Strijd der wolven [Dutch/Nederlands]✔️

Hoofdstuk 13

Mijn oogleden zijn aan mijn wangen vastgeplakt. Ik trek de deken nog iets verder omhoog en ga onder het kussen liggen om de doorkomende zonnestralen te vermijden. Ik heb geen behoefte aan enig contact zo vroeg in se morgen.

'Happy birthday to you,' Een aantal zangerige stemmen komen de kamer binnen. Ik wrijf met het kussen in mijn gezicht en beveel mezelf wakker te worden.
'Happy birthday, dear River, Happy birthday tooooo youuuuu,'

Om me heen staan Winston, Owen, Chara en Quint. Chara heeft een stenen bord vast met daarop iets wat op, al zeg ik het zelf, een ontbijt-granen-muffin-taart lijkt. Het is erg mooi gepresenteerd met bloemen in alle kleuren van de regenboog.

'Al zeg ik het zelf, Quint is een echt baktalent,' Ik kijk naar de paarsharige jongen en glimlach. 'Thuis maakte hij altijd..,' Haar blik veranderde voor  een seconde in heimwee. Dan gaat ze vrolijk door.

'...Cakejes, pannenkoeken, verjaardagskaarten. Oh, en niet te vergeten die heerlijke culinaire toetjes,' Ze likt haar lippen bij de gedachte af.

Lachend pak ik de taart aan. Ik zie nu pas dat de kamer volhangt met een speciale slinger. 'Hoe hebben jullie dat gedaan,' zeg ik, wijzend daarop.
'Winston en Owen hebben die gemaakt,' zegt Quint zacht. Owen stapt naar voren. 'Ik kan nog meer voor je maken als je wil,' zegt hij vleiend, een wenkbrauw omhooggetrokken.

Bij die blik krijg ik meteen zo'n Gargamel flashback. Alleen dan zonder blauwe smurfen.

'Het is niet dat ik niks gedaan heb hoor,' Winston steekt zijn handen in de lucht, als teken van overgave. 'Ik heb geholpen met het bakken,'

Dan barst Quint in lachen uit. Het is schattig om te zien. 'Jij hebt ervoor gezorgd dat de eerste taart verbrande, omdat je er olijfolie overheen gooide en  het toen flambeerde. De tweede heb je verpest door er een soort doodswens-cake van te maken waar je zo veel chemicaliën bij hebt gooit dat ik me afvroeg of je bezig was met een scheikundig experiment,'
Dan bast iedereen in het lachen uit.

Winston mag dan wel de oudste zijn, zijn hoofd werd knalhemeltjerood. 'Dat was in ieder geval beter dan..,' Winston wil tegen hem ingaan.

'Stop,' fluistert Chara. 'Ik hoor ouderen buiten de tent,' Een angstvallige stilte. Ik kijk afwachtend naar het mes op mijn nachtkastje.

'Goedemor-eh,' Een paar verwarde Alpha's staan voor de deur. Chara en Winston staan klaar in de verdediging, de anderen klaar voor aanval, en dan nog ik met een 'doodgewone' gewoonte; een mes naast mijn bed.

Alpha Demian van de ThunderLakePack, Alpha Collin en Alpha Liam staan in de opening van de hut. Demian lijkt even vriendelijk als altijd, Liam is....hoe zeg je dat. Gewoon Liam. Als laatste Collin die zijn lippen ferm op elkaar geklemd heeft. Hij maakt kort een beweging met zijn lippen, zonder geluid. Ben ik de enige die dat zojuist opviel?

'Zijn jullie niet een beetje vroeg?' Vraagt Alpha Demian ons. Merkwaardig genoeg besteden ze geen aandacht meer aan hun binnenkomen.
Ik kijk op mijn horloge, en zie dat het 6.30 is. Op zaterdagen mag iedereen tot 9.00 uitslapen en daar maakt iedereen graag gebruik van.

'Nou...nee,' Zegt Quint. Hij stelt het meer als een vraag dan als een antwoord. Mijn lippen vormen een klein glimlachje. Meteen krijg ik van Alpha Collin een vernietigende blik toegeworpen. Fijn zo in de vroege morgen.

Demian knikt zodra hij de "taart" en de "slingers" ziet. 'Houd het rustig. Gefeliciteerd River,' Hij draait zich om en laat de hut deur langzaam dichtvallen.

'Wat dacht je van..,' Winston trommelt met zijn vingers op het hout. '...we gaan picknicken aan het meer?' Het voelt raar om mijn verjaardag te vieren. Toch voel ik binnen in mijn buik een warm gevoel. Het voelt fijn om je verjaardag met vrienden te vieren.
-----------------------------------
Een harde gil is duidelijk hoorbaar. Licht vliegt langs me heen. Blauw. Groen. Wit.
Ik besef dat mijn mond droog aanvoelt. Dan zie ik dat ik degene ben die val.
Blub.
Stilte.
Lachend kom ik boven.

'Hoe durven jullie me erin te duwen,' gil ik naar de jongens bovenaan de rots. Ze lachen me hard uit. Dan springen ook zij. Ik kan dat beter formuleren als: elkaar duwend van de rots afgooien.

'Denk jij weleens aan vroeger?' Quint kijkt me serieus aan. 'Niet echt, jij?' Lieg ik.
'Vaak. Elke dag zelfs,' Zijn laaghangende ogen verraden verdriet. 'Vertel me wat over daar, in Kentucky?' Verrast kijk hij me aan. Ja, ja. Deze meid kan ook wel met anderen meeleven hoor.

'Het was er wisselvallig qua weer, maar dat maakte ons totaal niet uit. Springen in plassen, grote wandelingen maken, bij het kampvuur zitten,' hij stopt.
Zijn donkere gezicht is nog maar een paar centimeters van de mijne verwijderd. Ik voel zijn lichaamswarmte van hem afstralen. Langzaam maar kort maken onze lippen contact. Dan duw ik hem weg.
'Ik geloof niet dat je er nooit aan denkt,' zegt hij dan.
Een vreemd gevoel bekruipt me. 

'Dan doe je dat niet,' Ferm been ik naar de hut, hem nog verbaasder achterlatend.
-------------------------
Net twilight gekeken♥️✨🌙zooooooo leuk!

Was t weer; volgende update over paar dagen omdat ik er nog aan moet beginnen!
Xoxo StoryWriterLarissa
😘