L A R A W A N

VI

Pumasok ako sa pintuan ng aking paaralan.

nakita ko ang aking mga kamag aral ay nag kwe kwentuhan.
nakisama ako at nakipagtawanan. ngunit narinig ko sa isang tabi na ako pala ay pinag tatawanan.

nagtanong ako kung bakit?
mga salitang masasakit ay kanyang isinambit.

wala daw akong magulang
kanyang sinabi di ko alam kung anong mararamdaman ko galit nga ba o pait.

tumayo ako saaking kinauupuan buhok nya'y hinablot ko at sya'y sinabunutan.

napunta ako sa opisina hanggang uwian.

nag uwian na at umuwi ako sa bahay at ako ay pinagalitan. napatahimik nalang ako dahil di naman nila alam kung ano ang aking kinalalagyan.

pumunta ako saaking silid at kinuha muli ang mga larawan.

nag tanong ang aking isip.
hindi ba kayo ang aking m magulang?

bakit sinasabi nila wala daw ? at ang laki ng inyong pagkukulang?

bakit sila kompleto sila?
bakit ako kulang na kulang na?

di paba sapat ang sakit na aking nadarama?
talaga bang pinaparusahan ako ng diyos ama?

mahal nyo paba ako?
oo ? o hindi na?

sana sagutin naman ako ng inyong mga larawan.
sobrang dami kong katanungan.
sabi nyo babalik kayo.

pero ayoko.
gusto ko bumalik tayo
yung dating tayo
yung kompleto tayo
hirap nako sa nararamdaman ko
kayo lang ang mahal ko
pero nasasaktan nako
kaylangan ko ba talagang magmatigas?
kaylangan ko bang kalimutan ang pagmamahal ko sainyo ng wagas?
sige simula ngayon lahat ng pagmamahal na natitira sa puso ko mawawala.
maski kayo na pilit akong inaalis sa buhay at puso nyo.