Nαĸed || Jikook [completed]

19. Bye bye Jimin.

Πέρασα μέσα από την αυλή του σχολείου και καθησα νυσταγμενος σε ένα παγκάκι.

Βλέπω παιδιά με τις παρέες τους να γελάνε και σκέφτομαι.
Εγώ δεν έχω κανένα φίλο.
Πάντα έλεγα πως δεν χρειάζομαι φίλους και πως θα ειμαι καλύτερα μόνος μου.
Όμως, ζηλεύω όταν βλέπω τους άλλους να κάνουν χαζομάρες.

Όλοι νομίζουν πως ειμαι ένα φυτό χωρίς ζωή.

Πράγματι είμαι.

Αλλά θα ήθελα να είμαι σαν τους άλλους και όχι μόνο διάβασμα και διάβασμα.

"Τι έχει το μωρό μου;"

Ήρθε ο Jimin και κάθησε δίπλα μου.

"Απλά σκέφτομαι."

"Τι σκέφτεσαι;"

"Τίποτα, χαζομάρες. Εσύ τι κάνεις;"

Έβγαλα από το μυαλό μου τις σκέψεις που είχα, του χαμογέλασα κι εκείνος μου ανταπέδωσε.

"Σε σκέφτομαι. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο."

Πλέον είχε πλησιάσει πολύ κοντά.

"Jimin θα μας δουν."

Του είπα και απομακρύνθηκα λίγο.

Είδα τον Woojin να περνάει απο μπροστά μας και να μου χαμογελάει ειρωνικά.

Αναστεναξα και καθησα καλύτερα.

"Συγγνώμη μωρό μου αλλά και μόνο που σε βλέπω ανάβω."

"Να σβήσεις. Δεν θα τα κάνουμε αυτά σε δημόσιους χώρους ειπαμε. Σταματά πια."

Με κοίταξε κάπως νευριασμένος και έφυγε από το παγκάκι πηγαίνοντας προς την παρέα του.

"Μπράβο Jungkook."

Ε τι να κάνω;
Του έχω ξαναπεί να μην τα κάνει αυτά.

"Έτσι όπως κανείς θα διώξεις και το μοναδικό άτομο που είναι δίπλα σου."

Κουνησα δεξιά κι αριστερά το κεφάλι μου και αφού χτύπησε το κουδούνι μπηκα στην τάξη μου.

Συγκεντρώσου στα μαθήματα Jungkook.

[...]

Βγήκα από το χώρο του σχολείου κατευθυνόμενος προς το σπίτι μου.

Έψαξα για τον Jimin πριν αλλά τίποτα.

Και στα διαλείμματα ήταν συνέχεια με τους φίλους του.

Ούτε μια ματιά δεν μου έριξε.

Νομίζω έκανα βλακεία.

Μετά από 5 λεπτά περπατηματος μπήκα μέσα στο σπίτι μου.

Πέρασα από το σαλόνι και είδα την μητέρα μου να με περιμένει.

"Για έλα λίγο εδώ νεαρέ."

Έκατσα στον απέναντι καναπέ και περίμενα να μου πει τι θέλει.

"Με πήραν τηλέφωνο από το σχολείο σου σημερα."

Λες να μας είδε κανείς με τον Jimin και να μας κάρφωσε;

Αυτός ο Woojin θα είναι ειμαι σίγουρος.

Πάει καταστραφηκα.

Θα με πετάξουν έξω από το σπίτι και θα κοιμάμαι σε παγκάκια.

"Μου είπαν πως οι βαθμοί σου έπεσαν."

Την κοιταξα με ορθάνοιχτα μάτια.

Και τότε έβγαλα από μέσα μου αυτήν την ανάσα που κρατούσα εδώ και ώρα.

"Δηλαδή;"

Κατάφερα να πω.

"Η καθηγήτρια της γλώσσας είπε πως έγραψες 18 στο τελευταίο τεστ. Δε θέλω να ξαναδώ τέτοιους βαθμούς. Ο γιος μου θα παίρνει ΠΆΝΤΑ 20 ή στη χειρότερη περίπτωση 19, μέχρι εκεί σου επιτρέπω."

Είπε τονίζοντας το πάντα.

"Ναι μητέρα, δεν θα ξανασυμβεί στο υπόσχομαι."

"Πολύ καλά. Σήμερα δεν έχει μεσημεριανό για εσένα. Θα πας πάνω για διάβασμα."

Χωρίς να πω κουβέντα σηκώθηκα, έκανα μια μικρή υπόκλιση και ανεβηκα στο δωματιο μου.

Έκλεισα την πόρτα και αφησα την τσάντα μου σε μια καρέκλα.

Έπεσα στο κρεβατι μου και έπιασα το κινητό μου.

Δεν μου έχει στείλει ούτε ένα μήνυμα.

"Συνελθε Jungkook, εσύ πρέπει να του στείλεις."

Ομως η μητέρα έχει δίκαιο.
Έχω πέσει αρκετά τελευταία.

Εξαιτίας του Jimin.

Νομίζω θα πρέπει να ξεκοψω για λίγο.