L A R A W A N

VIII

Isang araw ako'y nagsikap di nagtagal ako'y naka tanggal ng medalya umakyat ako ng entablado upang kunin ito

ngunit walang magsasabit dahil wala pa ang lola ko .

isang taong di ko kakilala ang nagsabit ng medalya ko .

nakita ko ang mga kamagaral ko ay tinatawanan ako.

pag baba ng entablado ako'y tumakbo sa banyo.

at umiyak ng parang walang tao sa paligid ko.

wala akong panyo wala rin nga pala ang mga magulang ko upang punasan ang mga luha ko.

lumabas ako ng basang basa ang damit ko pinagtawanan nanaman nila ako ngunit di lang sila pati ang mga magulang nila.

wala naman akong ginawang masama. bakit ganto parin ang pinadadama kung umaapoy ang puso ko tuwing nasasaktan.

siguro wala ng natira.
sunog na lahat.

at wala man lang akong maramdaman na pagmamahal na sapat.

gusto kong umalis tumakbo para hanapin ang lola ko na posibleng magtatanggol sa kinahinatnan ko.

pero wala sya di pala sya makakapunta. dahil masakit daw ang kanyang mga paa.

lahat ginawa ko sana puso ko'y makalimot na.

dahil sobra na.

iniwan ako ni mama at papa
sinaktan ako ng aking ama at ina
dinala ako ng galit ng aking mga magulang

pero bakit tuwing naalala mga mata parin ay lumuluha.