canlanır ve yine öyle oldu . Gözlerim dolu bir şekilde annemin beni parka götürdüğü , bana kitap okuduğu , düştüğümde ben ağlarken şefkatle bana bakan gözleri ve bana sarılışı .. gibi yüzümde tebessüm oluşmasını sağlayan anıların ardından yine her zamanki gibi kötü anılar canlandı kafamda . Annemin düşüp bayıldığı , babamın telaşı , babamın ve annemin eve annemi hastaneye götürmeye gelen ambulansa binerken ki yüzleri , annemin yoğun bakımdaki solgun yüzü , uyanıp bana hasta olduğu söylediğindeki hissettiğim acı , gözlerimin önünde bana gözleri dolu bir şekilde gülümseyerek bakarken yavaş yavaş ölüme gidişi , babamın haykırışı , sessizce ağlayışım , annemin ölümünden sonra aylarca odamda ağladığım günler ve bir sürü kötü anı canlandı sırayla kafamda .

Babam yanımdaydı ve benim gözlerimdeki akmak üzere olan yaşları görünce "Ne oldu , oğlum?" diye sordu .

"Annem .. yine aklıma annem geldi . Annemin cesedini bu hastaneden alıp cenazeye getirmiştik , annem bu hastanede son nefesini vermişti , bu hastane senin acı haykırışlarınla inlemişti baba . Ben bu hastaneden ve tüm hastanelerden o günlerden beri nefret ediyorum ve korkuyorum . Sanki annemin cansız bedeni yanımda gibi geliyor , kulağımda hep o haykırışın yankılanıyor . Çıkart beni buradan .Dayanamıyorum ." diye zorla tuttuğum göz yaşlarımı serbest bırakarak konuştum .

Babam canımı acıtmayacak şekilde sarıldı bana ve "Anlıyorum seni , ama olmaz Stiles daha yaraların çok hassas dikişlerin patlarsa çok daha kötü olur her şey." dedi .

Evet tabi ki de haklıydı bunu biliyorum ama ne yapayım bu benim buradan nefret ettiğim ve korktuğum gerçeğini değiştirmiyor .

Sessiz kaldığımı gören babam ona hak verdiğimi anladı ama o da bir şey demedi .Bu aralar çok susuyorum ama yapacak bir şey yok böyle olduğumun farkında olsam da konuşmak istemiyorum. Çünkü hem fiziksel hem de ruhsal olarak acı çekiyorum .

Bir süre daha sessiz kaldıktan sonra beni yavaş yavaş içine çeken uyku ile babama baktım bana bakan gözleri gözlerimin ne demek istediğini anladı ve televizyon izlemem için dikleştirdiği yatağımı eski haline getirdi ve kendimi uykunun kollarına bıraktım . Artık ne kadar uyumaktan korksam da ... 

(Scott Anlatıyor)

Stiles uyanmıştı şu aralar her şey yolunda gidiyordu.

Stiles iyileşmeye başladı ama hala 2 hafta daha hastanede durması lazım çünkü yaraları çok hassas ve her an dikişleri patlayabilir.

Genelde hep Stiles'ın yanındayım , sadece okul zamanlarında ayrılıyorum yanından . Okuldan sonra her gün Lydia ve Allison ile beraber onu ziyarete gidiyorum.

Her şey , herkes iyi gibi ama iyi olmayan tek bir şey ve bir insan var o da Stiles ve kabusları . Stiles hala kabus görüyor . Bence Stiles fiziksel olarak da yaralı olsa bile ruhunda ve hislerinde bir daha zor kapanacak yaralar var .