ZOR GÜNLER (Kabus)

Sakın Uyuma Stiles !

Ben bunları düşünürken zil çaldı ve sınıfların kapıları sert bir şekilde açılırken insanlar koridorlarda koşuşturmaya başladı .

O kadar çok koşuşturan insan vardı ki içimden "ne acelesi var bu insanların" diye geçirmeden edemedim .

Scott hala yüzüme aynı endişe ile bakıyordu ama ben ne onunla konuşmak ne de başka bir şey yapmak istiyordum . Yapmak istediğim tek şey eve gidip rahat , kabuslarla bölünmemiş bir uyku çekmekti ama bana göre bunlar imkansız hayallerdi artık . Bir süre devam eden Scott ve benim aramdaki sessizlikten sonra yanımıza hızlı bir şekilde gelen Allison , Lydia , Derek ve Isacc ile sessizlik bozuldu .

Allison gözlerimizdeki ifadeden bir şeyler olduğunu anlamıştı bunu gözlerindeki ifadeden anlayabiliyordum . " Evet millet artık gözlerimizle konuşuyoruz" diye bir espri yapmak geldi içimden ama şimdi esprinin sırası hiç değil .

Lydia başladı konuşmaya " Allison'a yine ölü akrabaları musallat olmuş" diyerek duymaya alıştığımız cümleyi tekrar kurdu .

Scott konuştu bu sefer " Ben de hala dönüşmemi kontrol edemiyorum ve bu beni ne yazık ki korkutuyor. " dedi ve yine alıştığımız cümlelerden birini kurdu .

Sıranın bana geldiğinin farkındaydım ama boşuna söylemekten sıkıldığım cümleyi tekrar kurarak ağzımı yormak istemiyordum . Sıranın bende olmasına rağmen konuşmadığımda bütün kafalar bana doğru döndü . Evet 1 dakika olsun susmayan Stiles artık konuşmak bile istemiyordu .

Geldiklerinden beri konuşmayan bir başka isim olan Derek alayla konuştu " Bizim 1 dakika bile susarsam kesin ölürüm düşüncesine sahip olan Stiles konuşmuyor mu ?"

"ahaha çok komik" diye geçirdim içimden ama bunu söyleme zahmetine bile girmek istemiyordu canım . Kafam karışıktı ve korkuyordum ileride olacaklardan .

Isacc atıldı sakin sesiyle "Ne oldu Stiles anlat . Hadi ."

"Anlatıyım da kurtulayım" diye konuştum yine içimden ve başladım anlatmaya "Günlerdir uyuyamıyorum . Uykularım hep kabuslar yüzünden çığlıklarla uyanarak yarıda kalıyor . Bu da yetmezmiş gibi bir de okuyamıyorum .. Hiçbir şey okuyamıyorum . Korkuyorum neden biliyor musunuz ? Çünkü şu anın bile gerçek olduğundan emin değilim" diyerek nefessiz bir şekilde konuştum.

Yüzlerinde her zamankinden daha da fazla olan endişe ile bakıyorlardı bana .

"Bana bir kitap verin." diye devam ettim sözlerime .

Hemen bir kitap verdi Lydia ve kitabın kapağına bakarak birbirine girmiş yazıları okudum sesli bir şekilde "XSEDA DNU ELDAHX" kodlayarak okumuştum kapakta yazanları çünkü hiçbir anlam ifade etmiyordu yazılanlar .

Gözleri açıldı herkesin birden Lydia kitabi elimden aldı ve dudaklarını oynatarak essiz bir şekilde okudu kapağı ve ardından yine bana döndü tüm gözler .

Devam ettim konuşmaya "1 günde defalarca panik atak geçirdiğim oluyor .. bu ne demek anlayabiliyor musunuz ? Korkuyorum hiçbir şeyin eskisi gibi olmamasından . Artık kabussuz bir uyku çekememekten korkuyorum . İleride daha da kötü şeylerin olmasından korkuyorum .... Ve elimden bu korkularımı yok etmemi sağlayacak hiçbir şey gelmiyor !" diyerek sonlara doğru kesik kesik de olsa yükselen sesimle konuşmamı bitirdim . Ama hemen elim cebime gitti ve astım ilacımı yine kullandım .

Sessiz bir şekilde beni izliyorlardı. Scott geldi yanıma ve yine beni teselli ediceğini belli eden yüz ifadesiyle açtı ağzını ama ben konuşmasına izin vermeden okuldan çıktım . Arkamdan geliyorlardı , kötü bir şey yapmamdan endişeleniyorlardı biliyorum ama konuşacak halim kalmamıştı. Dizlerim beni taşıyamıyordu neredeyse ama jipime ulaşmayı başardım . Hemen çalıştırdım arabayı , bunları yaparken halsiz olmama rahmen çok hızlıydım .

Yola koyuldum , çok hızlı gidiyordum ama arabamın arkasından gelen bir başka hızlı araba daha vardı . İçerisinde oturanlara bakınca tanıdık olduklarını anladım . Arabadakiler Allisan ., Lydia , Scott , Derek ve Isacc'di . Kimseyle uğraşacak halim yoktu artık hızımı biraz daha arttırarak devam ettim eve giden yolda ilerlemeye .

Başka bir zaman olsa Derek'in peşimden gelmelerine sinirlenip izin vermeyeceğine emindim ama şu anda bulunduğum durumun çok kötü olduğunu o da biliyordu .

Bir süre sonra göz kapaklarım ağırlaşmaya başladı . "Hayır uyuma Stiles , hadi uyumamalısın' diye söyleniyordum kendi kendime ama başım zonkluyordu her yer dönüyordu ve artık kendi kendime söylenmeye bile yetecek gücüm yoktu . Gözlerim kapanmaya başladı  , tüm gücüm çekilmiş gibi yığıldım arabanın içinde . Gözlerim kapanmadan önce hatırladığım son şey ise; karşıdan gelen tır , korna sesi , endişeli bakışlar ve Scott'ın korku doldu "Dayan , Stiles . Sakın uyuma . Tanrım kan kaybediyor!" sesiydi. Ardından bedenim bir boşlukta sürüklenmeye başladı.